Bohaterstwo podczas narodzin !

BRMTvonUngern

Mówili: weź chemię i zabij dziecko. Urodziłam mimo raka.

Lekarze radzili, żebym usunęła ciążę. Twierdzili, że może przyspieszyć rozwój raka. Z ust specjalisty padło nawet stwierdzenie, że mogę dokonać automatycznej aborcji, biorąc chemię.

Dziś mój synek Leoś ma 3,5 roku i jest zupełnie zdrowy. Zaraz po urodzeniu dostał maksymalną liczbę dziesięciu punktów w skali Apgara. Jest dla mnie żywym dowodem na to, że dobrze zrobiłam, nie poddając się presji lekarzy straszących pogłębieniem się nowotworu i doradzających aborcję. Mogę mówić o chorobie tak otwarcie tylko dzięki obecności Leosia. Daje mi ogromne pokłady energii, sprawiając, że ze słowem „rak” – dotąd będącym w moim życiu tematem tabu – nagle, po porodzie, udało mi się oswoić. Jeszcze w szpitalu, z malutkim synkiem na rękach, po raz pierwszy pokazałam się rodzinie bez peruki, zupełnie łysa. Przyznając się do przejścia obustronnej mastektomii. Myśląc i mówiąc o tym, nie czułam wstydu.

Potrafiłam również przyznać się przed samą sobą, że co prawda ja, Magda, jestem ciężko chora, ale nigdy nie byłam równie szczęśliwa. Wtedy też podjęłam decyzję o stworzeniu Fundacji Rak’n’Roll, Wygraj Życie, w której kobiety w podobnej sytuacji otrzymają informacje co robić i do kogo się kierować, ale mogą też spotkać się ze sobą i porozmawiać. Niestety wciąż mało osób wie, że można leczyć się w ciąży.

Magda Prokopowowicz: Początki

Miałam 27 lat, kiedy wykryto u mnie nowotwór złośliwy. Zupełnie przypadkiem, bo biorąc prysznic, wyczułam w prawej piersi guzek. Błyskawicznie przeszłam pierwszą operację. Okazało się jednak, że to obustronny rak piersi. Musiałam szukać nowych klinik w Warszawie (wcześniejsze leczenie odbyło się w Łodzi), aby kontynuować leczenie. Przez chwilę osłabłam psychicznie i byłam bliska decyzji, by przestać się leczyć. Traumatyczne przejścia z dzieciństwa (oboje rodzice dość młodo zmarli na raka) sprawiły, że wystraszyłam się leczenia. Jak żywe stawały przede mną obrazy, kiedy dwoje ukochanych ludzi, wycieńczonych i zmęczonych chorobą, odchodzi. Właśnie mimo ton leków, które brali, a które w założeniu lekarzy miały im pomóc. To utrwaliło we mnie przekonanie, że rak to wyrok.

Informacja o ciąży była dla mnie jednocześnie wielkim szczęściem, ale równocześnie towarzyszył mi dramat w postaci choroby nowotworowej. Byłam przekonana, że nie mogę zajść w ciążę, z powodu wcześniejszego leczenia. Już wiem, że niczego nie można być w życiu pewnym.

Co chciałabym powiedzieć innym ciężarnym chorym na raka? Żeby się nie poddawały i wierzyły, że wszystko ułoży się dobrze - Zofia Golba

Wczoraj spotkałam w szpitalu onkologicznym młodą, świeżo poślubioną 25-letnią kobietę. Rok temu przeszła mastektomię, potem brała chemię i rak się zatrzymał. Po chemioterapii często zatrzymuje się miesiączka, więc potem trzeba kilka miesięcy odczekać, żeby hormony zaczęły prawidłowo działać. Wiele razy poruszałam z kobietami ten temat i zawsze okazywał się on tabu. Nikt z nami nie rozmawia, nie planuje, że na przykład mogłybyśmy zamrozić jajeczko i po zakończonej terapii starać się o dziecko. Lekarze boją się poprowadzić ciężarną chorą na raka, woląc doradzić jej aborcję.

Czekanie

Trafiłam na konsultacje, jednak onkolodzy powtarzali mi, że lepiej usunąć dziecko. Twierdzili, że ciąża może tylko pogłębić nowotwór. Ja jednak nie wyobrażałam sobie takiego rozwiązania. Postanowiłam więc, że zaniecham chemii – uważając ją za szczególnie toksyczną – dopóki nie znajdę lekarza, który będzie chciał się zająć nie „mną” ale „nami”; myśląc tu o płodzie. Chodziłam gdzie mogłam, do placówek państwowych i prywatnych. Ktoś mi w końcu polecił Mediolan, sugerując, że znajduje się tam jedna z najlepszych klinik onkologicznych. Również z ust włoskiego lekarza usłyszałam jednak o aborcji. Jeden specjalista stwierdził nawet, że mogę dokonać jej automatycznie, stosując chemioterapię. Nie wierzyłam, że lekarz był w stanie takie słowa z siebie wydusić. Tym bardziej, że przecież mówił o dziecku, które już we mnie żyło.

Przybita trafiłam przypadkowo do dr Jerzego Giermka z centrum onkologii w Warszawie. Zanim zgodził się wziąć „nas” pod swoją opiekę, trzykrotnie pytał, czy jestem pewna, że chcę urodzić dziecko. Dopytywał, czy wspólnie z mężem będziemy je w stanie wychować. Dopiero wtedy przedstawił mi całą historię leczenia. Krótko potem przeszłam operację,obustronną mastektomię.

Chemioterapię rozpoczęłam na początku drugiego trymestru, a zakończyłam dwa tygodnie przed porodem. Różniła się od zwykłej tym, że została rozłożona na trochę więcej dawek. Pamiętam, jak po jednym z takich zabiegów poszliśmy z mężem do szkoły rodzenia. Siedzieliśmy tak zanurzeni w świecie noworodków, kiedy w pewnym momencie jedna z pań zwróciła się do prowadzącej, że była w salonie fryzjerskim i chciała przefarbować włosy, ale powiedziano jej, że w ciąży nie wolno. Uśmiechnęłam się do siebie pod nosem. Czymże jest bowiem farbowanie włosów w obliczu mojej chemioterapii? Kiedy z powodu toksyczności chemii wypadły mi wszystkie włosy.

Eliza Pawlik, przyjaciółka Magdy: Wraz z dzieckiem rodzi się największa motywacja do życia.Madzia dla Leosia bez wahania pójdzie na wojnę o własne życie i oczywiście ją wygra, dla niego i dla siebie. Odkąd ją znam, osiąga sukces w każdej sprawie, na której jej naprawdę zależy.

Dr Jerzy Giermek: Leczenie

To moje dzieci – tak mówię o każdym z potomków moich pacjentek. Pracuję w klinice nowotworów piersi warszawskiego centrum onkologii i od 15 lat pomagam ciężarnym chorym na raka piersi. Dochowałem się blisko 30 dzieci, z czego najstarsze ma dziś 14 lat. Nie wiadomo, ile kobiet nie zdecydowało się na leczenie w ciąży. W Polsce statystyki zachorowań na raka piersi nie wyróżniają ciężarnych. Jednak międzynarodowe badania pokazują, że jedna na 3-10 tys. kobiet w ciąży ma raka piersi. W Polsce jest to ok. 30 rocznie, z czego większość decyduje się na aborcję.

Lekarz ani nie nakłaniał mnie do utrzymania ciąży, ani nie przekonywał do aborcji. Uprzedził tylko, że przez ten okres mogą wystąpić przerzuty - Aneta Dul.

Wiele zależy od typu nowotworu i tego, jak bardzo jest on zaawansowany. Są pewne rodzaje, których leczenie w okresie ciąży jest niemożliwe i zagraża życiu i zdrowiu kobiety. W przypadku raka piersi jest tak, że jeżeli został on wykryty wcześnie, wystarczy zabieg operacyjny, który z powodzeniem można przeprowadzić również u kobiet w ciąży. W bardziej zaawansowanych stadiach musimy czasami rozpocząć leczenie od chemioterapii, która jest obarczona większym ryzykiem dla płodu. Z moich pacjentek część mam umarła. Jednak zdecydowana większość żyje i cieszy się z macierzyństwa.

W ciągu tych kilku lat tylko trzy moje pacjentki zdecydowały się usunąć ciąże. Zawsze to kobieta sama lub wspólnie z partnerem podejmuje decyzję, sami muszą rozważyć ewentualne zagrożenia i być przekonani, że będą w stanie wychować dziecko, nawet jeśli urodzi się chore. Do tej pory wszystkie moje dzieci urodziły się zdrowe, ale nie mogę mieć stuprocentowej pewności, że w przypadku kolejnych będzie podobnie. Nie u wszystkich będzie też można zastosować leczenie w trakcie ciąży. Przy raku szyjki macicy wykluczona jest na przykład radioterapia skierowana na macicę, gdyż uszkodzi płód. Wtedy trzeba wybrać: zaryzykuję swoje życie dla ratowania dziecka czy dokonam aborcji.

Magda Prokopowicz z synkiem Leosiem.

Zdarza się, że przychodzą do mnie kobiety, które leczyły się z powodu raka piersi, z pytaniem, czy w przyszłości będą mogły mieć dzieci. Nie jest to niemożliwe. Często pytają też, czy ciąża pogarsza rokowania przy raku piersi. Prawda jest taka, że ciąża nie pogarsza, a aborcja nie poprawia wyników leczenia. Spowodowane jest to przewagą estrogenów, które nie mają wpływu na rozwój raka.

Aneta Dul: Żołądek

Wyniki krwi miałam złe, od razu więc dostałam skierowanie do lekarza. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że ja, dopiero 32-letnia, mogę być ciężko chora. Tym bardziej, że nikt z członków najbliższej rodziny nie chorował na raka. Jednak kiedy trafiłam do szpitala w Tarnobrzegu, gdzie zrobiono mi szczegółowe badania, wyniki nie pozostawiały wątpliwości: złośliwy nowotwór żołądka. Dla pewności wysłano moje próbki jeszcze do Warszawy i Krakowa, co niestety jedynie potwierdziło najgorsze obawy. Pierwsze, co przyszło mi wtedy do głowy, to słowo „koniec”. Bo w tamtej chwili skończyło się dla mnie wszystko.

Nie mogłam jednak przestać myśleć o mojej 9-letniej córce Julii, dla której chciałam walczyć. Po jej urodzeniu dwukrotnie zachodziłam w ciążę, z czego raz poroniłam w czwartym miesiącu ciąży. Drugie dziecko, synka, urodziłam. Przez cały okres ciąży lekarze utwierdzali mnie w przekonaniu, że dziecko rozwija się prawidłowo. W dniu porodu miałam robione badanie USG, które również potwierdziło, że dziecko jest zdrowe. Tym większe było nasze zaskoczenie, kiedy po narodzinach mój synek nie mógł złapać oddechu. Szybko wykryto, że ma jednokomorowe serduszko, a do tego rozszczep kręgosłupa i niedrożne nerki. Zmarł po 21 dniach walki o życie.

Kiedy więc leżąc w szpitalu dowiedziałam się, że, poza rakiem, jestem również w ciąży, od początku wiedziałam, że nie chcę usunąć tego dziecka. Wierzyłam, że skoro przy tak złych wynikach, jakie miałam, udało mi się zajść w ciążę, to już nic złego nie może się stać. Lekarz ani nie nakłaniał mnie do jej utrzymania, ani nie przekonywał do aborcji. Uprzedził tylko, że przez okres ciąży mogą wystąpić przerzuty – do wątroby, śledziony, nerek,… wszędzie. Dla mojego zdrowia lepiej byłoby, żeby została przerwana. Istniała jednak szansa, że ciąża, z powodu wytwarzania się tzw. dobrych hormonów, przyhamuje rozwój raka. Niewielka, ale była.

Strach

Praktycznie do samego porodu przez dziewięć miesięcy towarzyszył mi strach. Mimo że we wcześniejszych ciążach miałam komplikacje, ta przebiegała wyjątkowo spokojnie. Nie leżałam w szpitalu, a moje wizyty ograniczały się do rutynowych, standardowych badań kontrolnych, przez które przechodzą wszystkie ciężarne. Może z tym wyjątkiem, że trochę częściej niż inne kobiety miałam robione badania krwi. Innych odstępstw nie było.

Będziesz zdrowa, nasze dziecko też – powtarzał mi mąż. Od samego początku był dla mnie największym wsparciem. Wśród znajomych i przyjaciół zawiązały się dwa obozy. Podczas gdy jedni twierdzili, że powinnam dokonać aborcji i natychmiast rozpocząć leczenie, inni odradzali usunięcie dziecka.

Zuzia urodziła się zupełnie zdrowa. Czułam niewyobrażalną radość, płakałam ze szczęścia i nie mogłam przestać. Nawet na moment nie chciałam jej zostawić samej. Jednak niedługo po porodzie, kiedy organizm był już zregenerowany, trafiłam na blok operacyjny, gdzie przeszłam planowaną wcześniej operację usunięcia żołądka wraz z węzłami chłonnymi. Kolejne badania potwierdziły, że co prawda guz w okresie ciąży się powiększył, jednak nie nastąpiły przerzuty. Na dzień dzisiejszy mój stan zdrowia jest zadowalający, choć ostanie badanie wykazało obecność pojedynczych komórek nowotworowych.

Monika Stojowska, koleżanka Anety: - Postąpiła jak prawdziwa matka, jak osoba, dla której liczy się życie już nie swoje, ale dziecka, które ma przyjść na świat. Jest niezwykle dzielną, wręcz heroiczną kobietą. Jednak przede wszystkim osobą kierującą się miłością do drugiego człowieka. Znalazła w sobie dość odwagi, optymizmu i siły, żeby nie myśleć o chorobie, lecz po prostu cieszyć się z życiem.

Zofia Golba jest w ósmym miesiącu ciąży

dr Elżbieta Wojciechowska-Lampka: Walka

Od 22 lat zajmuję się ciężarnymi kobietami z chłoniakami. Jestem onkologiem z Kliniki Nowotworów Układu Chłonnego w Centrum Onkologii-Instytutu w Warszawie. W tym czasie pod moją asystą na świat przyszło ponad 50 dzieci, z czego wszystkie urodziły się zdrowe. Przez ostatnie 25 lat w Centrum leczyły się 64 ciężarne z chłoniakiem, z czego cztery zmarły. To identyczny procent zgonów, jak u kobiet nie będących w ciąży, a borykających się z tą chorobą.

Mama, która poddawana jest chemioterapii, nie powinna karmić piersią dziecka. Substancje zawarte w mleku mogą być dla niego bowiem bardzo szkodliwe - dr Elżbieta Wojciechowska-Lampka.

To, czy rozpoczniemy leczenie, uzależnione jest nie tylko od decyzji mamy, ale przede wszystkim od trymestru ciąży i stopnia zaawansowania choroby. Jeżeli już w pierwszym trymestrze ciąży choroba jest bardzo zaawansowana, zwykle sugeruje się aborcję. Istnieje bowiem duże ryzyko, że nieleczona – przez wzgląd na nieuszkodzenie płodu - mama nie dożyłaby końca ciąży. Tymczasem zastosowanie w pierwszym trymestrze chemioterapii jest szkodliwe dla płodu. Ta metoda leczenia powinna być zastosowana dopiero od dwudziestego tygodnia ciąży.

Czy chłoniak to rak? Nie, choć jest nowotworem. Jest chorobą układu odpornościowego i występuje u jednej na cztery do jednej na sześć tysięcy ciężarnych. Wiele z nich ma obawy, czy dziecko nie odziedziczy choroby, czemu stanowczo zaprzeczam, gdyż chłoniak (szczególnie Hodgkina, dawniej zwany ziarnicą złośliwą ) nie jest chorobą dziedziczną. Przy czym, podobnie jak przy nowotworach, jeżeli mama poddawana jest chemioterapii, nie powinna karmić piersią dziecka. Substancje zawarte w mleku mogą być dla niego bowiem bardzo szkodliwe.

Zofia Golba: Nadzieja

Mam 32 lata. O raku piersi dowiedziałam się w połowie ubiegłego roku, podczas kontrolnego badania USG. Natychmiast dostałam skierowanie na biopsję. Wynik, który ujrzałam, był dla mnie jednoznaczny z wyrokiem śmierci. Pamiętam, że poszłam do parku, usiadłam na ławce i długi czas wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem. Nie mogłam otrząsnąć się z szoku. Co prawda, tłumaczyłam sobie, w mojej rodzinie chorowała na nowotwór babcia i ciocia, ale w znacznie późniejszym wieku. Dlaczego więc mnie spotyka to teraz?

O tym, że jestem w ciąży, dowiedziałam się trzy tygodnie później. Czułam z jeden strony ogromne zaskoczenie i radość, ale z drugiej strach i obawę – co dalej? Tym bardziej, że w bliskim czasie czekała mnie operacja usunięcia piersi, a bardzo chciałam zachować dziecko. Szczęśliwie dość szybko trafiłam pod opiekę lekarza, który zdecydował się mi pomóc.

Ciąża nie utrudniła leczenia. Przeszłam mastektomię, gdyż w pierwszym trymestrze ciąży można ją było przeprowadzić. Po operacji przez pół roku brałam chemioterapię, dostosowaną do potrzeb kobiet w ciąży. Myślę, że nie zaszkodziła ona mojemu synkowi, wierzę, że urodzi się zdrowy. A co chciałabym powiedzieć innym ciężarnym chorym na raka? Żeby się nie poddawały i wierzyły, że wszystko ułoży się dobrze.

Anna Kalocińska, Wirtualna Polska

Aneta Dul znajduje się teraz w trudnej sytuacji finansowej. Jeżeli chcesz pomóc jej w walce z chorobą, możesz wpłacić pieniądze na konto. Liczy się każda złotówka: 56 9434 0002 2001 1000 0935 0001 Komitet Organizacyjny Kolędowanie dla bliźniego ul. Konstytucji 3 maja 11 39-400 Tarnobrzeg

>>>>>

Jak widac bohaterstwo u kobiet inaczej sie objawia i wiekszosci przypadkow wiaze sie z rodzeniem i wychowaniem dziecka.Oczywiscie o tym na ogol nie ucza w szkolach.Ale przeciez i wiekszosc bohaterow na wojnach jest BEZIMIENNA!Stad Groby NIEZNANEGO Żołnierza.Wiekszosci bohaterow nie znamy.Ale w niebie poznamy!

Aneta Dul z córkami Julią i Zuzią

BRMTvonUngern

19 Paź 2011 07:36 pm

Zrezygnowała z chemioterapii, by ratować córkę !!!!

Kobieta, która odmówiła podjęcia chemioterapii, aby chronić życie swojej nienarodzonej córki, zmarła na raka głowy i szyi - podaje SkyNews.

41-letnia Starci Crimm długo starała sie o dziecko, lekarze dawali jej małe szanse. Nagle stał sie cud i w marcu kobieta zaszła w ciążę. Kilka miesięcy poźniej Starci zaczęła cierpieć z powodu paraliżującego bólu głowy, miała dreszcze i często traciła świadomość.

Diagnoza lekarzy była szokująca, wykryto u niej raka głowy i szyi. Przyszła matka nie chciała podjąć chemioterapii, ponieważ bała się o zdrowie swojej nienarodzonej córki, na którą tak długo czekała.

W sierpniu Starci straciła przytomność w swoim domu w Oklahoma. Guz był już tak duży, że naciskał na pień mózgu, powodując okropny ból.

Wkrótce serce Starci zatrzymało się na 90 minut. Lekarze podjęli reanimację, aby przywrócić kobietę do życia i zdecydowali się na cesarskie cięcie, aby uratować małą Dottie.

Dziewczynka urodziła się 4 miesiące przed planowanym terminem i od razu trafiła do inkubatora.

Stacie chciała bardzo zobaczyć swoją córeczkę. Jej brat Ray przynosił zdjęcia małej Dottie, lecz ona pragnęła ją dotknąć.

Lekarze zabraniali kobiecie wstawania z łóżka, lecz pielęgniarka bez ich wiedzy zabrała Starci na oddział noworodków.

Kobieta była szczęśliwa, gdy trzymała córkę na rękach i mogła spojrzeć w jej małe oczka.

Starci zmarła 14 września, 3 dni po urodzeniu Dottie.

Dziewczynka opuściła juz szpital i zamieszkała wraz ze swoim wujkiem oraz jego rodziną.

>>>>

WSPANIAŁE WSPANIAŁE WSPANIAŁE ! Co za ofiara !!! Cale niebo sie raduje ! Oczywiscie poszla do nieba bo to jest meczenstwo !!! Wyzsze ranga niz smierc na polu bitwy ... Chyba ze taka smierc ktora byla pewna jak Termopile bo w innych wypadkach smierc zdarza sie niektorym ...
A ona na pewna smierc ! Ale ZA KOGOS ! Ofiara ! Jak Jezus ! Tak ! W takich osobach widzimy Boga ...
Czy ofiara za jednostke ma mniejsza wartosc niz za miliony ? NIE !!! Jezus umarl ZA KAZDEGO OSOBNO a nie za miliony czyli statystyke ... Poniewaz nikt nie jest wazniejszy niz drugi zatem smierc za jednego rowna jest smierci za wszystkich ! Po prostu liczy sie SIŁA MIŁOŚĆI !
Co za wzor co za inspiracja w dobie aborcji eutanazji zwyrodnienia ...
Chwala chwala chwala ! HOSANNA ! :O)))
To dziecko ma wspaniala przyszlosc z TAKĄ MATKĄ W NIEBIE ! Wszak nie zniknela ... Teraz z nieba bedzie wychowywac dziecko :O))) WSPANIAŁE ! Chwała Bogu !

blackagula

Poszukuję pań, które zdecydowały się urodzić dziecko podczas choroby nowotworowej. Jeżeli stałaś przed podjęciem tak trudnej decyzji, napisz do mnie:
[link widoczny dla zalogowanych] Exclamation

516444962

BRMTvonUngern

Wielka Brytania: 33-latka przeżyła udar i cztery ataki serca w trakcie porodu

33-letnia George Cormack z Essex w Anglii przeżyła w trakcie porodu bliźniąt cztery ataki serca i udar - donosi dailymail.co.uk.

Brytyjka omal nie umarła po urodzeniu pierwszego z dzieci, kiedy to zatrzymało się jej serce, a kobieta doznała rozległego, dwustronnego zawału. Jak się okazało, w trakcie porodu Cormack przeżyła zator płynem owodniowym - najczęściej śmiertelne ciążowe powikłanie, którego doświadcza 1 na 20 tys. spośród spodziewających się dziecka kobiet. Płyn owodniowy, który dostaje się do krwiobiegu matki przez macicę, powoduje wówczas silną reakcję alergiczną.

Cormack, która, aby odzyskać zdrowie, po porodzie utrzymywana była w stanie śpiączki, po wyjściu ze szpitala musiała ponownie uczyć się mówić i chodzić.

Obecnie kobieta jest już w domu razem ze swoimi 10-miesięcznymi dziećmi. - To było koszmarne przeżycie i ostatnie miesiące były dla mnie niesamowicie ciężkie, ale teraz czuję się szczęśliwa - cytuje Brytyjkę dailymail.co.uk.

>>>>

No i brawo znow ten rodzaj bohaterstwa . Bo bohaterstwo ty bynajmniej nie tylko wojna ... A nawet czesto co dzien zyc trudniej niz bohatersko ginac raz ...

BRMTvonUngern

Urodziła zdrowe bliźniaki pomimo śmierci mózgowej

Christine Bolden, 26-latka z Michigan, u której stwierdzono śmierć mózgową z powodu dwóch tętniaków mózgu, urodziła dwóch chłopców.

Bliżnięta Alexander i Nicholas urodzili się przez cesarskie cięcie. Są wcześniakami, urodzili się w 25. tygodniu ciąży. Nicholas ważył jedynie 1162 g, a jego brat 1020 g. Oboje mierzyli niecałe 15,5 cm. 6 marca tego roku Christine wraz z chłopakiem i trzyletnim synem wychodziła właśnie z budynku w miasteczku Grand Rapids, kiedy poczuła nagły ból głowy i natychmiast straciła przytomność. - To było straszne uczucie, iść do szpitala i patrzeć na nią - mówi ciotka kobiety, Danielle Bolden.

Mimo rozpaczy spowodowanej stanem Christine, rodzina żywiła głęboką nadzieję, że chłopcy przeżyją. Kiedy ciśnienie krwi w organizmie matki wzrosło do niebezpiecznego poziomu, lekarze podjęli decyzję o rozwiązaniu ciąży.

Babcia Christine poprosiła nawet lekarzy, żeby nie podawali wnuczce znieczulenia okołooperacyjnego łudząc się, że kobieta poczuje ból i obudzi się. - Bóg chciał nam zabrać i ją, i chłopców. Ale chłopcy są z nami. To cud! - powiedziała z kolei Danielle.

Medycyna zna juz przypadki kobiet w stanie śpiączki, które urodziły dziecko. W 2001 roku Chastity Cooper urodziła dziecko w śpiączce wywołanej wypadkiem samochodowym. W chwili wypadku była dopiero w drugim tygodniu ciąży.

W 2010 roku somalijska kobieta urodziła córeczkę Idil będąc w śpiączce wywołanej guzem mózgu.

>>>>

Wsapnaila wiadomosc . Smierc podczas ptorodu to chwala kobiety . Nigdy nie bredzccie ze to starszne . To jak smierc zolnierza na poplu bitwy . Trudno o lepsza ! Bóg traktuje to jako wielka zasluge ! A to jest najwazniejsze !

BRMTvonUngern

Cupel nad Bugiem: utonął mężczyzna ratujący własnego syna

35-letni mężczyzna wypoczywał razem z synem w miejscowości Cupel nad Bugiem (woj. mazowieckie). W pewnym momencie 14-latek wpadł w nurt rzeki. Ojciec rzucił mu się na ratunek - udało mu się wyciągnąć chłopca na brzeg, niestety sam został wciągnięty przez wir rzeki.

>>>>

Tutaj mamy smierc mezczyzny ale jesli porownamy jak kobiety traca zycie dla dzieci a jak mezczyzni to zrozumiemy jaka jest roznica miedzy kobieta a mezczyzna . Bo jak widze zachod nic nie rozumie . Przy tym przypominam ze na wojnie tez sie walczy za wlasna rodzine .

BRMTvonUngern

Elrond [link widoczny dla zalogowanych]
17.04.2012, 17:25
Matka poświęciła siebie aby uratować tzw. "zlepek komórek"

Kolejna kobieta, która poświęciła swoje życie, aby uratować własne dziecko.

Tym razem jest to Sara Brook, 32 letnia Brytyjka mieszkająca w Australii.

W 6 mies. ciąży dowiedziała się, że ma raka jelit a hormony ciążowe przyspieszają jego rozwój. Lekarze namawiali na chemioterapię ale p. Sara, ze względu na dziecko, nie zdecydowała się na nią. Leczenie podjęła dopiero po urodzeniu (wczesnym) dziecka.

Niestety, rak zaatakował już m.in. trzustkę i płuca i w obecnym stadium jest nieuleczalny.

>>>>

Kolejna bohaterka ! To jest bohaterstwo . Inaczej tego nazwac nie mozna !

BRMTvonUngern

Rzym: matka oddała życie za nienarodzone dziecko

Prawdziwym wydarzeniem był w Rzymie niedawny pogrzeb Chiary Corbelli, kobiety, matki, która oddała życie, by ratować swe nienarodzone dziecko. Wikariusz papieski dla diecezji rzymskiej, kard. Agostino Vallini, przewodnicząc 16 czerwca ceremonii pogrzebowej, nazwał zmarłą 28-letnią kobietę "drugą Gianną Beretta Molla".

Chiara Corbella zanim dowiedziała się, że po raz trzeci jest w ciąży, urodziła poważnie chorą córeczkę, a następnie niepełnosprawnego syna. Dzieci zmarły krótko po urodzeniu. W 2010 roku razem z mężem Enrico Petrillo dowiedzieli się, że kolejne dziecko ma szansę urodzić się całkowicie zdrowe. Jednak tym razem matka wymagała leczenia, gdyż zdiagnozowano u niej raka złośliwego jamy ustnej. W tym wypadku, aby jednak syn Franciszek mógł urodzić się zdrowy, konieczne było poświęcenie Chiary, która zrezygnowała całkowicie z terapii ratującej jej życie w czasie ciąży. Postępy choroby nowotworowej spowodowały, że matka straciła oko. Po narodzinach dziecka Chiara poddała się zabiegom chemioterapii i naświetlaniom, jednak było już za późno. Ostatecznie przegrała walkę ze śmiertelną chorobą 13 czerwca br.

"Idę do nieba, aby zaopiekować się Marią i Dawidem, ty zostajesz tutaj z tatusiem. Będę się za ciebie modlić" – te słowa napisała przed śmiercią Chiara w liście do swego dziecka.

W rozmowie z katolicką agencja CNA owdowiały Enrico podkreśla, że przed śmiercią zebrał się na odwagę i zapytał żony, czy krzyż, który niesie jest naprawdę słodkim brzmieniem, "jak mówi Pan". Chiara miała spojrzeć na męża i uśmiechnąć się, odpowiadając cichym głosem: "Tak, jest bardzo słodki". Zdaniem Enrico jego żona nie odeszła z tego świata w pokoju, ale odeszła szczęśliwa. - To zupełnie co innego – dodaje.

Joanna Beretta Molla była lekarzem i działaczką ruchów katolickich. Jako mężatka urodziła troje dzieci. Będąc w kolejnej ciąży, ciężko zachorowała. Mimo opinii lekarzy sugerujących przerwanie ciąży, postanowiła donosić ją do końca. 21 kwietnia 1962 roku urodziła córkę Joannę Emanuelę, a tydzień później zmarła.

Papież Jan Paweł II beatyfikował Joannę Molla 24 kwietnia 1994 roku podczas światowego Roku Rodziny, zaś 16 maja 2004 roku ogłosił ją świętą.

>>>>

Tak jest ! Wspaniala postac ... A pamietajmy ze niema znaczenia czy ktos ratuje jedno dziecko czy miliony poniewaz liczy sie sila poswiecenia a nie ilosc uratowanych . Czyli SIŁA MIŁOŚCI . :O)))

BRMTvonUngern

Hiszpania: katolicka dziennikarka oddała życie za swe nienarodzone dziecko

Niezwykłą historię dziennikarki katolickiej z Kordoby, Bárbary Castro Garcíi, która oddała życie, by ratować swe nienarodzone dziecko – opisuje portal LifeSiteNews. 31-letnia kobieta była chora na raka. Aby chronić swą nienarodzoną córeczkę, powstrzymała się od terapii, która mogłaby uratować życie matki.

Bárbara wyszła za mąż w 2009 za Ignacio Cabezasa. Wkrótce wspólnie oczekiwali na narodzenie swego pierwszego dziecka. Zanim ono nastąpiło, kobieta dowiedziała się od lekarzy, że ma raka ust i potrzebuje natychmiastowej terapii ratującej jej życie. Chemioterapia mogłaby jednak zabić czekające na przyjście na świat dziecko.

Bárbara, zatrudniona jako dziennikarka w kurii katolickiej diecezji Kordoby, podjęła trudną decyzję, by poza chirurgicznym zabiegiem, odmówić innego, niebezpiecznego dla jej dziecka leczenia. Po szczęśliwych narodzinach Barbarity – 1 listopada 2010 roku – matka próbowała nadrobić zaległości w zaniechanym leczeniu i pokonać postępującą chorobę. Kolejne sesje chemioterapii, amputacja języka i części szczęki nie przyniosły spodziewanego rezultatu i kobieta zmarła. Jej pogrzeb, który odbył się 7 lipca br., był dużym wydarzeniem w Kordobie.

Na stronie diecezji pojawił się komunikat poświęcony heroicznej matce, kończący się słowami: "Dobry Ojciec, Pan Miłosierdzia, w którego objęciach było całe życie Bárbary, dziś otworzył jej drzwi do raju. Aniołowie przyszli po nią, a Błogosławiona Dziewica Maryja dała jej koronę zwycięstwa, ponieważ ona, lepiej niż ktokolwiek inny, wie, czym jest oddanie życia za miłość".

Historia dziennikarki przypomina opisany w ubiegłym miesiącu przez włoską prasę przypadek heroicznej postawy innej matki, Chiary Corbelli – 28-letniej mieszkanki Rzymu, która także odmówiła agresywnej terapii, by ocalić życie swego nienarodzonego syna.

>>>>

Oj szykuje sie nowa święta patronka dziennikarek ! Tutaj mamy zupelnie swiadome przyjecie bohaterskiego konca zycia . W zjednoczeniu z Jezusem . Oczywiscie heroizm jest wiekszy gdy ktos nie ma pojecia ze Jezus jest z nim . Ale to zawsze jest nadzwyczajne osiagniecie bo nigdy nie jest ,,łatwo''...
Bóg zabral ja do siebie bo juz spelnila zyciowe zadanie a Jezus tez nie moze sie doczekac spotkania ze swietymi i chce ich jak najszybciej w niebie :O)))

BRMTvonUngern

Nietypowy eksperyment. Prezenterzy sprawdzili, co czują rodzące kobiety

Dennis Storm i Valerio Zeno, gospodarze holenderskiego programu telewizyjnego sprawdzili, co czują rodzące kobiety. I to dosłownie! Poddani zostali stymulacji elektrohydraulicznej, dzięki której doświadczyli na własnej skórze bólów porodowych.

W relacji z "porodu", którą można zobaczyć na kanale Youtube, Storm i Zeno ujawniają, dlaczego zajęli się tym szczególnym rodzajem bólu. Stwierdzili oni bowiem, że rodzenie dzieci powoduje najgorsze cierpienie z możliwych. Ponieważ mężczyźni nie są w stanie sprawdzić, co czują kobiety podczas bólów porodowych, prezenterzy poddani zostali eksperymentowi. Zastosowano u nich elektrohydrauliczną stymulację, wywołującą skurcze.

Przed rozpoczęciem eksperymentu Zeno zapytał pielęgniarkę, czy ból wywoła u nich krzyk. Kobieta odpowiedziała, że "na pewno tak sie stanie".

Prezenterzy, którzy na początku podchodzili do całej sprawy z przymrużeniem oka zostali podłączeni do specjalnych urządzeń. Na ich brzuchach zamocowano elektrody, przez które przepływał prąd.

Tak jak w przypadku prawdziwego porodu, z czasem skurcze stawały się coraz mocniejsze, a mężczyźni doświadczali coraz większego bólu. Początkowo próbowali żartować, ale pod koniec filmiku widać, że jest to śmiech przez łzy. Skurcze były na tyle mocne, że pielęgniarki podawały prezenterom tlen.

W kulminacyjnym momencie, Storm i Zeno wiją się po łóżku przyjmując przeróżne pozy, krzyczą i przeklinają. Po prawie dwóch godzinach stwierdzają, że są blisko śmierci i rezygnują.

Choć czas symulacji był znacznie krótszy niż rzeczywisty poród, udaje się im w pełni poznać ból, przez jaki zmuszone są przejść rodzące kobiety. W końcu jeden z nich stwierdza, że były to najgorsze tortury i zastanawia się, czy chce narażać na coś podobnego swoją żonę.

To nie pierwszy taki przypadek w telewizji. W 2009 roku, dr Andrew Rochford miał identyczne doświadczenia podczas podobnej symulacji dla australijskiego programu telewizyjnego "Co jest dla Ciebie dobre".

Storm i Zeno znani są m.in. z tego, że w 2012 r. zjedli na wizji fragmenty swoich ciał. Mięso pobrane z ud i brzuchów przyrządzono, a panowie zjedli je podczas "kolacji przy świecach".

>>>>

Nic nowego nie odkryli . Biblia mowi - Odtad w bolach bedziesz rodzic . To skutek grzechu . Wiadomo ze mezczyzni tego nie wytrzymuja bo nie maja biologicznych predyspozycji.

BRMTvonUngern

Przerwała leczenie, by ratować życie 4-letniego synka

Matczyna miłość nie zna granic - czytamy w "Super Expressie". Ewa Niegowska ze wsi Smólnik zachorowała na raka. Podjęła leczenie, przeszła pięć operacji. Okazało się jednak, że chory jest też jej 4-letni syn. Kobieta zrezygnowała z własnego leczenia, by ratować dziecko.

U kobiety zdiagnozowano nowotwór przewodu słuchowego, ziarniak. Jej syn zachorował na niewydolność nerek. Jak to udało się zwalczyć, okazało się, że Kubuś ma guza na nerce.

Kubuś przechodzi teraz wycieńczającą go chemioterapię, na którą kilka razy w miesiącu musi stawiać się w szpitalu w Warszawie. Takie wyjazdy to olbrzymi wydatek dla rodziny utrzymującej się z niewielkiego gospodarstwa rolnego, więc pani Ewa postanowiła poświęcić się dla synka. Sama zrezygnowała z leczenia.

...

Znow wspaniale poswiecenie !

BRMTvonUngern · Wysłany: Pią 17:10, 21 Mar 2014 Temat postu:

Matka uratowała córki kładąc się pod samochodem

Niezdolna do chodzenia 22-letnia Mindy Tran ma częściowo zgniecioną nogę z przemieszczeniem z biodra – wszystko to, ponieważ próbowała uratować swoje córki-bliźniaczki staczające się wraz z samochodem na ulicę.

- Musiałam się położyć pod koła, żeby jeden z sąsiadów mógł wsiąść i zatrzymać samochód zupełnie.

Do wypadku doszło dwa tygodnie temu, kilka dni po tym, jak Mindy wynajęła nowe mieszkanie.

...

To jest Matka !

BRMTvonUngern

Matka molestowanej 10-latki pocięła pedofilowi twarz

Ta historia wstrząsnęła Podhalem. 10-latka była molestowana przez partnera swojej matki. Gdy cała sprawa wyszła na jaw, kobieta - z powodu bezczynności policji i prokuratury - postanowiła sama wymierzyć sprawiedliwość i pocięła pedofilowi twarz nożem - informuje rmf24.pl.

Sprawa trwa od kilkunastu miesięcy. Nowy partner, którego kobieta znalazła po rozwodzie, wydawał się ideałem. Zabierał dziesięciolatkę na pokazy mody i spacery, lubił się z nią bawić. W końcu zaczął też zostawać na noc w mieszkaniu.

Po dłuższym czasie kobieta zorientowała się, że coś jest nie tak. Jej córka zaczęła się dziwnie zachowywać. Nie chciała, aby mężczyzna wrócił i zostawał na noc w domu. Matka zaalarmowała policję, jednak przez kilka tygodni funkcjonariusze nie reagowali. Sprawą zajęła się prokuratura.

W tym czasie pedofil wciąż kontaktował się z kobietą, chciał wyjaśnić sprawę. Ta spotkała się z nim na parkingu i po kłótni pocięła mu twarz nożykiem. Prokuratura po trzech tygodniach przesłuchała mężczyznę. Został objęty dozorem policji i ma zakaz zbliżania się do kobiet.

Więcej informacji w artykule Macieja Pałahickiego na stronach rmf24.pl

>>>

A co miala robic? Wyczerpala metody prawne. Brawo!
Tu rozwod cywilny jest sluszny. Koscielnego nie ma. Ale rzecz jasna Jezus mowil, ze w przypadku PORÓBSTWA MOŻNA ODDALIĆ MAŁŻONKA! W tej sytuacji to koniecznosc. Nie ma juz zadnych obowiazkow malzenskich wobec niego. Oczywiscie nie moze wziac slubu z innym ale ten ma byc z daleka.
Odwazna kobieta i spelnila obowiazek W NADMIARZE! Kobiety nie maja obowiazku walczyc z mezczyznami. Bo nie maja sily. A JEDNAK!

BRMTvonUngern

Kobieta pocięła twarz 30-latka w obronie dziecka. Mężczyzna twierdzi, że to zemsta
Józef Słowik

Kobieta pocięła twarz 30-latki w obronie dziecka. Mężczyzna twierdzi, ze to zemsta

Mężczyzna, któremu twarz pocięła nożem kobieta, w odwecie za molestowanie jej córki, przekonuje, że to zemsta za rozstanie. Według niego, partnerka próbuje grać własnym dzieckiem. Na policzku 30-letniego mieszkańca Rabki-Zdroju, do tej pory widnieje 10-centymetrowa blizna.

Sama 10-letnia dziewczynka – ze względu na wiek - ma być przesłuchana przez sąd w obecności psychologa w przyszły wtorek. Dziecko powiedziało mamie o dziwnym zachowaniu wujka w marcu. Podejrzany Sebastian K. wszystkiemu zaprzecza. Na razie nie został aresztowany. Ma jedynie dozór policyjny i zakaz zbliżania się do matki i córki. Do tej pory po przesłuchaniach, które miały miejsca dwa dni temu w Prokuraturze Rejonowej w Nowym Targu, usłyszał zarzut tzw. dopuszczenia się innych czynności seksualnych. Jednak i on zgłosił sprawę policji, po tym, jak matka dziewczynki miała mu pociąć w centrum Rabki, twarz nożem.

- Wszczęliśmy już śledztwo przeciwko Sebastianowi K. w art.200, par. 1 K.K., czyli dopuszczenia się na małoletnim innych czynności seksualnych. Wcześniej sama matka złożyła zawiadomienie o przestępstwie – wyjaśnia prokurator Bernadeta Jarosz – Zaczyńska z Prokuratury Rejonowej w Nowym Targu.

Sebastian K., od jakiegoś czasu był w związku z matką dziewczynki. Po jakimś czasie dziecko, poinformowało mamę, że wujek ma wobec zachowywać się wobec niej niestosownie. Mama, szybko poinformowała policję i zerwała kontakt z mężczyzną. On sam wielokrotnie próbował się z nią skontaktować. Według mieszkanki Rabki zdenerwowała ją nieco opieszałość wymiaru sprawiedliwości, dlatego zdecydowała się na tak drastyczny krok. Umówiła się na spotkanie z mężczyzną i wtedy chwyciła za nóż.

Sam podejrzany, a jednocześnie poszkodowany, wszystkiemu zaprzecza i zapewnia, że nie molestował dziewczynki. Na jego twarzy widać ok. 10-centymetrową bliznę. Jak twierdzi, są to bezpodstawne oskarżenia, będące zemstą na nim za zerwanie związku z kobietą. Mężczyzna zamierza bronić swojego dobrego imienia w sądzie.

...

~ostroznosc bardzo zalecana do ~sprawiedliwy: Potwierdzam. Mój kolega, tez został oskarżony przez żonę ,o stosunki seksualne z córka. Tak nastawiła dzieciaka ,ze ,ta nawet opowiadała w śledztwie jak to było . Na sprawie jednak córka przyznała ,ze matka kazała jej tak mówić ,w zamian za obiecanie ,ze coś upragnionego jej kupi. Potem okazało się ,ze sprawa ma drugie dno. Zona miała kochanka (brat męża) ,i tak postanowiła pozbyć się męża. .Skończyło się rozwodem ,ale należało suce mordę pochlastać w drobna krateczkę ,za taką perfidię.
...
~aga do ~kp: Nie biorę spraw rozwodowych. Około 80% kobiet opiera swoje argumenty na molestowaniu dzieci niepełnoletnich przez męża. To są brudne sprawy. Już ich nie biorę. Nastała wśród kobiet moda na oskarżanie współmałżonka o molestowanie. Wnioskowałam o karanie kobiet za mówienie nieprawdy. Ich zeznania wiązały się ze żmudną, czasochłonną, pracochłonną i drogą procedurą wyjaśniającą. Cierpiały dzieci, cierpiał mężczyzna.
...
~far40 : W dzisiejszym swiecie wszyscy zdaja sie byc" molestowani"....................niestety zdarza sie to naprawde,jednak wowczas ofiary nie biegaja po telewizjach i gazetach...,a juz normalnoscia stalo sie,ze "gwiazdki"opowiadaja swoje historie...w dzisiejszych czasach strach jest odezwac sie do obcego dziecka...kiedy moje corki byly male normalnoscia bylo,ze je kapie,przewijam i spia ze mna...dzis przyjechalaby chyba telewizja!kiedys bylem w szkolnej Radzie Rodzicow,dzieci jezdzily ze szkoly na basen Pani prosila,by ktos z rodzicow jezdzil z nimi,poniewaz Pani nauczycielka sama nie jest w stanie "ogarnac"calej klasy.Zaproponowalem,ze bez problemu moge raz na jakis czas jezdzic i pomoc...Pani odpowiedziala,ze bardzo mnie przeprasza ale moga jezdzic tylko Matki(kobiety)....mezczyzni nie moga...................
...

Przytaczam też inne opinie. Kolejny konkubinat. Ta kobieta też nie była w porządku. Z uwagi na drastyczność sprawy uznałem że mówi prawdę. Ale niestety jak widać kobiety w konkubinatach są zwyrodniale. Potrafią konkurenta oskarżyć o pędofilię gdy odszedł.
TO JEST POTWORNE! ZA TAKIE FAŁSZYWE OSKARŻENIE POWINNA BYĆ KARA JAK ZA PEDOFILIE! Uznałem że ta kobieta była tak wzburzony krzywda córki. Ale oczywiście mnie tam nie było. Zatem nie wiem na100%. Jest tez opcja że jest tak zwyrodniala. Widzicie konkubinaty.

BRMTvonUngern

Eksperci: karmienie piersią bezcenne dla dziecka, korzystne dla rodziców

Mleko matki jest najlepszym pokarmem dla dziecka, gwarantującym nie tylko wartości odżywcze, ale też naturalną ochronę przed chorobami i infekcjami – podkreślają eksperci. Jak dodają, karmienie przyspiesza rozwój dziecka, buduje z nim więź, jest tanie i wygodne.

W Warszawie rozpoczęło się w piątek 10. Międzynarodowe Sympozjum nt. Karmienia Piersią i Laktacji. Obrady są dwudniowe. Podczas piątkowego spotkania z mediami uczestniczący w sympozjum eksperci zaprezentowali informacje dotyczące m.in. rekomendacji w zakresie karmienia piersią oraz właściwości i składu ludzkiego mleka.

Eksperci wskazywali, że ok. 40 proc. niemowląt na świecie przez pierwszych sześć miesięcy życia karmionych jest wyłącznie w sposób naturalny. Kluczowe dla poprawy tego wskaźnika, jak mówili, są działania edukacyjne i programy wspomagające.

Prof. Donna Geddes wyjaśniała, że niemowlęta karmione piersią samoregulują spożycie składników odżywczych, co ma długofalowe korzyści np. w postaci zmniejszenia ryzyka nadwagi w późniejszym życiu. Mechanizm ten, jak dodała, ma złożone podłoże i wynika m.in. ze zróżnicowania makroskładników odżywczych w mleku oraz występowania w nim hormonów kontroli apetytu.

Dr Foteini Hassiotou wskazywała, że mleko jest płynem zawierającym mnóstwo składników biochemicznych i komórkowych, które zapewniają niemowlęciu zarówno korzyści odżywcze, ale także immunologiczne i rozwojowe. Prowadzone przez nią badania wykazały, że mleko matki zawiera komórki macierzyste, które działają jak swojego rodzaju "wewnętrzny system naprawczy" w organizmie dziecka.

Dr Maria Wilińska podkreślała, że unikalne właściwości kobiecego mleka mają szczególne znaczenie w przypadku wcześniaków i chorych noworodków. Jak wskazała, na Oddziale Intensywnej Opieki Neonatologicznej szpitala klinicznego im. W. Orłowskiego w Warszawie, gdzie pracuje, wszystkie maluchy są karmione mlekiem ludzkim. Jest to możliwe, jak wyjaśniała, dzięki realizacji programu wczesnej stymulacji laktacji oraz dostępności pasteryzowanego mleka z Banku Mleka Ludzkiego (BML), który powstał w tej placówce wiosną 2012 r.

Dr Wilińska podnosiła, że wstępne obserwacje wskazują na bardzo dobre efekty wprowadzenia Programu Wyłącznego Karmienia Mlekiem Matki u Wcześniaków i Chorych Niemowląt. Korzyści obserwowane są zarówno na polu medycznym (poprzez zmniejszenie zachorowalności maluchów), ale także w wymiarze psychologicznym dla rodziców (wzmacnianie więzi) i finansowym dla służby zdrowia (krótkoterminowo dla szpitala, długofalowo dla całego systemu).

O dobroczynnym wpływie stosowania mleka kobiecego na oddziałach noworodkowych mówił także prof. Matthias Keller. Sygnalizował on jednocześnie, że korzystne efekty gwarantuje także wprowadzanie zintegrowanej opieki rodzinnej, która zakłada m.in. edukację rodziców i zapewnienie im psychologicznego wsparcia oraz znaczący udział mamy i taty w opiece nad dzieckiem. Jego zdaniem, brakuje powszechnego wdrożenia takich procedur do praktyki klinicznej.

Prof. Christoph Fusch wskazywał, że mleko matki jest zaprojektowane przez "matkę naturę" tak, by było dostosowane do potrzeb dzieci donoszonych, tzn. urodzonych w terminie. Wcześniaki, jak mówił, mają znacząco wyższe wskaźniki wzrostu i większe potrzeby żywieniowe. Ważna jest więc także indywidualna suplementacja podnosząca wartość naturalnego pokarmu.

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca, by niemowlę było karmione wyłącznie piersią przez pierwszych sześć miesięcy życia, a w trakcie rozszerzania diety nawet do drugiego roku życia.

Zdaniem dr Wilińskiej, wskaźnik karmienia piersią w Polsce jest niewystarczający. Z przywołanych przez nią danych wynika, że podczas gdy 90 proc. kobiet karmiło piersią swoje dzieci w momencie wypisu ze szpitala, ten wskaźnik gwałtownie spada do ok. 15 proc. wyłącznego karmienia piersią po trzech miesiącach życia.

...

Tzw. eksperci odkrywają oczywistości.

BRMTvonUngern

Chroniła dziecko przed niebezpieczeństwem. Ich uścisk przetrwał 4000 lat

Chroniła dziecko przed niebezpieczeństwem. Ich uścisk przetrwał 4000 lat - dailymail.co.uk

Nietypowe i wzruszające odkrycie chińskich archeologów. Opiekuńczy uścisk matki i dziecka przetrwał 4 tys. lat - informuje "Daily Mail".

Naukowcy uważają, że matka chciała chronić swoje dziecko podczas silnego trzęsienia ziemi, jakie nawiedziło prowincję Qinghai około 2000 roku p.n.e. Ułożenie szkieletów jest nietypowe: prawdopodobnie matka przykucnęła i chciała ochronić dziecko własnym ciałem. Nieopodal znaleziono też drugą parę. Ludzie nie mieli szans na ratunek - zaraz po trzęsieniu ziemi wylała rzeka Huang He.
REKLAMA

Osada, zwana "Pompejami Wschodu" została odkryta w 2000 roku. Ma ogromne znaczenie historyczne - naukowcy mogą dzięki temu lepiej poznać zwyczaje ludności żyjącej w górnych odcinkach Huang He.

...

Symbol macierzyństwa.

BRMTvonUngern

"Uwaga TVN": matka walczy o przyszłość syna, który zszedł na przestępczą drogę

Pani Aldona z Przemyśla rozpaczliwie walczy o swojego syna, który zszedł na przestępczą drogę. 16-letni Kuba jest kibolem, bierze narkotyki, kradnie. Matka jest już bezradna. Mówi, że nie chce nikomu wypowiadać wojny, chce tylko, by jej syn wrócił do rodziny, do normalnego życia. Jak twierdzi kobieta – policja niewiele robi, by jej pomóc.

Pani Aldona z Przemyśla rozpaczliwie walczy o swojego syna, który zszedł na przestępczą drogę. 16-letni Kuba jest kibolem, bierze narkotyki, kradnie. Matka jest już bezradna. Mówi, że nie chce nikomu wypowiadać wojny, chce tylko, by jej syn wrócił do rodziny, do normalnego życia. Jak twierdzi kobieta – policja niewiele robi, by jej pomóc.

Kuba ma 16 i pół roku. Pomimo sukcesów, porzucił szkołę mistrzostwa sportowego, zaczął sięgać po narkotyki i popełniać przestępstwa: pobicia i kradzieże. Gdy nie pomogła opieka kuratora, postanowieniem sądu dla nieletnich trafił do ośrodka wychowawczego, z którego uciekł po kilku dniach. Gdy go złapano, pogryzł policjanta, a potem w komisariacie na oczach matki uderzył kilkakrotnie głową w ścianę. Trafił do szpitala, z którego także uciekł po kilku godzinach.

- W wieku trzech lat Kuba przeszedł poważne zapalenie opon mózgowych. Już wtedy usłyszałam, że może to mieć jakieś konsekwencje w późniejszym okresie. Od samego przedszkola docierały do mnie sygnały o jego agresji, bił dzieci, rzucał się na nie. Był diagnozowany w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Okazało się, że to mądry chłopak z ADHD. W podstawówce sprawa zaczęła się zaostrzać. Uzyskał zachowanie naganne. Zaczęły się ustawki, agresja, bicie. Bardzo dużo z nim wtedy rozmawiałam, miałam stały kontakt z jego pedagogami. Poradnia psychologiczna wnioskowała o badanie. Poszłam na nie razem z nim. Powiedział tam, że to wszystko to jest moja wina. Ma żal do ojca, ma żal do mnie – opowiada Aldona Walczuk, matka Jakuba.

Po ucieczce Kuby z ośrodka wychowawczego a potem ze szpitala, matka starała się maksymalnie ułatwić policji odnalezienie syna. Przesłała jego zdjęcie, poinformowała o miejscach, o których wie, że Kuba może tam bywać. Kuba kilkakrotnie pojawił się też pod jej domem.

- Na własną rękę poszukiwałam Jakuba. Zadzwoniłam do panów z wydziału kryminalnego. Powiedzieli, że będą go szukać. To szukanie polegało na tym, że ja jako matka nie wiedziałam, co mam robić. Przychodził, pukał, chciał pieniądze. Za każdym razem próbowałam interweniować na policji. Funkcjonariusze przyjeżdżali jednak dopiero po 40 minutach. Ja nawet nie mam zielonego pojęcia, gdzie sypia mój syn. Ukrywa się – kontynuuje pani Aldona.

Jak to wszystko wygląda z punktu widzenia policji?

- Poszukujemy 16-letniego chłopaka, który permanentnie ucieka. Nie mamy do czynienia z osobą zaginioną. Poszukiwania polegają na tym, by go przechytrzyć i złapać. Są to poszukiwania tzw. trzeciej kategorii, czyli są to poszukiwania osoby, która nie chce być odnaleziona. To są poszukiwania, których nie widać. To on za wszelką cenę próbuje uciec nam, ukryć się. Ma też świadomość, że grozi mu odpowiedzialność – tłumaczy Paweł Międlar, rzecznik KWP w Rzeszowie.

Pani Aldona wniosła do sądu rodzinnego prośbę o zamknięcie syna w zakładzie odwykowym. Uważa, że jest uzależniony od narkotyków i alkoholu i odwyk to dla niego jedyna szansa.

- Jeżeli w grę wchodzi konieczność zmiany środka na środek o charakterze leczniczym, to jest wymagana opinia biegłych - psychiatry i psychologa. Jeżeli ten mężczyzna nie stawi się na wyznaczony termin, sąd może zlecić jego doprowadzenie do biegłych w celu przebadania i wydania opinii – mówi Joanna Moczarska-Szal, Wydział Rodzinny SR w Przemyślu.

Kuba został ujęty kilka dni po nakręceniu naszego reportażu. Na policję, z informacją, gdzie jest chłopak, zadzwoniła reporterka UWAGI!, po telefonie od matki. Został przewieziony do ośrodka wychowawczego, skąd uciekł po kilku dniach. Przed paroma dniami skontaktowała się z nami pani Aldona – Kuba przyszedł do domu, a jej udało się namówić syna na leczenie odwykowe.

...

Tak matka nie odpusci.

BRMTvonUngern

Ochroniła 9-miesięczną córkę przed atakiem rozwścieczonych psów własnym ciałem. Teraz potrzebuje pomocy

Bohaterska matka - [link widoczny dla zalogowanych]

Katarzyna ochroniła 9-miesięczną córkę przed atakiem trzech wściekłych psów. Teraz potrzebuje pomocy finansowej, by pokryć koszty drogich przeszczepów skóry - podaje "TVP Info".

Do wypadku doszło w styczniu. Katarzyna była na spacerze z maleńką Marysią. W pewnym momencie zaatakowały je trzy bardzo agresywne psy. Kobieta nie wahała się ani chwili i zrobiła wszystko, by ratować córkę.
REKLAMA

Minęło już kilka miesięcy, odkąd Katarzyna stoczyła dramatyczną walkę o życie. Konsekwencjami ataku psów są u niej m.in. osteoporoza, brak mięśni w łydce, problemy z krążeniem oraz głębokie rany, które utrudniają rehabilitację. Na portalu "TVP Info" czytamy, że kobieta schudła już 25 kilogramów i ma ciągłe obrzęki stopy.

Największym problemem, z jakim zmaga się jednak teraz jej rodzina, jest ciężka sytuacja finansowa. Koszty leczenia Katarzyny są ogromne. Kobieta przeszła kilkanaście przeszczepów skóry i codziennie zmaga się z niewyobrażalnym bólem. Potrzebne są specjalne opatrunki, maści i lekarstwa. Są jednak bardzo drogie.

Na stronie siepomaga.pl zbierane są pieniądze, które pomogą w leczeniu Katarzyny. "Do przyśpieszenia regeneracji otwartych ran potrzebne są specjalistyczne hydrożelowe opatrunki. Jedno opakowanie to koszt 530 złotych, starcza na zaledwie 2-3 dni" - czytamy na stronie. Pracownicy i wolontariusze apelują o pomoc.

Obok takiej prośby nie da się przejść obojętnie. Zachęcamy do pomocy Katarzynie. Wszystkie potrzebne informacje znajdziecie na stronie siepomaga.pl

...

To jest matka.

BRMTvonUngern

Pochowana z dzieckiem w objęciach. Osobliwe wykopalisko sprzed tysięcy lat
wyślij
drukuj
łz, pszl | publikacja: 26.04.2016 | aktualizacja: 19:04 wyślij
drukuj
Archeolodzy byli zszokowani odkryciem (fot. presstv.ir)
Archeolodzy pracujący na Tajwanie odkryli liczące 4,8 tys. lat skamieniałe szczątki matki obejmującej dziecko.

Cenne znalezisko. Biżuterię i broń sprzed trzech tysięcy znaleźli wielkopolscy policjanci
Naukowcy natrafili w regionie Taichung na groby 48 osób, w tym pięciorga dzieci. Datowanie radiowęglowe wskazało, że ciała pochowano około 4,8 tys. lat temu. To najstarszy ślad ludzkiej aktywności na terenie dzisiejszego Tajwanu.

Archeologami najbardziej wstrząsnął widok szczątków młodej matki trzymającej w objęciach małe dziecko. – Gdy odkopaliśmy tę skamieniałość wszyscy byli w szoku, widząc jak kobieta czule spogląda ma dziecko – opowiedział Chu Whei-lee, kurator departamentu antropologii tajwańskiego Muzeum Historii Naturalnej.
Reuters

....

Symbol odwiecznego macierzynstwa. To nie tylko archeologia.

BRMTvonUngern

Motornicza odebrała poród na przystanku w Poznaniu
wyślij
drukuj
pch, dmilo | publikacja: 11.08.2016 | aktualizacja: 10:48 wyślij
drukuj
Mama nie zdążyła dojechać do szpitala i urodziła na przystanku (fot. Wikipedia)
Fabian – tak nazywa się maluch, który urodził się na przystanku na poznańskiej Starołęce – informuje Radio Merkury. Poród odebrała motornicza MPK, z zawodu położna. Pępowinę podwiązano sznurkiem od parasola.

Urodziła dziewczynkę w komisariacie. Poród odebrali policjanci
– Do dyspozytorni wbiegła zaaferowana motornicza krzycząc, że potrzebny jest sznurek. Dziewczyny dały jej sznurek od parasolki, który spełnił swoją rolę. Na świat przyszedł zdrowy i piękny Fabian – relacjonuje cytowana przez Radio Mercury rzeczniczka Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego Iwona Gajdzińska.

Fachowa pomoc

Wszystko działo się wcześnie rano. Mama wraz z ojcem dziecka pędziła samochodem na porodówkę. Nie zdążyli jednak dojechać do szpitala i zatrzymali się na przystanku. Zaczął się poród. Przy aucie stał mężczyzna, który próbował dzwonić po pomoc. Sytuację zauważyli pracownicy MPK i zorganizowali szybką pomoc.

Pani Dorota, motornicza, która odbierała poród, z zawodu jest położoną. Na przystanek szybko przyjechała karetka i zabrała dziecko oraz kobietę do szpitala.
#wieszwiecej | Polub nasRadio Merkury

...

Nie ma pracy dla poloznych to jezdza tramwajami.

BRMTvonUngern

Niedawno urodziła piątą córeczkę, teraz walczy o życie. Potrzebny dawca szpiku
wyślij
drukuj
dmilo | publikacja: 21.08.2016 | aktualizacja: 08:27 wyślij
drukuj
Pani Barbara jest matką piątki dzieci (fot. TVP Info)
Trzy miesiące temu zdiagnozowano u niej ostrą białaczkę szpikową, niedawno szczęśliwie urodziła swoją piątą córeczkę. Pani Barbara Koszarek ze Szczedrzyka w woj. opolskim walkę o życie dziecka już wygrała, teraz walczy o swoje. Szansą jest dla niej przeszczep szpiku. Trwają poszukiwania genetycznego brata bliźniaka – dziś potencjalni dawcy mogą zgłaszać się w dwóch miejscach na terenie gminy: w świetlicy wiejskiej w Szczedrzyku oraz w domu kultury w Ozimku. Im więcej osób zarejestruje się w bazie dawców, tym większa szansa na uratowanie pani Barbary.
#wieszwiecej | Polub nasTVP Info

...

Malo kto traktuje to jako bohaterstwo a czym to sie niby rozni od wojny? I tu groza smierci i tu.

BRMTvonUngern

Mężne czy szalone?

Joanna Jureczko-Wilk
dodane 14.10.2016 21:16

Matki, które spotkałam wiedziały, że swojego dziecka nie zabiją. Nie u wszystkich to przekonanie wynikało z moralności chrześcijańskiej, bo niektóre były niewierzące - mówi Marta Dzbeńska-Karpińska
Joanna Jureczko-Wilk/ Foto Gość

Nie zważając na ryzyko utraty zdrowia i życia, nie zgodziły się na aborcję. Czasami poniosły tego olbrzymie koszty. Ale jak mówią - dziś podjęłyby taką samą decyzję.

Maja, matka półtorarocznych bliźniąt, u której w początkach ciąży zdiagnozowano dużą narośl na nerce, od lekarza usłyszała: „Jutro się pani stawia w szpitalu, usuwamy ciążę, biopsja, operacja”. Aborcji w ogóle nie brała pod uwagę, zaczęli więc z mężem szukać informacji i lekarzy, którzy podjęliby się zoperować ciężarną pacjentkę. Operacja była wielogodzinna i trudna, ale zbawienna. Jak się okazało pod niegroźną naroślą, schował się spory guz nowotworowy, niezwykle paskudny, który najprawdopodobniej zabiłby matkę jeszcze przed porodem. To był ten rodzaj raka, który nie daje objawów. U Mai został wykryty tylko dlatego, że była w ciąży i bardzo źle się czuła. Donosiła ciążę i urodziła zdrową Joasię, a po niej jeszcze czworo dzieci.

Maja jest jedną z 27 bohaterek książki Marty Dzbeńskiej-Karpińskiej pt. „Matki. Mężne czy szalone?”. Bohaterek w pełnym tego słowa znaczeniu. To opowieść o kobietach, które mimo swojej choroby czy niepełnosprawności zaryzykowały i zaszły w ciążę albo przyjęły niespodziewany dar macierzyństwa z pełną otwartością. Bo bardziej od swojego zdrowia ceniły życie noszonych pod sercem dzieci. To historia matek, które będąc w ciąży, niespodziewanie poważnie zachorowały i stanęły przed decyzją o podjęciu leczenia, mogącego zaszkodzić dziecku lub nawet – jak Maja – usłyszały, że powinny dokonać aborcji. W tym dramatycznym wyborze stanęły po stronie zdrowia i życia nienarodzonych dzieci. I swojej decyzji z determinacją musiały czasami bronić: przed lekarzami, znajomymi, rodziną, a nawet własnym mężem.

Elżbieta i Kazimierz zdecydowali się na dziecko, mimo, że ciąża groziła matce utratą wzroku. Cztery i pół roku po porodzie Elżbieta straciła wzrok. Niczego nie żałuje. Cieszy się córką i trzyletnią wnuczką.
Marta Dzbeńska-Karpińska
Schorowana Wanda znalazła wsparcie w starszej córce. Mąż źle przyjął wiadomość o ciąży, komplikacjach i o tym, że ze względu na przyjmowane przez żonę leki, dziecko może urodzić się niepełnosprawne. Wanda nie zgodziła się, kiedy lekarka zaproponowała aborcję. Nie chciała nawet robić badań prenatalnych, bo była gotowa przyjąć każde dziecko - także chore. Kiedy zaczęła krwawić i myślała, że poroniła, lekarz na USG zobaczył ciążę bliźniaczą. Z tą radością też została sama. Dzisiaj kleryk Radosław i Tomasz, student politologii są dla niej dużą pomocą i radością.

- Moje rozmówczynie miały w sobie olbrzymi spokój i takie przekonanie, że w trudnej chwili, w krytycznym wyborze, postąpiły tak, jak należy. Nie było w nich walki w sensie decyzyjnym - mówi Marta Dzbeńska- Karpińska. - One po prostu wiedziały, że swojego dziecka nie zabiją. Nie u wszystkich to przekonanie wynikało z moralności chrześcijańskiej, bo niektóre były niewierzące. Przekonanie, że powinno się walczyć o życie drugiego człowieka, było silniejsze od lęku. Koszty tych trudnych ciąż, szczególnie u tych matek, których życie było zagrożone, były przeogromne. Kończyły się dla nich pogorszeniem zdrowia, dla jednej z moich bohaterek wręcz utratą wzroku, prawie wszystkie zmagały się potem z depresją. Ale kiedy dzisiaj z nimi o tym rozmawiam, mówią, że podjęłyby dokładnie taką samą decyzję. Ten ich koszt osobisty teraz wydaje im się marginalny w stosunku do dobra, które wynikło z urodzenia dziecka.

Matki, które spotkałam wiedziały, że swojego dziecka nie zabiją. Nie u wszystkich to przekonanie wynikało z moralności chrześcijańskiej, bo niektóre były niewierzące - mówi Marta Dzbeńska-Karpińska
Joanna Jureczko-Wilk/ Foto Gość

Nie zważając na ryzyko utraty zdrowia i życia, nie zgodziły się na aborcję. Czasami poniosły tego olbrzymie koszty. Ale jak mówią - dziś podjęłyby taką samą decyzję.

Agata, Sylwia, Joanna, Magda, Halina.... Okazuje się, że matek dzielnych jest wcale niemało. Dlatego powstała o nich już druga książka. Nakład pierwszych "Matek", które Marta Dzbeńska-Karpińska wydała w 2012 r., szybko się wyczerpał. Albumowi towarzyszyła wystawa, która przez ostatnie cztery lata podróżowała po Polsce i Europie. Była między innymi w Rzymie, podczas ubiegłorocznego Synodu Biskupów o Rodzinie.

- Podróżując z wystawą spotykałam osoby, które mają za sobą podobne doświadczenia, opowiadały mi swoje niezwykłe historie. Spotykałam też kobiety i młode dziewczyny, które były dziećmi cudowanie uratowanymi przez swoje dzielne matki – mówi autorka.

Drugie wydanie "Matek" zostało poszerzone o dalsze losy bohaterek poprzedniej edycji i o historie innych rodzin. Właśnie ukazało się nakładem Centrum Myśli Jana Pawła II, gdzie można je zamówić.

Krzysztof Łukaszewicz

...

Rodzenie od czasu grzechu pierworodnego wiaze sie z ryzykiem. Generalnie kobieta chce miec dziecko i lubi dzieci. Nic innego jej dziecka nie zastapi. Po prostu.

BRMTvonUngern

Wasza córka urodzi się BEZ MÓZGU". Bohaterska matka i tak postanowiła urodzić. Z jednego powodu
oprac.Filip Skowronek
22 lutego 2017, 19:17
Royce Young opublikował wzruszający hołd dla swojej żony. Keri jest w siódmym miesiącu ciąży, którą postanowiła donosić, pomimo że jej dziecko z pewnością umrze. Lekarz zdiagnozował bowiem, że jej nienarodzona córka urodzi się bez mózgu.

Dla większości rodziców taka diagnoza to wyrok. Wasze dziecko urodzi się bez mózgu. Ale reakcja Keri Young była zaskakująca. Jak napisał jej mąż, Royce: "dosłownie 30 sekund po informacji od doktora: wasza córka nie ma mózgu i pomimo potwornego załamania, Keri spojrzała na lekarza i zapytała: Jeśli donoszę ciążę, będziemy mogli oddać organy do przeszczepu?" We wzruszającym hołdzie dla Keri, Royce pisze o niezwykłej kobiecie, która w pierwszej chwili od usłyszenia druzgocącej informacji nie myślała o swoim dramacie, tylko o dobru, które może z niego wyniknąć.

"Byłem zrozpaczony ale w ułamku sekundy zostałem podniesiony na duchu, zachwycony jej postawą" - pisze Royce. Dodaje, że w tym momencie czuł się jak widz we własnym życiu, który obserwuje superbohaterkę odkrywającą supermoce. Sam nie wyobraża sobie, co musi czuć jego żona, która "w każdej sekundzie każdego dnia przypomina sobie, że urodzi dziecko, które umrze".

Royce przyznaje, że podzielił się tą informacją, nie po to, by pochwalić się jaką heroiczną decyzję podjął wraz z żoną. Tłumacząc, dlaczego zdecydował się o wszystkim napisać, wspomina relację partnerki z ich pierwszym dzieckiem, synem Harrisonem. "Kiedy Harrison się zrani, albo musi zerwać plaster, Keri pyta go: Jesteś twardy? Jesteś dzielny?" - wspomina. Po czym dodaje: "Patrząc na Keri nawet nie muszę pytać. Jest TWARDA. Jest DZIELNA. Jest niesamowita. Jest niezwykła". Przyznaje, że zawsze o tym wiedział, ale tym razem musiał się tą wiedzą podzielić.

Facebook/Royce Young

...

NIE CHODZI O ORGANY! TO CZLOWIEK! Ale przynajmniej myslala ze moze pomoc.

BRMTvonUngern

Dzień, w którym omal nie umarłam w czasie porodu
Calah Alexander | Czer 17, 2017
Shutterstock
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


Gdyby nie czujność pielęgniarek, dociekliwość lekarki i dobre wyposażenie szpitala, mogłam łatwo znaleźć się w gronie kobiet, którym nie udało się przeżyć porodu...

D
oskonale pamiętam mój ostatni poród. Prawie umarłam. Gdyby nie czujne pielęgniarki, roztropna lekarka i dobrze przystosowana sala, mogłabym łatwo wylądować w smutnych statystykach – tak jak Lauren Bloomstein, pielęgniarka noworodkowa, która zmarła w szpitalu, w którym pracowała. ProPublica napisała o niej obszerny artykuł alarmując, że liczba kobiet, które umierają w czasie porodu w USA niepokojąco rośnie.

W 35-sekundowym wideo Lauren trzyma córkę na klatce piersiowej, dotykając jej policzka wyćwiczonym gestem. Hailey jest zawinięta w szpitalną pastelową flanelę. Przygląda się twarzy swojej mamy, jakby próbowała zrozumieć tajemnicę, która nigdy nie będzie rozwiązana. Personel krząta się w tle dyskretnie – jak ludzie, którzy są przekonani, że wszystko poszło w porządku.

A potem Lauren spogląda prosto w kamerę. Jej oczy są pełne łez.

20 godzin później nie żyje.

Życie za życie?

Historia śmierci Lauren powinna nas przerazić, ponieważ zarówno ona (noworodkowa pielęgniarka), jak i jej mąż (chirurg ortopedyczny) nie tylko wiedzieli, że coś jest nie tak, ale byli nawet świadomi, że chodzi o stan przedrzucawkowy. Niemniej jednak, byli bezradni wobec uporczywego zaniedbania personelu w szpitalu, w którym Lauren pracowała: pielęgniarki i lekarze nie monitorowali jej odpowiednio, a także odmówili wzięcia na poważnie jej bólu i obaw męża, pozwalając umrzeć kobiecie bez potrzeby.
Czytaj także: Poród między ikoną, kanapą i telewizorem, czyli niezwykły Dom Narodzin

Mogli ją ocalić. Ta myśl często mnie nawiedza, ponieważ gdyby nie seria szczęśliwych zbiegów okoliczności w ostatniej chwili, moje życie mogło się skończyć tak samo, jak Lauren.

Planowałam poród w domu narodzin, kilka przecznic od szpitala. Wcześniej miałam już cztery nieskomplikowane ciąże i porody – zarówno noworodki, jak i ja, byliśmy zdrowi. Ale miałam też w ostatnim szpitalu traumatyczne doświadczenie i dlatego bałam się rodzić w jakimkolwiek szpitalu ponownie.

Potrzebny mądry lekarz

Na szczęście półtora tygodnia przed terminem pediatra powiedziała mi, że ma poważne obawy dotyczące mojego porodu poza szpitalem. Były na tyle mocne, że dokonała niewielkiego cudu i znalazła lekarkę-położnika, która nie tylko chciała się ze mną spotkać w tym samym dniu, ale przyjęła mnie jako pacjentkę w 38. tygodniu.

Lekarka była współczująca i imponująco dokładna – odpowiedziała na wszystkie moje pytania i obawy, obiecując, że będzie mnie wspierać w szpitalu. A co najważniejsze, chciała poznać wszystkie szczegóły dotyczące każdego z wcześniejszych porodów, krok po kroku, przez poszczególne etapy, żeby (jak to ujęła), „nie było żadnych niespodzianek”.

Podczas rekonstrukcji szczegółów przypomniałam sobie, że po poprzednich porodach krwawiłam więcej niż normalnie. Ale krwawienia szybko zostały wstrzymane, dlatego myślałam, że to nic wielkiego.

Lekarka zadzwoniła do szpitala i poleciła im zanotować w mojej karcie, żeby wyposażyły salę porodową w pitocin oraz inny lek, którego – jak zapewniła – prawdopodobnie nie będziemy potrzebować. Wolała być jednak zabezpieczona niż potem żałować.
Czytaj także: Jakie prawa mam na porodówce?

Nie tylko szczęście

Oprócz lekarki i męża, także pielęgniarki zostały dobrze poinformowane o moich doświadczeniach z przeszłości, dlatego były szczególnie uważne. Kiedy więc wspomniałam, że czuje się nieco dziwnie 20 minut po urodzeniu dziecka, odeszły od monitorów i przyszły mnie obejrzeć. Kiedy nie potrafiłam wyjaśnić, co miałam na myśli mówiąc „dziwnie”, przebadały mnie od stóp do głów: miałam krwotok.

Nie zadziałał pitocin, ani nawet drugi lek, przez co zaczęłam tracić świadomość. Pamiętam jak przez mgłę głośny alarm, podawanie kodów, przerażenie pielęgniarek spowodowane tym, że lek nie zadziałał, wpadnięcie mojej lekarki do pokoju i to, jak pielęgniarki pomagały jej w myciu się do operacji.

W końcu powstrzymała krwotok wykorzystując balon Bakri, niedawny wynalazek o wysokiej skuteczności, który nie jest jednak szeroko używany. Pielęgniarki mówiły mi, jakie miałam szczęście, unikając nagłej histerektomii, więc wiedziałam, że było poważnie. Ale tak naprawdę zdałam sobie z tego sprawę dopiero następnego poranka, gdy pediatra przyszła zbadać dziecko.

„Gdybyś poszła do domu narodzin, już byś nie żyła”, powiedziała mi szczerze. „Nawet w szpitalu jest to szczęśliwy wynik”.

Opieka okołoporodowa i statystyki

Miała rację. Podczas gdy śmiertelność noworodków jest teraz w najniższym punkcie w historii i wskaźniki spadły w pozostałej części rozwiniętego świata, śmiertelność matek w USA stopniowo wzrasta od 14 lat. Wiele czynników na to wpływa: bieda, otyłość, brak dostępu do opieki zdrowotnej, późny wiek rodzącej. Ale żaden z nich nie stanowi pełnej przyczyny takiej liczby Amerykanek umierających przy porodzie.

Niedawne analizy CDC wykazały, że 60 proc. macierzyńskich śmierci było możliwe do uniknięcia.

Ujmijmy to w kontekście: kobiety w Stanach Zjednoczonych umierają z powodu komplikacji podczas ciąży czy porodu trzy razy częściej niż kobiety z Kanady i sześć razy częściej niż mieszkanki Skandynawii. Także zdecydowanie częściej niż w Polsce. Jak mówi w wywiadzie dla Dziennika Polskiego dr Marek Kowalski, dyrektor Szpitala Ginekologiczno-Położniczego „Ujastek” w Krakowie: „Jeszcze kilkanaście lat temu nie do rzadkości należały pacjentki, dla których poród był pierwszym od 9 miesięcy kontaktem z lekarzem. Dziś takich przypadków nie mamy”.
Czytaj także: 10 zdjęć kobiet, które właśnie urodziły. Tak wygląda prawdziwa radość z bycia mamą

Od 50 lat amerykańska społeczność zdrowia publicznego skupia się na niemowlętach – na zredukowaniu wad wrodzonych i liczby przedwczesnych porodów; na poprawie wyników każdego wcześniaka. Ale ta koncentracja odbywa się kosztem wysokiego ryzyka powikłań zdrowia matek, jak wyszczególnia artykuł ProPublica.

Mary D’Alton, przewodnicząca OB-GYN z Columbia University Medical Center, podsumowuje macierzyńsko-płodowe szkolenie medyczne w USA w przerażających słowach: „Było kilkoro uczestników, którzy kończyli macierzyńsko-płodowe szkolenie medyczne, nie będąc nawet na oddziale porodowym”.

Czy jesteśmy w takim razie całkowicie zdane na łaskę szczęścia i okoliczności?

Nie całkiem. Moje doświadczenie pozwala mi wierzyć, że istnieją sposoby, którymi oczekujący rodzice mogą poprawić standardy opieki podczas porodu.

Po pierwsze, znajdź zaufanego położnika.

Moja była wyjątkowa – znalazła czas, żeby wszystko ze mną przedyskutować, a jej uważność na szczegóły uratowała mi życie. Jeśli lekarz cię ponagla i nie odpowiada na pytania lub nie słucha uważnie, znajdź kogoś jeszcze. Zapytaj go lub ją o objawy stanu przedrzucawkowego, zakrzepicy żył głębokich, krwotoku czy innych komplikacji, które mogą wystąpić w ciąży i podczas porodu. Zapytaj, kiedy i w jaki sposób wyleczą te objawy. A potem zasięgnij drugiej opinii i porównaj notatki.
Czytaj także: Pana dziecko to cud! Proszę zrobić zdjęcie!

Po drugie, weź na poważnie swoje własne zdrowie.

Nie wszystkim komplikacjom można zapobiec, ale niektórym tak. Pozostań aktywna, jedz tak zdrowo, jak to tylko możliwe i przygotowuj się do porodu tak samo, jakbyś przygotowywała się do jakiegokolwiek wyczerpującego wyzwania fizycznego.

Po trzecie, poznaj szpital, w którym będziesz rodzić.

Nie tylko się zarejestruj: idź do pielęgniarek i przedstaw się. Zapytaj, czy mają czas porozmawiać z tobą o twoich obawach. Bądź miła i przyjacielska. Wyjaśnij, że wiesz, jak bardzo ich obecność jest niezbędna dla twojego zdrowia i dobrego samopoczucia. Poproś męża, żeby poszedł razem z tobą, abyście oboje mieli znajome twarze, gdy wrócicie na poród.

Możesz się bać, ale nie rozpaczaj. Bycie świadomą ryzyka i pozostanie czujną już stawia cię w lepszej pozycji niż większość mam, które rodzą pierwszy (albo drugi czy trzeci) raz.

Artykuł został opublikowany w angielskiej edycji Aletei.
..

Tu trzeba ,,męstwa" ktore niby od nazwy jest meskie...

BRMTvonUngern

Cała prawda o cesarskim cięciu. To nie jest „łatwiejszy” poród
Marta Brzezińska-Waleszczyk | Lip 04, 2017
Shutterstock
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


Cesarskie cięcie bywa uznawane za „łatwiejszy” poród, a matki, które się na nie decydują – za wygodnickie. Powiedzmy jasno – cesarka to nie jest gorszy poród, a Ty nie jesteś gorszą matką.

D
yskusje o porodzie – siłami natury czy przez cesarskie cięcie – zawsze wywołują gorące emocje. Z jednej strony lekarze alarmują, że coraz więcej porodów kończy się operacyjnie. Dane są zatrważające, ale to przecież odbicie wszechobecnego straszenia młodych mam bólem nie do zniesienia, pęknięciem krocza, etc. Z drugiej – w siłę rośnie ruch kobiet, które chcą za wszelką cenę rodzić naturalnie. A także lekarzy, którzy niechętnie godzą się na cięcie.

Nie jestem ginekologiem, dlatego nie będę pisać o medycznych aspektach cesarskiego cięcia. Wokół tej metody porodu narosło jednak tak wiele mitów, że chciałabym napisać o tym, jak to naprawdę wygląda.
Czytaj także: 10 zdjęć kobiet, które właśnie urodziły. Tak wygląda prawdziwa radość z bycia mamą

Łatwiejszy poród

Dobre sobie. Znieczulenie w kręgosłup (wyobraź sobie, jak to może boleć!), rozcięcie skóry, mięśni brzucha i macicy, a następnie „wyrwanie” dziecka (bo tak mniej więcej czuje się kobieta na operacyjnym stole – jakby wyszarpywano z niej nie tylko dziecko, ale przy okazji gros wnętrzności). To ma być lżejszy poród?

Owszem, całość trwa – jeśli nie ma żadnych komplikacji – około kwadransa (więcej czasu zajmuje nałożenie szwu), więc zdecydowanie krócej, niż naturalny poród. Ale dochodzenie do siebie po tej operacji (bo to jest poważna operacja) to kolejnych kilka dni, podczas których położnica nie ma siły wstać z łóżka, nie wspominając już o schyleniu się czy samodzielnym wejściu do wanny. Kobiety, które rodziły naturalnie (zwłaszcza kilkakrotnie), a jednocześnie mają za sobą doświadczenie cesarskiego cięcia, często przyznają, że to właśnie naturalny poród był dla nich o wiele łatwiejszy. Oczywiście, nie jest to regułą, bo każda z nas ma własny próg odczuwania bólu i są kobiety, które cesarskiego cięcia nie wspominają tak boleśnie.

Blizna miłości

Ciąża sprawia, że ciało kobiety nigdy nie będzie takie samo. Rozstępy, mniej jędrny biust, obwisły brzuch. Mogłabym długo wymieniać. Ale z tymi wszystkimi „pamiątkami” z czasu ciąży można w końcu mniej lub bardziej skutecznie walczyć – kremami, masażami, ćwiczeniami. Z blizną po cesarskim cięciu nie da się już nic zrobić. Ona zostaje z Tobą już na zawsze.

Owszem, z upływem lat może stać się mniej widoczna. Zresztą, jest tak nisko, że nie uniemożliwia noszenia nawet głęboko wyciętego stroju kąpielowego. Ale jest. I u każdej kobiety wygląda nieco inaczej. Jeśli decydujesz się na cesarkę, musisz się jednak przygotować na to, że pierwsze wrażenia estetyczne będą… co najmniej drastyczne. Rana, szew – to nie wygląda dobrze. Ale to też jest naturalne! A co więcej, kobiety coraz częściej pokazują swoje brzuchy tuż po operacji i obnoszą się z dumą z bliznami. W końcu to namacalne, widoczne dowody, że jeszcze chwilę temu, tam w środku znajdowało się przytulne lokum dla małego człowieczka.

Kontakt z dzieckiem

Pierwsze chwile z noworodkiem są magiczne i nawet nie zamierzam silić się na próbę ich opisania, bo byłaby to zaledwie namiastka. Pierwsze spojrzenie w oczy, dotyk cieplutkiej, delikatnej skóry, zapach… To niesamowite przeżycia, które podczas cesarskiego cięcia mogą być nieco ograniczone. Oczywiście, wszystko zależy od sytuacji i praktyk obowiązujących w danym szpitalu, ale… Nawet jeśli matka dostanie w ramiona noworodka tuż po wyjęciu z brzucha, to prędzej czy później, będzie musiała się z nim rozstać (choćby na czas zszycia rany).

Coraz więcej szpitali ułatwia kobietom rodzącym przez cesarskie cięcie ten pierwszy kontakt skóra do skóry, ale jeśli Twoim priorytetem jest spędzenie niczym niezmąconych pierwszych chwil z maluszkiem, to naturalny poród będzie tu zdecydowanie lepszym rozwiązaniem.
Czytaj także: Pana dziecko to cud! Proszę zrobić zdjęcie!

Obecność męża

Wiele kobiet nie wyobraża sobie porodu bez męża. I o ile w przypadku porodów naturalnych jest to już dziś całkiem oczywiste, o tyle w sytuacji cesarskiego cięcia mało która placówka publiczna (prywatne to jednak całkiem inna bajka) umożliwiają mężowi obecność na sali operacyjnej. Za takimi rozwiązaniami przemawia wiele względów, choćby fakt, że jest to właśnie poważny zabieg operacyjny wymagający zachowania standardów sterylności.

W tym przypadku wiele zależy po prostu od szpitala, w którym planujesz rodzić (warto się tego wcześniej dowiedzieć) i życzliwości personelu. W niektórych ojciec może przebywać w specjalnym pomieszczeniu i obserwować całą operację przez szybę, w innych – zobaczy żonę dopiero po 24 godzinach (wymagany czas przebywania w sali pooperacyjnej).
Czytaj także: Nie zemdlałem i bardzo sobie to chwalę. Jak przeżyć poród rodzinny

„Na życzenie”

Pokutuje przekonanie, że cesarskie cięcie (a więc ten „łatwiejszy poród dla leniwych”) to kwestia wyboru – że można pójść do szpitala i „zażyczyć” sobie takiego rozwiązania. Cóż – życzę powodzenia. Bez wyraźnych wskazań medycznych (czy komplikacji w trakcie samego porodu) nie wykonuje się cesarskiego cięcia. Jeśli kobieta panicznie boi się porodu naturalnego, może – po specjalnych konsultacjach lekarskich – uzyskać orzeczenie o tokofobii będące przesłanką do wykonania cięcia.

W całej dyskusji o sposobach porodu warto pamiętać o dwóch rzeczach. Po pierwsze, nic na siłę. Oczywiście, poród naturalny jest zdrowszy, bezpieczniejszy, lepszy dla matki i dziecka, ale… Bywa, że uparte nastawienie na wyłącznie naturalne rozwiązanie kończy się dramatycznie. A ponadto, jeśli kobieta naprawdę czuję, że nie da rady urodzić naturalnie, jest przerażona, panicznie się boi, a wszelkie lekcje w szkołach rodzenia czy spotkania z doulami wcale jej nie uspokajają, to – i tu druga rzecz warta zapamiętania – cesarskie cięcie to nie jest gorszy poród. A Ty nie powinnaś nawet przez sekundę pomyśleć, że jesteś gorszą matką, bo nie udało Ci się urodzić naturalnie. Pomyśl, że tylko dzięki tej interwencji lekarskiej Twój maluszek bezpiecznie wydostał się na świat.

...

Bólu na raz mniej ale potem rekonwalescencja BO TO OPERACJA! Naturalnie moze na raz wiecej bolu a sprawnosc organizmu caly czas nienaruszona. Zatem zostawmy operacje do przypadkow problemowych nie dla ,,wygody" bo nie ma tu wygody...

BRMTvonUngern

Jak przygotować się do porodu? Nietypowy poradnik
Marta Brzezińska-Waleszczyk | Lip 16, 2017
Shutterstock
Komentuj

0

Udostępnij 28    

Komentuj

0
 




To nie będzie tekst o takich oczywistościach, jak przygotowanie niezbędnych dokumentów (przecież każdy to wie!) czy odpowiednio wcześniej spakowana torba do szpitala.

D
ziewięć miesięcy mija szybko (serio, nie wierzyłam w to, dopóki nie przetestowałam na własnej skórze!). Dlatego wszystkie dobrze wiemy albo przynajmniej intuicyjnie czujemy, że przygotowania do przywitania na świecie nowego człowieka warto zacząć nieco wcześniej, niż w ostatnich tygodniach. Jeśli nie, bliscy, rodzina albo zajęcia w szkole rodzenia szybko sprowadzą nas na ziemię.

Te wszystkie osoby/instytucje podadzą nam obszerny przepis na szpitalną torbę (składniki: 2 koszule nocne, 3 zmiany bielizny, wyprawka dla malucha, dokumenty – wrzucić do torby mniej więcej w drugim trymestrze i trzymać w łatwo dostępnym miejscu), podpowiedzą, jak przygotować ciało do tego ważnego wydarzenia albo poinformują o formalnościach.
Reklama

Ale mało kto podpowie, jak przygotować się do porodu emocjonalnie, duchowo albo tak po prostu, „kobieco”.

Piękna mama!

Jeśli dla Ciebie to istotne, zadbaj odpowiednio o swoje ciało (uwierz mi, później nie będziesz miała za bardzo czasu, ale i ochoty na myślenie o kosmetyczce). Jeśli masz taką potrzebę, idź do fryzjera, zrób sobie świetną fryzurę i manicure. Chociaż z tym ostatnim to jednak odrobinę uważajcie, zwłaszcza jeśli poród ma zakończyć się cesarskim cięciem. Podczas takiej operacji dokonuje się badań za pomocą pulsykometru, który nie działa zbyt dobrze na hybrydowej warstwie lakieru.
Czytaj także: Cała prawda o cesarskim cięciu. To nie jest „łatwiejszy” poród

Poród jest na tyle niekomfortowym wydarzeniem, że zapewnienie sobie – na tyle, na ile to możliwe – poczucia komfortu, choćby powierzchownego, pomoże nieco odnaleźć się w sytuacji. Wiele mam wspomina porody jako wydarzenia odzierające je z godności i kobiecości. Takie drobiazgi, jak włosy czy paznokcie pozwalały im nadal czuć się sobą, czuć się kobieco.

Znam mamy, które – chyba w jakiś magiczny sposób! – potrafiły przetrwać pierwsze, jeszcze nie tak intensywne skurcze i zrobić sobie przed porodem profesjonalny make-up. Dziwactwo? Zupełny zbytek? Kto tam myśli o makijażu na porodówce? Cóż, w końcu świadomość, że szykujesz się na pierwsze spotkanie z jedną z najważniejszych osób w życiu, całkiem zmienia perspektywę.

Sukienka do rodzenia

Z tego samego powodu ważny jest strój, w którym zamierzasz wydać na świat nowego człowieka. Oczywiście, powinien być wygodny, wykonany z odpowiedniej jakości delikatnego materiału oraz funkcjonalny (by wygodnie nakarmić niemowlę niekoniecznie pokazując postronnym wszystko od piersi w dół).

Szczęśliwie czasy, w których kobiety rodziły w powyciąganych workach (albo koszulkach ledwie zakrywających pośladki) dawno odeszły do lamusa. Dziś możemy rodzić nie tylko w specjalnych koszulach do porodu (z ułatwiającymi sprawę rozcięciami przy biuście czy na plecach), ale także w pięknych sukienkach porodowych. Ich znalezienie to kwestia przeklikania kilku internetowych sklepów, a naprawdę warto. Pamiętaj też, że wcale nie musisz mieć ciuszka dedykowanego do rodzenia – możesz zabrać ze sobą po prostu ulubioną sukienkę, w której będzie Ci wygodnie.
Czytaj także: Jakie prawa mam na porodówce?

Miło, ciepło i przyjemnie

Tak samo ważne, jak to, co będziesz miała na sobie w tej wyjątkowej chwili, jest otoczenie. Wiem, że to pole nie pozostawia zbyt wiele do manewrów, ale… Jeśli wiesz, że będziesz rodzić w pojedynczej sali możesz – za pomocą drobiazgów – uczynić ją nieco przytulniejszą, na przykład przynosząc swój ukochany kocyk czy poduszkę.

Poród w tzw. pokojach narodzin to chyba najbardziej optymalne rozwiązanie dla tych mam, które chciałyby bardziej dopasować miejsce do swoich potrzeb. Tam – o ile oczywiście nie ma wyraźnych przeciwskazań lekarskich – może zrobić niemal domową atmosferę: zgasić ostre, szpitalne światła, zapalić przyniesioną z domu lampkę albo nawet zapachowe świece, włączyć ulubioną muzykę. Jeśli to wszystko jest dla Ciebie ważne i niezbędne, by poczuć się choć odrobinę lepiej w tej i tak dość trudnej sytuacji, to warto postarać się o takie „drobiazgi”.

Odpowiednie towarzystwo

To być może oczywiste, ale wiele par na sam koniec zostawia sobie kwestię tego, kto będzie obecny przy porodzie. Nie zawsze kobieta chce by był to jej mąż, czasem wolałaby przyjaciółkę, siostrę albo doulę. Warto o tym porozmawiać nieco wcześniej, niż w drodze na porodówkę. Także z tego powodu, by „szczęśliwcy” byli przygotowani na nieprzewidywalne – telefon w środku nocy czy konieczność urwania się w środku dnia z pracy.

Przemyślcie też wcześniej to, czy te magiczne chwile mają być uwiecznione – i przede wszystkim, w jaki sposób. Jeśli bardzo chciałabyś mieć choć krótki filmik, który uchwyci pierwsze przytulenie maluszka, koniecznie powiedz o tym mężowi. Wolisz jedynie zdjęcia? Też go uprzedź – porozmawiajcie na przykład, jakie kadry są w porządku, a których totalnie nie zaakceptujesz. A przede wszystkim miejcie spakowany sprzęt i naładowane baterie! Możecie też skorzystać z usług profesjonalnych fotografów, którzy coraz częściej oferują sesje porodowe – to zdjęcia bardzo subtelne, nie odzierające z godności i intymności. Pamiętajcie jedynie, aby odpowiednio wcześniej dokładnie określić, jakie są Wasze oczekiwania.
Czytaj także: 10 zdjęć kobiet, które właśnie urodziły. Tak wygląda prawdziwa radość z bycia mamą

Plan? Niczego nie planuj

Oczywiście, piszę to z przymrużeniem oka, bo wiadomo, że na wyjątkową chwilę, jaką jest przyjęcie dziecka na świecie, wszystkie przygotowujemy się szczególnie. W naszych głowach rysuje się niemal hollywoodzki scenariusz, jak to wszystko po kolei będzie wyglądało. Świetnie, pamiętaj jednak, że życie zwykle wymyka się wszelkim scenariuszom.

Nie chcę zabierać Ci frajdy z fantazjowania o porodzie, chcę jedynie przypomnieć, że warto zostawić sobie duuuuuuuży margines na to, co nieprzewidywalne. I wcale nie mam tu na myśli wyłącznie sytuacji trudnych (kiedy kobieta w ogóle nie bierze pod uwagę cesarskiego cięcia, a okazuje się, że jest to konieczność), ale po prostu fakt, że w tych magicznych chwilach scenariusz pisze przede wszystkim Życie.

...

To jest jak bitwa zwlaszcza gdy sa komplikacje.

BRMTvonUngern

Porodówka dla kobiet, które rodzą śmiertelnie chore dziecko
Marta Brzezińska-Waleszczyk | Sier 06, 2017

Shutterstock
Udostępnij
Komentuj
Drukuj
„To, co trzeba zapewnić kobiecie, to intymność. I to, by jej dzieciątko mogło w godności odejść” – mówi o specjalnych miejsc dla kobiet rodzących dzieci z wadami letalnymi Nikoleta Broda, położna.

Kilka dni temu media obiegła informacja o utworzeniu w jednym z wrocławskich szpitali porodówki dla kobiet, które decydują się na urodzenie śmiertelnie chorego dziecka. O inicjatywie położnych z Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego pisano z nutką ekscytacji jako o pierwszej takiej placówce w Polsce.

Tymczasem miejsc przygotowanych na takie porody jest więcej.

„To świetna inicjatywa, ale chyba nie pierwsza i nie jedyna” – mówi mi Nikoleta Broda, wieloletnia położna. Warto wymienić choćby placówkę Fundacji Gajusz w Łodzi, o której pisałam w ubiegłym roku przy okazji stworzenia pierwszego w Polsce Interwencyjnego Ośrodka Adopcyjnego Tuli Luli
Czytaj także: Tuli Luli. Pierwszy ośrodek dla porzuconych maluszków

Przygotować rodziców na śmierć dziecka…

„Widzę, choćby z lektury komentarzy w internecie, że wrocławska porodówka budzi ogromne zainteresowanie. To dobrze. Warto, żeby lekarze, położne wiedzieli, gdzie skierować kobietę w takiej sytuacji” – komentuje Broda.

Porodówka we Wrocławiu to element szerszego projektu, który działa już od trzech lat, a którego celem jest objęcie stosowną opieką rodziców oczekujących na narodziny śmiertelnie chorego dziecka. „Gdy wiedzieliśmy, że z dzieckiem jest bardzo źle, nie mogliśmy zaoferować matce nic innego poza przewidzianą w takich przypadkach w polskim prawie aborcją. Zaczęliśmy więc sprawdzać, co zagraniczne szpitale oferują swoim pacjentom w tego typu sytuacjach – mówiła w rozmowie z portalem edziecko.pl położna Joanna Krzeszowiak, jedna z inicjatorek programu.

W programie służą genetycy, kardiolodzy, diagnostycy, psycholodzy i inni specjaliści. Ich zadaniem jest przygotowanie rodziców na poród i śmierć dziecka. Towarzyszą im przez całą ciążę, od jak najwcześniejszego etapu zdiagnozowania nieprawidłowości. Po taką pomoc mogą się zgłosić rodzice z całej Polski. Po trzech latach funkcjonowania programu pojawiła się możliwość utworzenia porodówki (prawdopodobnie będzie ona funkcjonowała od września).
Czytaj także: Czapeczka, rożek i… niezapominajka – czyli żegnaj, dzieciątko

Zapewnić komfort rodzącej kobiecie

Co w sytuacji, kiedy w szpitalu nie ma takiego specjalnie wydzielonego miejsca dla mam rodzących dzieci, które umrą krótko po porodzie? Jak wygląda opieka nad nimi? Nikoleta Broda uspokaja: „Nie jest tak, że mamy na mapie Polski wyłącznie Wrocław i Łódź, a we wszystkich innych szpitalach kobiety rodzące dzieci z wadami letalnymi nie są otoczone właściwą opieką”.

Moja rozmówczyni zapewnia, że jest wiele szpitali ze świadomym, przeszkolonym personelem. „Staramy się, by kobieta rodząca chore dziecko miała zapewniony komfort nieprzebywania z kobietami, które rodzą zdrowe dzieci. W wielu szpitalach ta opieka jest zapewniona, kobieta po porodzie trafia na oddział ginekologiczny, a nie położnictwo” – mówi położna.

Broda zaleca skupienie się na pozytywnych stronach. Są szpitale powiatowe, wojewódzkie, gdzie takie standardy są przestrzegane. Co nie zmienia faktu, że w części placówek nadal postępuje się rutynowo. „Czytam komentarze kobiet, w prasie czy internecie, i jestem świadoma tego, że są sytuacje, kiedy personel niestety nie rozumie tego, że kobieta, która traci dziecko powinna być odizolowana, powinna być jej zapewniona opieka psychologiczna” – mówi mi położna.
Czytaj także: Tulić, tulić i jeszcze raz tulić. To bardzo ważne zadanie pracowników ośrodka preadopcyjnego Tuli Luli

Poród, który jest pożegnaniem

Jak przygotować się do porodu, który będzie powitaniem i jednocześnie pożegnaniem z dzieckiem? Bywają sytuacje, kiedy wady diagnozuje się wcześnie i jest dużo czasu na przygotowania. Ale są i takie, kiedy wszystko dzieje się bardzo szybko, kiedy choroba jest wykrywana na jednym z końcowych etapów ciąży.

„Na pewno ważne są regularne wizyty u lekarza prowadzącego, który sugeruje odpowiednie miejsce do porodu. Kiedy wiemy, że mamy taką pacjentkę na izbie przyjęć, organizujemy jej miejsce, by mogła spokojnie, komfortowo rodzić. W szpitalu im. Świętej Rodziny, gdzie pracowałam, wydzielałyśmy oddzielną salę porodową, raczej z dala od sal, gdzie kobiety rodziły zdrowe dzieci” – mówi Broda. Poza tym przygotowania są jak do normalnego porodu – środki higieniczne dla kobiety, ubranka i pielucha tetrowa dla dziecka…

„My, położne, traktujemy rodzące się dziecko jako dziecko. Jeśli jest żywe, matka karmi je, przytula. Jeśli jest martwe, ubieramy je i dajemy mamie, by mogła się z nim pożegnać. Rodzice mają czas, by pobyć z dzieckiem” – mówi położna.

Broda dodaje jednak, że trudno kategorycznie mówić, jak jest, gdyż każda placówka ma swoje zwyczaje i zasady. W przypadku wady letalnej, kiedy nie ma sensu przedłużać cierpienia dziecka, męczyć go dziesiątkami badań, włączane są leki przeciwbólowe. Zapewnia się cieplarkę, choć ramion mamy nic nie zastąpi. To kwestia ustalenia szczegółów. „To, co trzeba zapewnić kobiecie, to intymność. I to, by jej dzieciątko mogło w godności odejść” – kończy położna.

...

Bo kazdy czlowiek ma godnosc...

BRMTvonUngern

„Bądźcie obecni!” – list do Panów oczekujących potomka
Rafał Matuszewski | Sier 14, 2017
Shutterstock
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


Ciąża dla nas, facetów, to również wymagający i zdwojony czas pracy nad sobą. Każdą przeciwność dnia codziennego należałoby zwalczać przy pomocy hektolitrów spokoju ducha, kilogramów cierpliwości i kilometrów uśmiechów.

D
rodzy Panowie, przyszli ojcowie. Tak jak wy, czekam właśnie na potomka. I tak patrząc na swoją żonę, przychodzi mi do głowy kilka spraw, z którymi chciałbym się z Wami podzielić.

Ciąża to piękny czas dla kobiety. Mówi się, że kobieta w ciąży rozkwita i promienieje jak nigdy. Oczywistym jest również, że każda przyszła mama inaczej ten czas przeżywa zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym.

Moja żona obecnie jest na finiszu tego wspaniałego okresu. Widok ten napawa mnie pewnymi refleksjami. Ósmy i dziewiąty miesiąc w jej przypadku nie należy do najłatwiejszych. Wręcz nawet przybiera dosyć kłopotliwy wymiar. Brzuch na kształt balonika nabrał już dość pokaźnych rozmiarów. Najprostsze czynności dnia codziennego stają się małymi wyzwaniami. Noc nie zawsze daje upragniony odpoczynek. Pojawiają się problemy z chodzeniem, dolegliwości kręgosłupa.

Do tego wszystkiego jeszcze dochodzi trzyletni Karol, który nie zawsze potrafi zrozumieć, że mama nie może wziąć go na ręce albo potrzebuje chwili wytchnienia. Krótko mówiąc, te ostatnie miesiące kosztują moją żonę wiele wyrzeczeń. Myślę, że znaczna część mam, doskonale wie, co mam na myśli. Pewnie sami też to zauważacie.

Mnie, jako osobie, która widzi codziennie z jakimi bolączkami boryka się moja żona Dominika, przychodzą do głowy różne myśli. Pierwszą z nich jest normalne ludzkie współczucie. Czasem jest mi jej po prostu żal. Gołym okiem widać, że potrzebuje odpoczynku czy chwili spokoju. Chciałoby się jakoś pomóc. Co wtedy robić, drodzy panowie?

Raczej nie polecam ubolewać nad jej ciężkim losem, robiąc przy tym minę kota ze Shreka, co może nawet spotęgować kiepski już stan żony. Najlepiej byłoby odciążyć małżonkę z niektórych domowych obowiązków. Ogólnie rzecz biorąc, trzeba po prostu być, a skoro być, to naprawdę użytecznym.

Można ogarnąć kuchnię, odciągnąć starsze dziecko, zaproponować coś do jedzenia itd. Najważniejsze, żeby być. Najlepiej samemu wyłapywać obowiązki do ogarnięcia, nawet przed tym, jak zwróci na nie uwagę szanowna małżonka. Czasami nawet może nie zauważyć, że coś jest zrobione. Chodzi o to, żeby ściągnąć z niej chociaż część obowiązków. To najlepsza forma pomocy.

Musimy Panowie również dbać o komfort psychiczny naszych niewiast. Przyszłe mamy nie mogą się nadto denerwować. Może to źle wpływać na rozwijające się w brzuchu dziecko. Nasze podenerwowanie musimy zostawiać przed wejściem do domu.

Gorszy dzień? Najlepszym rozwiązaniem będzie uśmiech. Zmęczenie? Najlepiej wtedy wziąć się za wyciąganie naczyń ze zmywarki. Ciąża dla nas, facetów, to również wymagający i zdwojony czas pracy nad sobą. Każdą przeciwność dnia codziennego należałoby zwalczać przy pomocy hektolitrów spokoju ducha, kilogramów cierpliwości i kilometrów uśmiechów. Ktoś powie, że to nie jest takie łatwe. Ale nasze kobiety wcale nie mają lżej. Ja sam nie jestem święty, ale trzeba prosić Pana Boga o siły na każdy dzień z osobna, żeby ogarnąć ten czas próby.

Ostatnią rzeczą, co nie znaczy, że najmniej ważną jest zwykłe i czyste okazywanie uczuć. Kobieta raczej nie będzie miała nic przeciwko temu, jeśli słowa „kocham cię” usłyszy z większą niż do tej pory częstotliwością. Przytulenie z zaskoczenia nie spowodowane zupełnie niczym też jest na miejscu. Musimy pamiętać Panowie, że nasze żony potrzebują ciepła i poczucia bezpieczeństwa, więc trzeba im je zapewnić. Szczególnie w czasie, gdy do gry zaczyna dołączać jeszcze jedna mała osóbka.

Podziwiam moją żonę. Podziwiam ją za to, że daje radę. Za to, że jest dzielna. Każdego dnia zmaga się z różnymi dolegliwościami. Na pewno nie mówi mi o wszystkim. Część spraw dźwiga sama. Ciąża, a przynajmniej jej końcówka, jest trochę jak droga krzyżowa, kobieta musi (z)nosić ją sama. Spotyka po drodze różne osoby, które chcą i próbują ulżyć, ale ostatecznie cierpienie zarezerwowane jest tylko dla niej. Na końcu jednak jest zmartwychwstanie – nowe życie, które niweczy całe doznane cierpienie i pozostawia tylko radość.

Panowie, bądźcie blisko swoich kobiet. Sprawcie, aby w tym błogosławionym czasie czuły, że nie idą tą drogą same. Czuwajcie przy nich, gdy śpią, wynoście śmieci niepytani i mówcie im, że je kochacie. One tego wszystkiego potrzebują. I niech Wam już tak zostanie. Czego Wam i sobie życzę.

...

Widzialej siostre w trakcie ciazy z komplikacjami czyli trudna! Wymeczona ale jednak bije blask meczenstwa. To jest wlasnie taka walka. Dla kobiet to jak woojna.

BRMTvonUngern

Wybór Ewy. Kiedy ryzykujesz własne życie dla życia dziecka
Natalia Białobrzeska | Sier 14, 2017
Facebook / @pomagamy.ewie
Komentuj

Udostępnij
Komentuj

Oddała życie za swoje dziecko. Zrezygnowała z radioterapii bo była w ciąży. Walkę o życie dziecka wygrała. Synek urodził się 24 kwietnia. Ewa Przybyło zmarła 8 sierpnia. Miała 25 lat.

1.

„W tamtym roku funkcjonowałam normalnie. Przyszła choroba i teraz nie umiem nawet opisać ile trzeba przetrwać (…)”. Rok 2016. Rdzeniak IV stopnia. Wielkimi krokami zbliża się Boże Narodzenie. «Gdy śliczna Panna syna kołysała». Ona też będzie kołysać. Pod jej sercem rozwija się 16-tygodniowe życie. Ale najpierw operacja. Potem czas szybko zleci.

2.

Co czuła, kiedy głaskała rosnący brzuch – mając świadomość, że nosi w głowie śmiertelne zagrożenie? Skąd brała siłę i odwagę, by każdego dnia robić dla siebie tylko to, co nie zaszkodzi temu małemu człowiekowi pod sercem, czyli robić dla niego wszystko?

3.

Kościół nikogo nie zobowiązuje do heroizmu. Ewa mogła zadecydować sama. Wybrała drogę nadludzką. „(…) wiecznie operacje, punkcje, inne wkłucia, chemia, osłabienie, ból przy chodzeniu czy kichnięciu, ból przy podnoszeniu rąk po operacji, bóle mięśni i stawów, przy jednoczesnej k o n i e c z n o ś c i o c h r o n y ciąży”. Tak pisała o swoim wyborze. Chronienie synka było dla niej czymś naturalnym. Czuła, że dając życie, musi o nie walczyć. Matka. Heroska.

4.

Ksiądz Jan Kaczkowski (śp.) uczył, jak umierać do życia wiecznego. Sam przeszedł przez śmierć, też z guzem mózgu. Jego ostatnie słowo, to „miłosierdzie”. Ponoć to imię Boga. A miłość karmi się miłością, pomnaża się z miłości. Ewa odnalazła ją w swoim mężu, który rzucił wszystko, by być przy niej w chorobie. „Moje szczęście, moja nadzieja. Kiedy leżę w łóżku z bólem, wtedy najlepszym znieczuleniem jest mój mąż, trzymający mnie za rękę”.

5.

Wielkanoc 2017. Święta nadziei. Czas wicia gniazda. W domu Ewy i Kamila pachnie normalnością: „odpoczywamy i zbieramy siły, ponieważ niewiele ponad tydzień zostało do przyjścia na świat naszego synka! Nie możemy się doczekać rozwiązania, gdzie nie spojrzeć leżą maleńkie ubranka, pieluszki, zabawki, smoczki. Ewa czuje się dobrze. Nieśmiało można powiedzieć, że wszystko zmierza w dobrym kierunku”.

6.

„24 kwietnia 2017. Upragniony syn! 1480 g czystej miłości i szczęścia, które ciężko opisać”. Dla Ewy to kolejny poziom heroizmu. (Można wyżej, można bardziej?). Rozpoczyna walkę o siebie, dla swojego męża i dziecka. Pisze: „Zaczęłam protonoterapię, jest ciężko. Jak pomyślę, że będę długo chora, to się załamuję, ale jak pomyślę o spacerze po łące z synem i z mężem, to od razu jest mi lepiej”. Przestrzeń, świeże powietrze, kwiaty, tupot małych stópek i mężczyzna życia tuż obok. Zwyczajność. Właśnie ona była jej marzeniem i motywacją.

7.

Nie. Bóg nie chciał jej śmierci. Nie chciał osierocić dziecka. On nie kolekcjonuje cierpienia. Jest Bogiem życia. Dopuszcza, ale nie robi w Niebie wyliczanek ene due. Jest ofiarą doskonałą. Nie potrzebuje już więcej ofiar. Jest Bogiem, który współcierpi. Właśnie przez ten pryzmat chcę patrzeć na to, na co nie znajduję odpowiedzi w googlach: jaki sens ma śmierć 25-letniej Ewy? Nie wszystko muszę rozumieć. Mogę „zachować i rozważać te sprawy w swoim sercu”.

8.

I wierzyć, że Ewo, nie brak Ci już niczego. Dobry Bóg pozwala Ci leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi Cię nad wody, gdzie możesz odpocząć: orzeźwia Twoją duszę. I że gdzieś tam czekasz na tych, za których oddałaś swoje życie. (por. Ps 23)
Czytaj także: Na kłopoty… Joanna Beretta Molla i jej „Hymn dziękczynienia”

*wszystkie cytaty pochodzą z fanpage’a Ewy Przybyło

...

Wlasciwie to dla kogo ryzykowac jesli nie dla wlasnego dziecka?

BRMTvonUngern

Nie przyjmę chemii, wybieram dziecko. Do zobaczenia w niebie!
Dominika Cicha | Wrz 15, 2017
Ted Russel/Facebook
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


Carrie i Nick postanowili, że jeśli kiedyś urodzi im się szóste dziecko, nazwą je Life, czyli Życie. Nie spodziewali się, jak bardzo to imię będzie pasowało do ich córki.

J
eszcze kilka miesięcy temu Carrie i Nick DeKlyenowie byli szczęśliwymi rodzicami pięciorga dzieci. Wydawało się, że niczego więcej im nie brakuje. Niestety, nagle Carrie zaczęła skarżyć się na uciążliwe bóle głowy. Przekonana, że boryka się z migreną, poszła do lekarza. Usłyszała: to guz. Ale spokojnie, wytniemy go.

Poddała się operacji z nadzieją, że wyzdrowieje. W domu czekała na nią przecież ukochana (i wymagająca!) gromadka. Niestety, guz okazał się glejakiem wielopostaciowym i wkrótce odrósł. Lekarze przekonywali, że przy odpowiednim leczeniu pacjentka ma szansę na kolejne 10 lub nawet 20 lat życia. Ale wtedy DeKlyenowie dowiedzieli się, że od 8 tygodni spodziewają się dziecka.
Czytaj także: Wybór Ewy. Kiedy ryzykujesz własne życie dla życia dziecka

Lekarze zalecali chemioterapię (która w tym przypadku doprowadziłaby do poronienia) lub terapię eksperymentalną (przed podjęciem której – ich zdaniem – pacjentka powinna zgodzić się na aborcję). Widząc jednak opór 37-letniej Carrie, przestali ją przekonywać. Kobieta postanowiła zrobić wszystko, żeby wytrzymać do 32. tygodnia ciąży.

Ja i żona jesteśmy ludźmi wiary. Kochamy Pana. Dużo o tym rozmawialiśmy, modliliśmy się. Zapytałem Carrie, co o tym myśli. Jej odpowiedź była stanowcza: nie zgadzała się na dalsze leczenie. Lekarz powiedział, że jeśli żona się go nie podejmie, umrze w ciągu 10 miesięcy. Nawet jej to nie zniechęciło. Wybrała dziecko – wspominał Nick.

Life, czyli życie

O tym, że szóste dziecko będzie miało na imię Life (ang. Życie), Nick i Carrie zdecydowali zanim dowiedzieli się o ciąży i chorobie…

To słodko-gorzkie. Bóg dał nam życie, ale moja żona umiera. Zdecydowaliśmy ocalić nasze dziecko zamiast mojej żony. To bolesne. Czuję, jakby moje serce wyrywało się z piersi – mówił Nick.

Kiedy nienarodzona jeszcze dziewczynka miała 19 tygodni, Carrie zapadła w śpiączkę. Stwierdzono silny udar. Nick prosił, by sztucznie utrzymywać ją przy życiu, aby córeczka miała szansę dalej się rozwijać. W 24. tygodniu ginekolog zadecydował o cesarskim cięciu. Gdy malutka i krucha dziewczynka (ważyła zaledwie 625 g) przyszła na świat, jej tata powiedział: „Carrie właśnie tego chciała, a ja ją popierałem. Nadszedł czas, żeby poszła do domu”.

Następnego dnia Carrie została odłączona od aparatury sztucznie podtrzymującej jej życie. Do ostatniej chwili czuwał przy niej mąż i najstarsze dzieci – Elijah, Isaiah i Nevaeh. Nick pocałował żonę i szepnął jej do ucha: „Kocham cię. Jestem z ciebie dumny. Dobrze zrobiłaś”. Carrie otworzyła oczy, uścisnęła dłoń męża i zmarła.

Do zobaczenia, żono!

Nick i Carrie byli małżeństwem 17 lat, ale znali się znacznie dłużej. Po raz pierwszy spotkali się w kościele, kiedy on miał 12 lat, a ona 10. Wspólnie wzrastali w wierze i dawali jej świadectwo. W wolnych chwilach Carrie pomagała ubogim albo gotowała dla sąsiadów.
Czytaj także: Na kłopoty… Joanna Beretta Molla i jej „Hymn dziękczynienia”

Kiedy nasza córka będzie wystarczająco duża, opowiem jej historię o jej dzielnej mamusi. Opowiem, że Bóg ofiarował jej dar życia ze wspaniałym planem i że nie jesteśmy pewni, dlaczego mamusia musiała być chora i umrzeć, ale taki właśnie był ten specjalny plan i musimy mu zaufać. Opowiem jej też, że mama zrobiła to z miłości do niej i że jest w niebie i już niedługo zobaczymy ją znowu – naprawdę niedługo.

W dniu śmierci żony Nick napisał: „Nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie oddaje za przyjaciół swoich (J 15,13). Carrie jest już w obecności Pana. Mogę sobie tylko wyobrazić, czego teraz doświadcza.

Carrie, kochamy cię i będziemy za tobą tęsknić, ale to, co pozostawiłaś, będzie żyło. Poruszyłaś tak wielu i twoja miłość do Jezusa była widoczna w tym, jak żyłaś. Ze względu na naszą wiarę wiemy, że zobaczymy się znowu”.

Źródła: usatoday.com, detroitnews.com, lifesitenews.com, people.com

...

Tego w ogole sie nie da wyrazic tyle dobra...