Zniknął największy pierścień Saturna!

BRMTvonUngern

Dziwne zachowanie Plutona i jego księżyców
4 czerwca 2015, 04:40
Najnowsze obserwacje Plutona i jego księżyców wskazują na kosmiczny bałagan na krańcach układu słonecznego. Zdjęcia dostarczone przez teleskop Hubble’a mogą być ważne dla sondy New Horizons, która szybko zbliża się do Plutona.

Te ciała niebieskie „są w związku dysfunkcyjnym” - żartuje komentatorka tygodnika „Nature”, który zamieszcza specjalny artykuł. Pluton i jego największy księżyc - Charon - tworzą tak zwany system podwójny. Styx, Nix i Hydra krążą wokół nich, ale trudno wyznaczyć ich orbity, bo te księżyce reagują na grawitację swych najbliższych sąsiadów.

Ponadto Kerberos prawdopodobnie jest ciemniejszy od pozostałych - nie wiadomo, dlaczego. Wszystko to rodzi pytania o historię powstania tego systemu planetarno-księżycowego.

Sonda New Horizons, która przeleci koło Plutona za półtora miesiąca i zrobi mnóstwo zdjęć, może pomóc w rozwikłaniu tej zagadki.

...

Czyli nie wiemy dobrze co tam sie wyprawia...

BRMTvonUngern

RMF 24
Fakty
Nauka
Nowy portret Małej Czerwonej Plamy
Nowy portret Małej Czerwonej Plamy

Dzisiaj, 26 stycznia (12:15)

NASA opublikowała najnowsze zdjęcie tak zwanej Małej Czerwonej Plamy, potężnego antycyklonu widocznego na południowej półkuli Jowisza. Burza oznaczona jako NN-LRS-1, obserwowana z Ziemi od 23 lat, jest w tej chwili trzecim co do wielkości antycyklonem na powierzchni największej planety Układu Słonecznego. Sonda Juno wykonała to zdjęcie z pomocą instrumentu JunoCam podczas kolejnego bliskiego przelotu, 11 grudnia 2016 roku, z wysokości około 16600 kilometrów.
Mała Czerwona Plama (po lewej) na najnowszym opublikowanym zdjęciu z sondy Juno
/ NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS/Gerald Eichstaedt/John Rogers /materiały prasowe

Antycyklon to obszar cyrkulacji atmosfery, który formuje się wokół wyżu barycznego. Na półkuli południowej wiatr wieje tam w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Mała Czerwona Plama ma rozmiary Ziemi i w istocie nie jest nawet szczególnie czerwona, wyróżnia ją co najwyżej smuga brązowej barwy w centrum. Inaczej niż w przypadku słynnej Wielkiej Czerwonej Plamy, LRS-1 nie odcina się znacznie od barwy otoczenia, mimo to wyraźnie ją widać.

Zdjęcie, na podstawie obrazu przesłanego przez sondę Juno, przygotowali miłośnicy astronomii, Gerald Eichstaedt i John Rogers. Widać na nim też inne szczegóły atmosfery Jowisza z zachwycającą dokładnością.

Kolejne etapy misji Juno przyniosą ich jeszcze więcej. JunoCam to instrument, którego zadaniem jest właśnie dostarczanie opinii publicznej jak najciekawszych zdjęć Jowisza. Przesłane na Ziemię obrazy są dostępne do samodzielnego opracowania na stronie internetowej [link widoczny dla zalogowanych]

Poniżej przykład zdjęcia opracowanego przez użytkownika o pseudonimie Kinkon.
GOODNIGHT JUPITER II
/Kinkon /materiały prasowe
Grzegorz Jasiński

...

Kosmos jest piekny.

BRMTvonUngern

RMF 24
Fakty
Nauka
Portret pierścienia F Saturna
Portret pierścienia F Saturna

Dzisiaj, 14 lutego (13:56)

NASA opublikowała nowe zdjęcie pierścienia F Saturna, wykonane przez sondę Cassini niespełna dwa miesiące temu, 18 grudnia 2016 roku. Na obrazie zarejestrowanym przez kamerę długoogniskową sondy widać zarówno zasadniczy pierścień, jak i trzy dodatkowe pasy kosmicznego gruzu. Te trzy słabsze "pierścienie" nie są jednak niezależnymi strukturami, lecz obrazem otaczających główny pas spiral pyłu, wyrwanych z głównego pierścienia przez oddziałujące z nim księżyce.
Pierścień F
/ NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute /materiały prasowe

Na zdjęciu widzimy nieoświetloną stronę pierścienia, obserwowaną pod katem 38 stopni względem jego płaszczyzny. Sonda w tej chwili znajdowała się około 197 tysięcy kilometrów od Saturna. Cassini realizuje w tej chwili ostatni etap swojej misji, nazwany Grand Finale. W ramach tego etapu 20 razy przeleci po zewnętrznej stronie pierścienia F. Potem, po ostatnim przelocie obok księżyca Tytan, sonda wejdzie na ostatnią serię orbit i 22 razy przeleci między Saturnem a wewnętrzną krawędzią jego pierścieni.

Finał misji i wejście w atmosferę samego Saturna planowane jest na 15 września 2017 roku.
Grzegorz Jasiński

...

Ciekawe...

BRMTvonUngern

SŁUCHAJ RMF FM

SZUKAJ...

rmf24 - Strona główna
FAKTY
ROZMOWY W RMF FM
AKCJE
GORĄCA LINIA
FILMY
RMF 24 Fakty Nauka A może jednak Pluton jest planetą?
A może jednak Pluton jest planetą?

Piątek, 7 września (19:29)
Spór o to, czy Pluton jest dziewiatą planetą Układu Słonecznego, czy też jedną z tak zwanych planet karłowatych, ma szansę znów się rozpalić. Wszystko za sprawą artykułu naukowców z kilku amerykańskich instytutów badawczych, którzy na łamach czasopisma "Icarus" przekonują, że decyzja o odebraniu Plutonowi miana planety była niesłuszna. Eksperci Międzynarodowej Unii Astronomicznej uznali w 2006 roku, że Pluton nie spełnia koniecznych warunków między innymi dlatego, że nie dominuje grawitacyjnie na całej swej orbicie i nie oczyścił jej z innych, względnie masywnych obiektów. Autorzy najnowszej publikacji twierdzą, że to kryterium nie ma żadnego naukowego uzasadnienia.

Pluton w obiektywie sondy New Horizons /NASA /Materiały prasowe
Pluton w obiektywie sondy New Horizons/NASA /Materiały prasowe
Decyzja o pozbawieniu Plutona zaszczytnego miana od początku wywoływała kontrowersje. Szczególnie nie podobała się Amerykanom, bowiem odbierała im jedyną planetę odkrytą przez ich rodaka, Clyde'a Tombaugh. Głosy, by sprawę jeszcze raz przemyśleć, nasiliły się szczególnie trzy lata temu po przelocie obok Plutona sondy New Horizons. Niezwykłe zdjęcia powierzchni Plutona, jego księżyców i śladów jego atmosfery były dla wielu najlepszym dowodem na to, że dopuszczono się wobec niego istotnej niesprawiedliwości. Międzynarodowa Unia Astronomiczna (IAU), jedyne ciało formalnie uprawnione do nadawania oficjalnych nazw obiektom kosmicznym, nie wzięła jednak tych opinii pod uwagę.
Tym razem Amerykanie stosują nieco inną taktykę. Nie wskazują na nowo odkryte cechy Plutona, ale zwracają uwagę na mało naukowe podstawy decyzji z 2006 roku. IAU podkreślała wtedy, że Pluton podlega grawitacyjnym wpływom Neptuna, a jego orbita przecina wypełniony lodowymi i skalnymi kosmicznymi okruchami pas Kuipera.
Philip Metzger z University of Central Florida w Orlando, Kirby Runyon z Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory w Laurel w stanie Maryland, wraz z Markiem Sykesem z Planetary Science Institute i Alanem Sternem z Southwest Research Institute pokazują, że w literaturze naukowej z ostatnich ponad 200 lat praktycznie nikt takiego kryterium nie stosował. Argument o tym, że planeta musi oczyszczać swoją orbitę, pojawił się dokładnie raz, w pracy naukowej z 1802 roku, ale sposób rozumowania, który mu towarzyszył, nie przetrwał próby czasu.
Philip Metzger / University of Central Florida /Materiały prasowe
Philip Metzger/ University of Central Florida /Materiały prasowe

Jak podkreśla Metzger, nawet księżyce takie, jak krążący wokół Saturna Tytan czy okrążająca Jowisza Europa, były przez astronomów rutynowo nazywane planetami. Definicja zastosowana przez IAU oznacza, że tak fundamentalny obiekt astronomiczny jak planeta, miałby być określany w oparciu o koncepcję, której nikt nie bierze pod uwagę w badaniach - dodaje. Mamy tymczasem dobrze ponad sto współczesnych przykładów, kiedy astronomowie używają pojęcia planety sprzecznie z definicją IAU. Stosują je bo jest praktycznie - tłumaczy. Definicja Unii jest do tego wszystkiego jeszcze niechlujna - mówi Metzger. Oni właściwie nie określili, co miałoby oznaczać owo oczyszczanie orbity. Jeśli potraktować to literalnie, to w ogóle nie ma żadnych planet, bo planety wcale swoich orbit nie oczyszczają - zauważa.
Zdaniem autorów pracy, definicja planety powinna być oparta na jej wewnętrznych właściwościach, a nie na tych cechach, które mogą się zmienić, jak choćby paramatry jej orbity. Dynamiczne własności nie są stałe, oznaczają to, co w danej chwili z planetą się dzieje, podkreśla Metzger i sugeruje, że miano planety powinny mieć te ciała niebieskie, które są wystarczajaco duże, by grawitacja mogła nadać im kulisty kształt.
To nie byłaby przy tym taka przypadkowa definicja, taka sytuacja oznacza bowiem, że wewnątrz takiego ciała niebieskiego mogą pojawić się aktywne procesy geologiczne - dodaje Metzger. Pluton ma podziemny ocean, składającą się z kilku warstw atmosferę, organiczne cząsteczki i układ wielu księżyców, jest bardziej dynamiczny i żywy, niż Mars. W naszym Układzie bardziej złożoną geologie ma tylko Ziemia - wyjaśnia.
Trzy lata temu w obliczu emocjonalnych głosów naukowców i miłośników astronomii, zachwyconych lodowym sercem Plutona, Międzynarodowa Unia Astronomiczna pozostała niewzruszona. Zobaczymy, czy teraz, oskarżona o brak logiki, zmięknie.
Grzegorz Jasiński

...

Nie zmienia sie w tak absurdalny sposob tak dlugich przyzwyczajen. Po prostu Pluton powinien sie stac wzorcem. Uznajemy go za minimum. Od masy Plutona liczy sie obiekt jako planete i tyle! Bo jaka przyjac granice? Musi jakas byc. Najlepiej wzieta z obiektu nam znanego. Plutona. Bezsensowna rewolucja. Mamy przeciez czym sie zajmowac. Chocby tajemnicza dziesiata planeta!