Forum Religia,Polityka,Gospodarka Strona Główna
Nawrócenie !
Idź do strony 1, 2  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Religia,Polityka,Gospodarka Strona Główna -> Wiara Ojców Naszych
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Wto 15:35, 08 Lis 2011    Temat postu: Nawrócenie !

Paul Thompson / The Sun

Kaznodzieja z karabinem

Ma pokryte tatuażami ciało, nosi kurtkę motocyklisty i nie zasypia bez broni przy łóżku. Chociaż parafianie zwracają się do niego "Wielebny", bardziej znany jest jako Machine Gun Preacher. Kim naprawdę jest Sam Childers?

Ten niegdyś narkoman, dealer i członek gangu pewnego dnia zdecydował się wyruszyć do ogarniętego wojną południowego Sudanu, gdzie uratował ponad tysiąc dzieci przed życiem w piekle. Wstrząśnięty cierpieniem, jakie zobaczył pod koniec lat 90. podczas podróży do Afryki, przysiągł, że pomści śmierć tysięcy ofiar. Od tej pory zawsze będzie miał w jednej ręce Biblię, a w drugiej broń. Jego praca i odwaga pozwoliły mu stworzyć bezpieczny sierociniec dla dzieci, gdzie mogą uchronić się przed strasznym losem małoletnich żołnierzy lub seksualnych niewolników. Niedługo na ekrany kin wejdzie hollywoodzki film "Machine Gun Preacher", z Gerardem Butlerem w roli głównej, który opowiada historię przemiany Childersa z brutalnego gangstera w bohaterskiego wyznawcę Boga, prowadzącego pobożne życie gdzieś w Pensylwanii. 49-letni Childers przyznaje, że obraz może wstrząsnąć niektórymi widzami. – Wyobraź sobie złego człowieka, a później pomnóż to przez dziesięć, a zobaczysz, jaki byłem – mówi. – Zanim spotkałem Boga, nie byłem przyjemniaczkiem i ten film dokładnie to pokazuje.

Nie brak w nim walk na noże i strzelaniny. Towarzyszymy też Childersowi w poszukiwaniu kolejnej dawki heroiny lub kokainy, od których uzależnił się w wieku 15 lat.

Sam przyłączył się do motocyklowego gangu The Outlaws (Wyjęci spod prawa), gdzie korzystano z jego usług ochroniarza przy transakcjach narkotykowych. Cieszyło go, że ma opinię twardego faceta, przyznaje też, że podobało się to kobietom, które nie mogły mu się oprzeć. – To prawda, lubię przemoc i nigdy nie wycofałbym się z walki – mówi. – Kiedy patrzę wstecz, nie jestem dumny z tego, co robiłem, byłem jednak w szponach strasznego nałogu. W świecie narkotykowych interesów znano mnie jako dobrego strzelca. Moim zadaniem było iść do baru przed zakończeniem transakcji i upewnić się, czy wszystko jest w porządku. Zawsze miałem ze sobą broń i byłem gotowy jej użyć. Nie wiem, czy sprawiał to zapach niebezpieczeństwa, czy coś innego, ale nigdy nie miałem problemów ze zdobyciem kobiety. Pamiętam taką noc, kiedy byłem z pięcioma dziewczynami.

Te przygody z kobietami skończyły się jednak, kiedy podczas narkotykowej transakcji na Florydzie poznał striptizerkę Lynn. Po kilku tygodniach zamieszkali razem, a po 18 miesiącach, w grudniu 1982 roku, pobrali się. Krótko po tym, jak zamieszkali razem, Lynn nawróciła się, jednak samego Childersa Bóg kompletnie wtedy nie interesował. Zmieniło się to, kiedy zaczęli mieć problemy z poczęciem dziecka i po pięciu latach nieudanych prób zdecydowali się na in vitro.
(Czyli na zło ).

– Pamiętam, jak modliłem się i obiecywałem Bogu, że jeśli pozwoli nam mieć dziecko, zerwę z moim dotychczasowym życiem i nawrócę się. I wtedy Bóg przemówił do mnie: "Dam ci dziecko, jeśli zgodzisz się dla mnie pracować" – opowiada Childers. Po kilku tygodniach Lynn zaszła w ciążę, a Childers z dnia na dzień rzucił narkotyki i opuścił środowisko gangsterów.

>>>> Czyli do zła in vitro nie doszło . Bóg nie dawal im dziecka BO JAKBY JE WYCHOWALI W TAKIM BAGNIE MORALNYM !

Córeczka Paige urodziła się w 1989 roku. W 1992 roku Childers, który rozpoczął naukę, by zostać pastorem, założył w miasteczku Central City w Pensylwanii wspólnotę religijną Shekinah Fellowship Church. Porzucił swoje dawne życie, jednak nie rozstał się z bronią. Nie za dobrze czuł się na tradycyjnych niedzielnych zgromadzeniach, ale z czasem ławki w kościele wypełniły się gangsterami i narkomanami. Jednak dopiero w 1998 roku, podczas misji w Ugandzie, Childers odnalazł swoje prawdziwe powołanie. To tam dowiedział się o brutalnych aktach przemocy sadystycznego przywódcy partyzanckiej grupy Lord’s Resistance Army ( Armia Oporu Pana), Josepha Kony’ego.

Przez ponad dziesięć lat Armia brała udział w walkach o władzę z rządem Ugandy, a Kony często zapuszczał się do południowego Sudanu w poszukiwaniu nowych rekrutów. Porywał tysiące dzieci i siłą wcielał do swojej partyzantki, a te, które się sprzeciwiały, zabijał. Childers słyszał mrożące krew w żyłach historie o dziesięcioletnich dzieciach zmuszanych do zabicia swoich rodziców maczetą, a także o karach dla tych, którzy się sprzeciwili: odcinanych ustach, uszach i nosach. Podczas gdy chłopców zmuszano do walki w partyzantce, dziewczynki stawały się seksualnymi niewolnicami. Jak oceniają pracownicy organizacji pozarządowych, od 1986 roku Kony uprowadził aż 50 tys. dzieci.

Childers szybko podjął decyzję. – W 1992 roku odnalazłem Boga, ale w 1998 poznałem Szatana – mówi. – Od pierwszej wizyty wiedziałem, że muszę coś zrobić, by pomóc tym ludziom. Bóg kazał mi przyjść z pomocą sudańskim dzieciom. Po powrocie do domu nie mogłem doczekać się, kiedy będę mógł tam wrócić i zbadać sytuację.

To właśnie w Afryce Childers zyskał swój pseudonim. Miejscowi szybko zorientowali się, że ich opiekun jednego dnia żarliwie się modli, a następnego uzbrojony po zęby wyrusza na ratunek porwanym dzieciom. – To prawda. Wypełniam swoje obowiązki pastora, po czym biorę broń i wyjeżdżam. Zawsze mam przy pasie spluwę, a kiedy byłem w Sudanie, nie rozstawałem się z kałasznikowem. Śpię zawsze z karabinem AR-14 przy łóżku. Niełatwo pozbyć się starych przyzwyczajeń – opowiada Childers.

Po wielu wizytach w Afryce Childers zebrał wystarczającą ilość pieniędzy, by otworzyć sierociniec w mieście Nimule, blisko granicy z Ugandą. Ze względu na duże niebezpieczeństwo na miejscu działa niewiele organizacji pozarządowych, jednak Childersowi i żołnierzom z Sudańskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej udało się stworzyć organizację Anioły Wschodniej Afryki, prowadzącą miejscowy sierociniec dla kilkudziesięciu dzieci. W ciągu dziesięciu lat aż tysiąc ofiar przemocy znalazło w nim schronienie. Dziś w sierocińcu mieszka ponad dwustu wychowanków.

Obecnie Kony ukrywa się i choć w okolicy bywa niebezpiecznie, sytuacja bardzo się uspokoiła. Trzy lata temu Stany Zjednoczone wpisały Kony’ego na listę najbardziej poszukiwanych terrorystów, uważa się, że zbrodniarz przebywa gdzieś w Kongo. Sam Childers często odwiedza sierociniec, a jego pracą zainteresowali się słynna aktorka Sandra Bullock i jej były mąż, Jesse James, którzy pomogli zebrać fundusze dla dzieci.

Kiedy Hollywood kupił prawa do ekranizacji jego książki "Another Man’s War", Childers odnosił się sceptycznie do planów jej ekranizacji, zaskoczyło go też, że to szkocki aktor Gerard Butler został wytypowany do głównej roli. – Jeśli mam być szczery, to nawet nie wiedziałem, kto to jest – przyznaje. – Czy wyglądam na faceta, który ogląda "Dorwać byłą"? Kiedy jednak poznałem Gerarda, zobaczyłem, że to świetny facet. Producenci chcieli, żebym pojechał na spotkanie do Hollywood, ale powiedziałem, że jeśli Gerard chce pogadać, niech przyjedzie do mnie. Słyszysz czasem historie o pretensjonalnych gwiazdach Hollywood, tymczasem kiedy skończyliśmy rozmawiać, poszedł ze mną do córki na pizzę. Gerard okazał się miłym człowiekiem, twardo stąpającym po ziemi. – Rzadko zdarza się, że nie wiem, co powiedzieć, jednak po obejrzeniu filmu, nie mogłem wydusić z siebie słowa. Wróciły do mnie obrazy z dawnych lat i przypomniałem sobie, że kiedyś nie byłem fajnym człowiekiem. To Bóg nauczył mnie, że każdy zasługuje na drugą szansę. Ja ją dostałem i dlatego chciałem dać ją również dzieciom w Afryce – podsumowuje Childers.

>>>>

Wspaniala historia ! Bo nawrócenie zawsze jest wspaniale . Jak mowi Biblia - Większa jest radość z jednego nawróconego niż z wielu sprawiedliwych ... Zanakomicie oddaje sytuacje ... Widzimy tez ze nie nalezy zwracac uwagi ani na ubior ani na wyglad ! Takze droga kazdego jest niepowtarzalna ! Stad ludzie genialni moga wydac sie dziwni . Nie nalezy jednak mylic orginalnosci z grzechem ... Jesli normalni ludzie zyja porzadnie a tzw. ,,artysci'' w stylu sex dugs itp. to to nie jest orginalne ! Czym rozni sie jeden narkoman od drugiego ? Niczym ... Bo zlo ujednolica dobro rozwija INDYWIDULANE cechy . Czlowiek jest soba a nie kolejnym wrakiem czlowieka ... Widzimy tez ze nawrocony zyje dla innych nie dla sie bie . Jak Jezus na ziemi ...



Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 16:24, 10 Lut 2012    Temat postu:

Przemysław Henzel
Ciężkie grzechy pornoprzeszłości

Była jedną z naj­bar­dziej zna­nych ,,gwiazd'' porno. Wy­co­fa­ła się z ,,bran­ży'' w wieku 21 lat, by roz­po­cząć nowe życie. Teraz do­pa­dła ją por­no­gra­ficz­na prze­szłość. Wy­buchł po­tęż­ny skan­dal, a opi­nia pu­blicz­na za­re­ago­wa­ła obu­rze­niem. A in­ten­cje były szcze­re…

Ma­ri­na Hant­zis pornoksywa Sasha Grey, ak­tor­ka znana z fil­mów porno, stała się obiek­tem skan­da­lu po tym jak za­de­kla­ro­wa­ła swoją pomoc na rzecz edu­ka­cji dzie­ci w Sta­nach Zjed­no­czo­nych. Ame­ry­kań­skie szko­ły, cier­pią­ce na brak fun­du­szy z uwagi na kry­zys eko­no­micz­ny, nie mają wyj­ścia i ob­ci­na­ją z każ­dym mie­sią­cem ko­lej­ne pro­gra­my edu­ka­cyj­ne. I choć pomoc Grey na­de­szła w trud­nym mo­men­cie, to jed­nak wła­dze po­wie­dzia­ły wprost: "Nie, dzię­ku­je­my". Grey w ze­szłym roku ofi­cjal­nie zre­zy­gno­wa­ła z ,,ka­rie­ry'' roz­po­czy­na­jąc ka­rie­rę mo­del­ki i wo­ka­list­ki, po­ja­wi­ła się także w kilku te­le­dy­skach, m.​in. "Space Bound" Emi­ne­ma i "Birt­day Girl" The Roots. Wtedy zo­sta­ła także za­pro­szo­na jako "gwiaz­da fil­mo­wa" do szko­ły pod­sta­wo­wej w Comp­ton, co wy­wo­ła­ło na­stęp­nie ogrom­ną falę kry­ty­ki w me­diach.

>>>> Slusznej bo jaka to ,,gwizada''...

Datek dla szkół od mi­strzów por­no­prze­my­słu

Teraz Grey po­now­nie tra­fi­ła na czo­łów­ki gazet, po­nie­waż ogło­szo­no, że wkrót­ce do dys­try­bu­cji trafi naj­now­szy film porno z jej udzia­łem. Sama ak­tor­ka pod­kre­śla jed­nak, że wszyst­kie sceny z jej udzia­łem zo­sta­ły na­krę­co­ne na kilka ty­go­dni przed tym jak ofi­cjal­nie wy­co­fa­ła się z prze­my­słu por­no­gra­ficz­ne­go. Stu­dio As­sen­ce, które pro­du­ko­wa­ło film za­de­kla­ro­wa­ło teraz, że w ra­mach po­par­cia dla edu­ka­cyj­nych wy­sił­ków Grey, prze­zna­czy część wpły­wów uzy­ska­nych ze sprze­da­ży ostat­nie­go filmu z jej udzia­łem na rzecz pro­gra­mu edu­ka­cyj­ne­go "Czy­taj w Ame­ry­ce".

De­cy­zja stu­dia do­pro­wa­dzi­ła do ogrom­ne­go skan­da­lu. Kra­jo­we Zrze­sze­nie Edu­ka­cyj­ne (NEA), naj­więk­szy zwią­zek za­wo­do­wy na­uczy­cie­li w USA, od­cię­ło się zde­cy­do­wa­nie od Grey i jej by­łe­go już pra­co­daw­cy. "Sasha Grey nie jest zwią­za­na z na­szym pro­gra­mem ma­ją­cym roz­wi­jać zdol­no­ści dzie­ci w za­kre­sie czy­ta­nia, nie zo­sta­ła przez nas za­pro­szo­na do współ­pra­cy ani nie uzy­ska­ła na­sze­go po­par­cia dla swo­ich dzia­łań" – na­pi­sa­ło kie­row­nic­two ENA w spe­cjal­nie wy­da­nym oświad­cze­niu.

>>>> Faktycznie juz sw. Tomasz rozwazal czy wazna jest jałmużna dana z niegodziwego pieniądza . Odpowiedz jest taka . Kradzione trzeba oddac . Bandyta nie ma mozliwosci jalmuzny . Natomiast prostytutka a tutaj mamy ten przyklad moze . Poniewaz zaplata za ponizenie jest sluszna i sie nalezy . Ale to w sytuacji gdyby chciala pomagac z zarobionych pieniedzy . Natomiast nikt nie moze przyjac pieniedzy od takie ,,branży''...

Ho­ward Le­vi­ne z firmy zaj­mu­ją­ce się dys­try­bu­cją filmu z Grey oce­nił, że oświad­cze­nie ENA jest "prze­ja­wem jaw­nej dys­kry­mi­na­cji ze wzglę­du na prze­szłość ak­tor­ki".

>>>> Ta jasne . ,,Dyskryminacja'' jak ,,gejow'' juz sie zaczyna . Zaraz trzeba bedzie porno w szkolach wyswietlac aby niedyskryminowac ...

- Pomoc każ­dej osoby, an­ga­żu­ją­cej się w dzia­łal­ność na rzecz dzie­ci i wspie­ra­ją­cej wy­sił­ki ma­ją­ce na celu zbie­ra­nie pie­nię­dzy na pro­gra­my o cha­rak­te­rze edu­ka­cyj­nym, po­win­na być mile wi­dzia­na. Nie ro­zu­miem dla­cze­go szko­ły nie chcą przy­jąć po­mo­cy Grey. Dzie­je się tak tylko dla­te­go, że wcze­śniej wy­stę­po­wa­ła ona w fil­mach dla do­ro­słych – po­wie­dział Le­vi­ne. – Ro­zu­miem sta­no­wi­sko ENA. Oni nie chcą, by kto­kol­wiek wią­zał ich z por­no­prze­my­słem. Wiem, że po­dej­rze­wa się nas o naj­gor­sze rze­czy, ale oświad­cze­nie w spra­wie Grey to zwy­kły prze­jaw po­li­tycz­nej po­praw­no­ści – dodał.

>>>> Pomoc od łajdaków nie jest ,,mile'' widziana tym bardziej gdy oni chca sie niejako ,,zalegalizowac'' . ,,Wyprac'' moralnie ... Nie tylko pienieadze sie pierze . Sumienia nawet bardziej ...

Źró­dła zbli­żo­ne do Grey pod­kre­śla­ją jed­nak, że de­cy­zja stu­dia o wspar­ciu pro­gra­mu edu­ka­cyj­ne­go za­pa­dła bez jej wie­dzy.

Od Ma­ri­ny, przez Annę, do Sashy

Sasha Grey, któ­rej praw­dzi­we na­zwi­sko brzmi Ma­ri­na Hant­zis uro­dzi­ła się w 1988 roku. W wieku 18 lat prze­nio­sła się do Los An­ge­les, gdzie za­czę­ła grać w fil­mach porno. Po­cząt­ko­wo wy­stę­po­wa­ła w nich pod pseu­do­ni­mem Anna Ka­ri­na, aby na­stęp­nie przy­brać imię Sasha, na cześć wo­ka­li­sty KMFDM, Sashy Ko­nietz­ko; na­zwi­sko zaś, Grey, zo­sta­ło za­czerp­nię­te z po­wie­ści "Por­tert Do­ria­na Graya" au­tor­stwa Osca­ra Wilde’a. Por­no­ak­tor­ka wy­stę­po­wa­ła w ,,fil­mach'' do swo­ich 21 uro­dzin.

W kwiet­niu 2011 roku, gdy Grey ogło­si­ła ofi­cjal­nie za­koń­cze­nie swo­jej por­no­ka­rie­ry, te­le­wi­zja CNBC okre­śli­ła ją mia­nem "jed­nej z naj­bar­dziej po­pu­lar­nych gwiazd porno". W tym samym roku Grey za­de­biu­to­wa­ła w fil­mie Ste­ve­na So­der­ber­gha "The Girl­friend’s Expe­rien­ce" i po­ja­wi­ła się na wy­bie­gu jako mo­del­ka. Ostat­nio wzię­ła udział w roz­bie­ra­nej sesji zdję­cio­wej w ra­mach kam­pa­nii PETA, or­ga­ni­za­cji wal­czą­cej o lep­sze trak­to­wa­nie zwie­rząt, dwu­krot­nie zdo­by­ła także okład­kę ma­ga­zy­nu Play­boy.

>>>>> Czyli nie odeszla jeszcze calkowicie z ,,branży''...

Grey kon­ty­nu­owa­ła rów­nież wy­stę­py w ze­spo­le aTe­le­ci­ne, gra­ją­cym mu­zy­kę in­du­strial­ną. Rok temu uka­zał się pierw­szy krą­żek grupy za­ty­tu­ło­wa­ny "The Fal­con and the Pod". Wkrót­ce na ekra­ny ame­ry­kań­skich kin trafi film "I Melt With You", w któ­rym Grey za­gra­ła jedną z głów­nych ról.

Burza w me­diach. Por­no­prze­szłość kon­tra przy­szłość

Ubie­gło­rocz­na wi­zy­ta Grey w szko­le w Comp­ton wy­wo­ła­ła ostre kon­tro­wer­sje. Ak­tor­ka, w ra­mach wspar­cia pro­gra­mu ma­ją­ce­go po­pra­wiać zdol­ność do czy­ta­nia, prze­czy­ta­ła frag­ment książ­ki uczniom z pierw­szej i trze­ciej klasy. Ak­tor­ka była wtedy wo­lon­ta­riusz­ką w kam­pa­nii "Czy­taj w Ame­ry­ce". Wła­dze ENA twier­dzą teraz, że nic wie­dzia­ły o tym wy­da­rze­niu; jak pod­kre­ślo­no, pod­sta­wów­ka w Comp­ton nie była ob­ję­ta wspo­mnia­nym pro­gra­mem edu­ka­cyj­nym.

Ro­dzi­ce dzie­ci za­re­ago­wa­li ze zło­ścią na wieść o tym, że wła­dze szko­ły zgo­dzi­ły się wpu­ścić na swój teren ak­tor­kę gra­ją­cą w fil­mach porno. Dy­rek­cja pla­ców­ki oświad­czy­ła, że nie wie­dzia­ła nic o prze­szło­ści Grey w por­no­prze­my­śle. Osoba, która or­ga­ni­zo­wa­ła za­ję­cia w szko­le, pre­zen­tu­jąc krót­ką notkę bio­gra­ficz­ną na temat Grey wspo­mnia­ła je­dy­nie, iż wy­stą­pi­ła ona w se­ria­lu "En­to­ura­ge" emi­to­wa­nym przez te­le­wi­zję HBO. Ak­tor­ka bro­ni­ła się przed pu­blicz­ną kry­ty­ka na Twit­te­rze, pod­kre­śla­jąc, że prawo do edu­ka­cji jest jed­nym z pod­sta­wo­wych i nie­zby­wal­nych praw każ­de­go czło­wie­ka.

"Wspie­ra­nie edu­ka­cji leży mi bar­dzo na sercu. Anal­fa­be­tyzm przy­czy­nia się do za­sto­ju i biedy, tak więc za­chę­ca­nie dzie­ci by się­ga­ły po książ­ki i czy­ta­ły jak naj­wię­cej jest ab­so­lut­ną ko­niecz­no­ścią" – na­pi­sa­ła Grey. "Za­an­ga­żo­wa­łam się w ten pro­gram mając pełną świa­do­mość, że każdy ma prawo do wła­sne­go zda­nia na temat tego, czym zaj­mo­wa­łam się wcze­śniej i co sobą wtedy re­pre­zen­to­wa­łam… Mam za sobą już tę część mo­je­go życia, z którą wiele osób może się zwy­czaj­nie nie zga­dzać, ale moja prze­szłość nie okre­śla tego, kim teraz je­stem" – pod­kre­śli­ła. W dal­szej czę­ści swo­je­go wpisu Grey za­de­kla­ro­wa­ła, że nie wy­co­fa się z kam­pa­nii i nadal bę­dzie po­dej­mo­wać ini­cja­ty­wy ma­ją­ce na celu wspar­cie pro­gra­mów edu­ka­cyj­nych pro­wa­dzo­nych przez szko­ły w ca­łych Sta­nach Zjed­no­czo­nych. Po­dzię­ko­wa­ła także swoim fanom za wspar­cie, które zo­sta­ło jej oka­za­ne w ostat­nich dniach, po me­dial­nej burzy, która prze­to­czy­ła się przez ame­ry­kań­skie media. Przy­kład Grey po­ka­zu­je jed­nak, że cza­sa­mi prze­szłość, po­mi­mo naj­lep­szych in­ten­cji, trud­no po­zo­sta­wić za sobą.

>>>>

Nie przeszlosc tylko grzech .
Ciarki przechodza na mysl ze 18 letnia a wiec jeszcze nierozumna dziewczyna TAK ZACZYNA ,,PRACĘ'' !!! Koszmar ! Przeciez to sa dzieci ...
Ale dobrze ze skonczyla z tym przynajmniej w 90 %... Czekamy az zerwie definitywnie i porzuci ta oblesna ksywe i znow powroci
Ma­ri­na Hant­zis ...
Trzeba sie modlic o to !
Ma­ri­na Hant­zis



Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 19:06, 17 Paź 2012    Temat postu:

Niezwykłe nawrócenie. Były neonazista zostanie pastorem

Mając 17 lat Nie­miec Jo­han­nes Kne­ifel śmier­tel­nie ranił czło­wie­ka. Po pię­ciu la­tach wię­zie­nia ten były neo­na­zi­sta wy­szedł na wol­ność i wkrót­ce zo­sta­nie pa­sto­rem wspól­no­ty bap­ty­stów.

Były czło­nek skraj­nie pra­wi­co­we­go ugru­po­wa­nia, który ma na su­mie­niu ludz­kie życie, dziś stu­diu­je teo­lo­gię i wkrót­ce zo­sta­nie pa­sto­rem. Zmia­na, jaka na­stą­pi­ła w życiu Jo­han­ne­sa Kne­ifla, jest za­dzi­wia­ją­ca. Wkrót­ce ten 30-la­tek, któ­re­go życie było daw­niej wy­peł­nio­ne nie­na­wi­ścią, prze­mo­cą oraz skraj­nie pra­wi­co­wy­mi po­glą­da­mi, bę­dzie trosz­czył się o zba­wie­nie dusz.

Za dnia wzo­ro­wy uczeń, nocą ra­si­sta

Mając kil­ka­na­ście lat Jo­han­nes Kne­ifel zo­stał człon­kiem neo­na­zi­stow­skie­go ugru­po­wa­nia dzia­ła­ją­ce­go w jego ro­dzin­nym mie­ście Esche­de. Po ze­rwa­niu kon­tak­tu z ro­dzi­ną, która - jak są­dził - "po­zby­ła się pro­ble­mu, wy­sy­ła­jąc go do in­ter­na­tu", skraj­na pra­wi­ca stała się dla niego uciecz­ką od pro­ble­mów. Mało tego, uwa­żał, że wresz­cie zna­lazł coś, z czego może być dumny. W in­ter­na­cie w Elze koło Ha­no­we­ru, Kne­ifel pro­wa­dził po­dwój­ne życie. W ciągu dnia był wzo­ro­wym uczniem, zaś nocą i pod­czas week­en­dów agre­syw­nym ra­si­stą. - Wpadą w złe to­wa­rzy­stwo, które nim ma­ni­pu­lo­wa­ło i spro­wa­dzi­ło na zła drogę - wspo­mi­na ów­cze­sny kie­row­nik in­ter­na­tu, Ec­khard Nühring.

9 sierp­nia 1999 r. Kne­ifel, wraz z ko­le­gą, też neo­na­zi­stą, wła­mał się do domu Pe­te­ra Deut­sch­man­na. Ten 44-la­tek był znany w oko­li­cy jako "Hip­pis", gdyż an­ga­żo­wał się w akcje po­ko­jo­we oraz prze­ciw­ko prze­mo­cy. Pi­ja­ne na­sto­lat­ki bru­tal­nie po­bi­ły męż­czy­znę, który na sku­tek od­nie­sio­nych ob­ra­żeń zmarł w szpi­ta­lu. Za uszko­dze­nie ciała ze skut­kiem śmier­tel­nym nie­let­ni Kne­ifel zo­stał ska­za­ny na pięć lat po­zba­wie­nia wol­no­ści. Psy­cho­lo­go­wie wię­zien­ni wąt­pi­li w jego re­so­cja­li­za­cję. W ze­rwa­niu z pra­wi­cą po­mógł mu pa­stor wię­zien­ny, Die­ter Kulks, który jako je­dy­ny nie wąt­pił w jego na­wró­ce­nie.

Po­czą­tek no­we­go życia

Jo­han­nes Kne­ifel opu­ścił za­kład karny dla mło­do­cia­nych w Ha­meln jako głę­bo­ko wie­rzą­cy chrze­ści­ja­nin. Obec­nie na­le­ży do wspól­no­ty bap­ty­stów, co­dzien­nie czyta Pismo Świę­te i wkrót­ce zo­sta­nie pa­sto­rem. Po od­by­ciu rocz­nej prak­ty­ki w jed­nym ze zbo­rów, zde­cy­do­wał się na stu­dio­wa­nie teo­lo­gii. Od tego czasu zaj­mu­je się głów­nie nauką oraz pracą we wspól­no­cie wy­zna­nio­wej.

Kne­ifel opi­su­je swą hi­sto­rię - od neo­na­zi­sty do pa­sto­ra - w książ­ce, która jest dla niego, jak mówi, bo­le­snym roz­ra­chun­kiem z wła­snym ży­ciem. Na­pi­sał ją także dla­te­go, żeby ode­przeć za­rzu­ty kry­ty­ków utrzy­mu­ją­cych, że osoby opusz­cza­ją­ce ugru­po­wa­nia skraj­nie pra­wi­co­we po­zo­sta­ją nie­mal za­wsze ano­ni­mo­we, i że trud­no im od­zy­skać ak­cep­ta­cję śro­do­wi­ska.

Przy­szły pa­stor chciał­by pra­co­wać z ludź­mi, któ­rzy, tak jak on, wpa­dły w złe to­wa­rzy­stwo i sto­czy­ły się na dno. Chce po­ma­gać przede wszyst­kim mło­dzie­ży, która ma "plamy w ży­cio­ry­sie". - Chciał­bym uświa­do­mić oso­bom, które znaj­du­ją się w po­dob­nej sy­tu­acji, jak ja przed kil­ko­ma laty, że można z tego wyjść i za­cząć życie na nowo - mówi Kne­ifel.

Ri­chard Fuchs / Pa­try­cja Osęka

red.​odp.: Bar­tosz Dudek

>>>>

To cieszy . Wprawdzie nie jest to jeszcze pelne i Kościół ale jakiz postep !


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Nie 0:04, 05 Sty 2014    Temat postu:

Z prostytutki krawcowa

"Zmień zawód, zmień życie" - to akcja, jaką prowadzą w Barcelonie firma odzieżowa i zakon Sióstr Sług Chrystusa. Wspólnie zorganizowały warsztaty dla kobiet, które trudniły się prostytucją. Tym, które ukończą kurs, pomogą w znalezieniu pracy.

Maria przyjechała z Rumunii przed dziesięciu laty i do niedawna zarabiała na życie prostytucją, Lisa - 24 letnia Nigeryjka - robiła to samo. Teraz uczą się szyć filcowe, kolorowe torby i portmonetki oraz wachlarze.

Firma odzieżowa, która zorganizowała warsztaty produkuje upominki, które sprzedaje potem w barcelońskich muzeach. Nie wyklucza, że niektóre z kobiet po skończeniu kursu pozostawi na etacie, innym pomoże w znalezieniu pracy.

Siedziba zakonu Sióstr Sług Chrystusa powstała w portowej dzielnicy Barcelony pod koniec XIX wieku i od tamtej pory pomagają one kobietom, które uprawiają prostytucję. Dzięki zakonnicom, wiele z nich rozpoczęło nowe życie. Zadaniem zakonu jest służba na rzecz uczącej się i pracującej młodzieży żeńskiej, oraz na rzecz rodzin i dzieci.

...

Brawo ! Jakie piekne nawrocenie !


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Wto 15:38, 01 Gru 2015    Temat postu:

Bóg zasłonił twarz
Janusz Schwertner
Redaktor Onet Wiadomości

W trakcie morderstwa, Bóg zasłonił twarz - mówi Weronika K. - Materiały prasowe

- Tylko o to chodziło. O prawdę, która wyzwala – mówi w rozmowie Januszem Schwertnerem Weronika K., która po latach skrywania okrutnej zbrodni, przyznała się do zabójstwa swojego kochanka.

Z Weroniką K., o życiu, odkupieniu i demonach, które budzą się w człowieku, rozmawia Janusz Schwertner.
REKLAMA


Gdzie jest Bóg, gdy dokonuje się zabójstwa?

Stary Testament o tym mówi. Sądzę, że w momencie zbrodni zasłania twarz i odchodzi. Mnie to chyba po prostu miał już dość.

Gdy czytam Pani dziennik, mam wrażenie, że naprawdę polubiła Go Pani dopiero po popełnieniu morderstwa.

Nie, ja zawsze lubiłam Boga. Jakkolwiek dziwacznie by to nie brzmiało. Uważałam, że jest najlepszym, fascynującym przyjacielem człowieka. Dlatego tym boleśniejsze było dla mnie poczucie, że jestem niegodna Jego uwagi. Że Go zawiodłam.

Zaczęła Pani uciekać?

Myślę, że rozdzielenie Boga i człowieka zaczyna się od pierwszego pójścia na kompromis z własnym sumieniem. Później są kolejne, coraz poważniejsze ustępstwa, tłumaczone zwyczajnym relatywizmem. "Taki jest świat, takie jest życie"... Wreszcie człowiek zapędza się w ślepy zaułek. Odnoszę wrażenie, że Bóg trwał przy mnie, dokąd się dało.

Aż w końcu zasłonił twarz.

Tak jak mówiłam, Bóg miał już dość. Chociaż to oczywiście tylko moje subiektywne odczucia. Ale tym właśnie dla mnie jest piekło – brakiem obecności Boga.
df3a160d-0ea1-4611-a4ec-4aeb613f44b6 Książka "Zabiłam" Weroniki K., wydawnictwo WAM - Materiały prasowe
Książka "Zabiłam" Weroniki K., wydawnictwo WAM

Mam wrażenie, że później bardzo szybko zapukał do Pani ponownie.

Po czymś tak strasznym człowiek nie ma odwagi o nic Go prosić. Dopiero z czasem nauczyłam się mówić Mu: "bądź wola Twoja" z pełnym przekonaniem. Do dziś przynosi mi to spokój w trudnych sytuacjach.

O czym rozmawiacie?

O wszystkim. O ważnych sprawach i błahych. Ważne, że jest i nie ma zamiaru odchodzić.

Bóg ma z Panią na pieńku, bo kilkanaście lat temu dokonała Pani zabójstwa człowieka – swojego konkubina, z którym przez lata żyliście pod jednym dachem. Pamięta Pani pierwsze spotkanie z Andrzejem G.?

Tak. Był inteligentny, błyskotliwy, czarujący. Zauroczył mnie.

Kim Pani dla niego była?

Najpierw przyjaciółką jego nastoletniej córki, a potem ukrywaną wstydliwie kochanką, zresztą jedną z wielu, która nie miała prawa sprawiać kłopotów. Nie żyłam nigdy "u jego boku", moi rodzice nic nie wiedzieli o łączącej nas relacji intymnej. Jego rodzina też nie, poza córką, która się domyśliła. Jego znajomi też o mnie nie słyszeli.

Żyliście razem kilkanaście lat!

Tak, pozostawałam w ukrywanym niby-związku z ojcem mojej koleżanki ze szkoły przez piętnaście lat. Nigdy nie skosztowałam czegoś takiego jak "życie towarzyskie", więc przez całe te lata nikt o nas nie wiedział. Na pięć lat przed zabójstwem mieszkaliśmy już w jednym mieszkaniu. Gdy ktoś do niego przychodził, mnie kazał się chować. Nie protestowałam.

Proszę wybaczyć pytanie, ale kiedy zaczęła się między wami relacja intymna?

Zaczęła się tworzyć, gdy miałam szesnaście albo siedemnaście lat. Z jej zrealizowaniem poczekał do pełnoletniości.

Zarówno w tych momentach, jak i na co dzień – przez te wszystkie piętnaście lat – zwracała się Pani do niego per Pan. Tak napisała Pani w książce.

To prawda.

Był dla Pani kimś w rodzaju autorytetu?

Widziałam w nim przyjaciela i opiekuna. W moim wyobrażeniu stanowił oparcie, do którego mogłam się zwrócić w czasie ucieczek z domu przed pijanym ojcem. Tak, w pewnym momencie stał się dla mnie autorytetem nie do podważenia. Zrobiłabym dla niego wszystko. Z patologii domu rodzinnego przeszłam do patologii toksycznej miłości. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak wyglądają momenty szczęścia. Być może żyjąc całe życie jedynie w patologii, nie umiałam wypracować normalnych reakcji?

Dlaczego Pani po prostu nie uciekła?

Nie miałam dokąd. Tak się wtedy myśli. Żyjąc całe życie w patologii, najpierw rodzinnej, później męsko-damskiej, nie miałam zdrowych, normalnych, ludzkich instynktów.

Czego Pani pragnęła?

Jakiegokolwiek rozwiązania sytuacji, w jakiej się znajdowałam. To wszystko stawało się coraz bardziej nie do zniesienia. Nie miałam odwagi sama wziąć losu we własne ręce i dlatego oczekiwałam rozwiązania moich problemów od innych, w tym wypadku od wspólnika, w którego inteligencję i przyjaźń wierzyłam bez zastrzeżeń. Tchórzostwo, uchylanie się od samodzielnego myślenia i działania, bierność życiowa podszyta ciągłym lękiem przed światem, doprowadziły mnie do zbrodni. To nawet nie ja zdecydowałam o zabójstwie, choć nie zdejmuje to ze mnie odpowiedzialności za jego dokonanie.

Pół roku przed zabójstwem z ust Pani wspólnika – człowieka, którym kierowały głównie motywy finansowe - padły słowa: "musimy się go pozbyć". Jak je Pani potraktowała?

Jako czystą abstrakcję. Całe "przygotowanie" do zabójstwa ograniczało się do nieudolnych prób, podejmowanych pod jego naciskiem. Aż wreszcie stwierdził, że "bez niego nie zabijemy i on musi wszystkiego dopilnować". Cały czas towarzyszyło mi poczucie nierzeczywistości, jakbym brała udział w spektaklu, a nie w życiu.

W Pani zapiskach jest wspomnienie pewnego zdania, które wypowiedział Pani konkubin w trakcie jednej z rozmów. Powiedział: "Wiem, że mogę cię zniszczyć". Czy wtedy pomyślała Pani o zabójstwie po raz pierwszy?

Nie. Poczułam okropny ból, ogarnął mnie bunt, ale nie myślałam o zabójstwie.

Czuła Pani nienawiść?

Ja nigdy nie czułam nienawiści do Andrzeja G. Miałam tylko poczucie krzywdy. Dziś czuję ogromny żal z powodu niepotrzebnej tragedii.

Pani mogła tego wszystkiego uniknąć. Gdyby nie przyznanie się do winy, gdyby nie wskazanie miejsca, gdzie pozbyłyście się zwłok Andrzeja G. – tego procesu nie udałoby się zakończyć wyrokiem. A Pani – mogłaby z łatwością uniknąć kary.

Od samego początku aresztowania miałam świadomość, że nie ma żadnych dowodów przeciwko nam; gdybym miała jakiekolwiek wątpliwości, rozwiałoby je zeznanie policjanta na sali sądowej, który to potwierdził. Wiedziałam doskonale, że mogliśmy wywinąć się od odpowiedzialności.

To dlaczego Pani się przyznała?

Gdy uzyskałam przedterminowe warunkowe zwolnienie, jeden z pierwszych telefonów – zaraz po telefonie do matki - wykonałam na policję, do komisarza, który mnie aresztował po zabójstwie. Powiedziałam mu: "Miał pan rację, prawda mnie wyzwoliła". Odpowiedział: "Prawda zawsze wyzwala". Tylko o to chodziło. O prawdę, która wyzwala.

Człowiek czuje ulgę, gdy po latach przyznaje się do winy?

Nie, ja czułam raczej żelazną determinację. Dziś mogłabym porównać akt wyznania winy do wrażeń, jakie się ma w momencie skoku w największą głębinę. Nie zdawałam sobie sprawy z wszystkiego, co mnie czeka, ale byłam gotowa wszystko znieść, żeby wyzwolić się od wewnętrznego piekła, w którym żyłam.

Napisała Pani: "wolność mieści się w głowie".

I ja paradoksalnie nie czułam się zniewolona siedząc w więzieniu. W celi rozpoczęłam długą i trudną drogę odzyskiwania wewnętrznej wolności: wolności od potępienia przez własne sumienie, wolności od bycia manipulowaną przez innych, od tchórzostwa, wolności dokonywania własnych, choćby najtrudniejszych, wyborów i mierzenia się z ich konsekwencjami.

Wróćmy jeszcze proszę do tego okresu, gdy po zabójstwie ukrywaliście ten fakt przed policją. Jak wyglądał Pani typowy dzień w tym czasie?

Zaczynał się od kieliszka wódki. Pomagał zebrać się na odwagę i iść do sklepu po zakupy. Potem zasiadałam do haftowania, tworząc obsesyjnie wizerunki kwiatów. Chciałam oderwać się od ponurej rzeczywistości. Nie miałam siły, by spróbować te prace sprzedawać, chociaż było ich bardzo dużo.

Co dalej?

W międzyczasie popijałam po łyku wódki – nie byłam pijana, ale pozostawałam na ciągłym rauszu. I tak siedziałam haftując i nie zwracając na nic uwagi do drugiej, czasem do czwartej w nocy. Żeby móc zasnąć, znów sięgałam po alkohol.

Była Pani wtedy zupełnie sama?

Korzystałam z pomocy finansowej mojej matki, która była przerażona moim stanem psychicznym. To był to najtrudniejszy okres w moim życiu: wewnętrzne potępienie doprowadzało mnie do szaleństwa.

Nagłe wezwanie i podejrzenie, że to Pani brała udział w morderstwie Andrzeja G, pewnie uratowało Pani życie.

Tak, jeden z policjantów przekonał mnie, że prawda wyzwala. To uratowało mi życie.

Zmierzała Pani w przepaść.

Ja do dziś uważam, że gdybym wtedy nie zdecydowała się powiedzieć prawdy i wejść na długą drogę oczyszczenia, wkrótce popełniłabym samobójstwo w stanie upojenia alkoholowego. Do dziś czuję wdzięczność wobec policjantów, którzy doprowadzili do tego, że przyznałam się do winy. Za to, że potrafili odróżnić zimnego psychopatę od zagubionego grzesznika.

O co prosiła Pani sąd, gdy wymierzał karę?

O nic. Nie miałam prawa o nic prosić. Nie było innych myśli poza: "należało mi się". Być może był to efekt wyczerpania długotrwałym procesem. Już przebywając w areszcie, odnalazłam poczucie własnej godności i ono nie pozwalało mi publicznie pokazywać słabości.

Sąd wziął pod uwagę szereg okoliczności łagodzących: przyznanie się do winy, wskazanie ciała ofiary, Pani patologiczną relację z Andrzejem G. Gdy usłyszała Pani wyrok: osiem lat więzienia, robiła już Pani plany na przyszłość?

W takiej sytuacji człowiek koncentruje się na tym, aby przetrwać. Nie robi planów, nie zastanawia się, w jakim wieku opuści więzienie, bo to wszystko osłabia. A trzeba przetrwać, więc żyje się z dnia na dzień.

Czym różni się życie w areszcie śledczym – to jeszcze sprzed wyroku, od tego w więzieniu, gdy już odbywa się karę?

O ile uważałam zawsze, że po areszcie śledczym chodził cierpiący Chrystus, to po oddziale karnym hasał sam diabeł. Życie w więzieniu, w przeciwieństwie do aresztu, to także życie, ale wobec otaczającego nas zła, człowiek nie myśli już o odkupieniu, skupia się na przetrwaniu, na ocaleniu własnej psychiki.

Co pomaga przetrwać?

Czytanie, pisanie, haftowanie, formy kontemplacji, modlitwa. Wyobraźnia, która przenosi w inny wymiar. Trzeba się nauczyć przebywania ze sobą we własnym świecie. Pomoc innym daje poczucie, że jestem komuś potrzebna, nie jestem bezwartościowym "śmieciem", coś mogę z siebie dać.

Pani ma jakieś dobre wspomnienia z więzienia?

Sporo. Więcej niż z poprzedniego życia na wolności, do którego nie lubię wracać w myślach do dziś. Myślę czasem o tych momentach i widzę ludzi, którzy pomogli mi wyjść z dna i zmienić moje życie – to bardzo ciepłe, serdeczne, pełne wdzięczności emocje.

Kogo dziś Pani widzi, gdy spogląda w lustro?

Kobietę po przejściach, której udało się gorzkie i drastyczne doświadczenie wykorzystać dla dobra innych i zbudowania własnego, spokojnego domu. Kobietę, która z całego serca docenia to, czym los ją obdarzył i boi się nawet najmniejszego odstępstwa od norm moralnych.

Niedawno kara się skończyła, jest Pani znów na wolności. Poznaje Pani świat, który jest dookoła?

Wróciłam do świata zupełnie mi obcego, ale fascynującego. Moim pierwszym przewodnikiem stała się pani mecenas, moja wspaniała przyjaciółka. Pomogła mi wynająć mieszkanie, zapoznała z komputerem i internetem. Na początku musiała po mnie przychodzić, bo bałam się bez pozwolenia wyjść z domu; bałam się też większych skupisk ludzkich typu galerie handlowe. Jestem wykwalifikowanym opiekunem medycznym, więc później pomogła mi moja praca w opiece nad chorymi. Czułam się potrzebna, to wiele ułatwiło.

Co dziś Pani robiła?

Obudziłam się około szóstej trzydzieści i... Chce pan dokładną relację?

Tak, poproszę.

Jak zwykle mój mąż zrobił dla nas kawę i przyniósł do łóżka. Wstaliśmy, i z kolei ja zrobiłam śniadanie dla nas obojga. Mąż prowadzi własną firmę, wyszedł do pracy, w tym czasie zajęłam się projektowaniem i wykonywaniem biżuterii. Z powodu zbliżających się Świąt mam dużo pracy, tym bardziej że wybieram się na targi rękodzieła do Berlina, gdzie chcę zaprezentować koronki frywolitkowe. Nauczyłam się ich w więzieniu. W międzyczasie gotuję obiad. Jak mąż wróci z pracy, to będziemy mieli trochę czasu dla siebie. Mąż uwielbia astronomię, może wieczorem obejrzymy jakiś film. Jakiś dokument.

Brzmi bardzo zwyczajnie. A równocześnie, jakby spełniły się marzenia.

Tak. Mam kochającego męża, spokojny dom i dobrą rodzinę. Spełniły się.

Czego dowiedziała się Pani o sobie przez ostatnie dziesięć lat?

Chyba tego, że nie jestem takim człowiekiem, za jakiego się uważałam: słabym, zastraszonym, bez inicjatywy, przegranym i zgorzkniałym. Sama najbardziej byłam zaskoczona tym, co "wydobyło się" z mojego wnętrza: wytrwałość, wola przetrwania, współczucie i zrozumienie dla innych.

Zaśnie dziś Pani spokojnie?

Ze snem jest różnie. Czasem wspomnienia wracają. Nie, nie z pobytu w więzieniu; koszmary z mojego toksycznego związku z zamordowanym albo z powiązań naszej trójki, która dokonała tego zabójstwa. Ale mam męża, który wie o mojej przeszłości. Wiele moich ran już wyleczył swoją miłością, cierpliwością i zrozumieniem.

Weronika K.: Dla mnie samej ta książka to rozliczenie z przeszłością, rodzaj swoistego katharsis, terapii poprzez wyrzucenie z siebie całego zła i nieszczęścia, jakie mnie spotkało i jakie spowodowałam. Miała też być ostrzeżeniem dla innych, a jednocześnie pokazaniem światła w tunelu, dowodem, że można podnieść się z każdego, nawet najgorszego upadku.

Ale główna idea książki była inna. Chciałam napisać o ludziach, którzy pomogli mi wyjść z dna, odnaleźć swoje prawdziwe "ja" i odmienić moje życie. Wchodząc do więzienia spodziewałam się wszystkiego najgorszego, nie oczekiwałam, że znajdą się tacy, którzy zastanowią się nade mną i podejmą próbę pomocy, towarzyszenia mi w moim wewnętrznym odrodzeniu. Ta książka jest hołdem oddanym ich pracy i ich człowieczeństwu, pozwalającemu na wyciągnięcie ręki do potrzebującego pomocy grzesznika.

Dziękuję więc obu wspaniałym wychowawczyniom, niezwykłej psycholog, oddziałowej "ratującej mój mózg". Dziękuję wychowawcy, który zawalczył o moją wokandę, choć uważał, że dostałam za mały wyrok; na moje pytanie, dlaczego to robi, odparł: "bo pani nie jest zdemoralizowana, a czasami zwykły złodziej może być bardziej zdemoralizowany niż morderca". I przede wszystkim dziękuję zesłanemu mi w trudnych chwilach Aniołowi Stróżowi – mojej wielkiej, niezawodnej i mądrej przyjaciółce – Pani Mecenas".

...

Pochodzila z patologii. To praktycznie nie jej wina. Z takimi Bóg ma NAJMNIEJSZY problem. Najgorsi sa ci z warszawki. Tu jest dopiero zlo.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Nie 13:25, 04 Wrz 2016    Temat postu:

Pozostał w areszcie domowym mimo trzęsienia ziemi
wyślij
drukuj
zpk, pszl | publikacja: 04.09.2016 | aktualizacja: 09:16 wyślij
drukuj
Dziennik "Corriere della Sera" opisał historię mężczyzny z Accumoli (PAP/EPA/ALESSANDRO DI MEO)
Młody Włoch, osadzony w areszcie domowym za kradzież samochodu, nie opuścił swego częściowo zniszczonego w wyniku trzęsienia ziemi mieszkania. Uznał, że jeśli wyjdzie z domu, może zostać oskarżony o ucieczkę i ukarany. Próbował pytać karabinierów, co ma robić.

Włosi oburzeni na satyryków z „Charlie Hebdo”. Ofiary trzęsienia jako włoskie potrawy
Dziennik „Corriere della Sera" opisał historię 26-letniego mężczyzny z miejscowości Accumoli w regionie Lacjum, jednej z najbardziej zniszczonych w kataklizmie z 24 sierpnia.

W jego domu, gdzie odbywał karę, w wyniku wstrząsu sejsmicznego oberwał się balkon, rozstąpiła się podłoga i popękały ściany.

Mężczyzna o imieniu Dario powiedział gazecie, że w tej dramatycznej chwili zamiast natychmiast wybiec z domu myślał: – Jeśli teraz wyjdę, uznają, że uciekam, a za to grozi od 6 miesięcy do 3 lat więzienia. Do końca kary zostały mi tylko dwa miesiące, lepiej więc, jeśli tu zostanę – powiedział.
#wieszwiecej | Polub nas
Podczas gdy wokół panował chaos, wybuchła panika i drżały ściany, mężczyzna z niebywałą przytomnością umysłu chwycił za telefon i zadzwonił do karabinierów, by zapytać, co ma w tej sytuacji zrobić. Ale posterunek, do którego się zwrócił, także został częściowo uszkodzony, funkcjonariusze byli przerażeni i cały czas przyjmowali wezwania pomocy.

Psia miłość poza grób. Spaniel czuwał przy trumnie pana
Ochotnik do Obrony Cywilnej

Dlatego też – relacjonuje gazeta – karabinierzy powiedzieli aresztantowi, że dadzą mu później znać i udzielą instrukcji. Nie uczynili tego jednak, a to z powodu pogarszającej się w każdej chwili sytuacji w miejscu położonym blisko epicentrum trzęsienia ziemi. W uszkodzonym domu skazany pozostawał trzy dni.

Potem przyjechała po niego Gwardia Finansowa, która umieściła go w miasteczku namiotowym razem z innymi mieszkańcami, którzy stracili dach nad głową.

Tam odbywa obecnie karę aresztu domowego pilnowany przez karabinierów kontrolujących go raz dziennie. Jako wolontariusz pracuje w miasteczku namiotowym; zamontował toalety i magazyn.

Zgłosił się już do Obrony Cywilnej, gdzie chciałby pracować niosąc pomoc ludności ze zniszczonych terenów, gdy w listopadzie skończy odbywać karę. PAP

...

Brawo niech pokutuje. Widac przemiane Smile


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Wto 16:23, 18 Paź 2016    Temat postu:

gosc.pl » Szerokie horyzonty » Prawdziwa historia: Pacyfista został bohaterem wojennym
Prawdziwa historia: Pacyfista został bohaterem wojennym

|
KAI |
dodane 18.10.2016 14:10

monolith.pl

Autentyczną historię bohatera II wojny światowej Desmonda Dossa, którego jedyną bronią jest wiara, nadzieja i miłość, opowiada w swoim najnowszym filmie „Przełęcz ocalonych”" Mel Gibson. Dzieło autora „Pasji” wchodzi na ekrany polskich kin już 4 listopada. Za dystrybucję filmu odpowiada Monolith Films.

Schyłek drugiej wojny światowej. Armia amerykańska toczy ciężkie walki z Japończykami o każdy skrawek lądu na Pacyfiku. Strategicznym celem jest wyspa Okinawa, której zdobycie może oznaczać ostateczną klęskę Japonii. Wśród setek tysięcy amerykańskich żołnierzy trafia tu Desmond T. Doss, sanitariusz, który ze względu na przekonania odmówił noszenia broni. Traktowany z nieufnością, oskarżany o tchórzostwo, wkrótce udowodni, jak bardzo się wobec niego mylono. Podczas najcięższych starć, wielokrotnie ryzykując życiem, wydostaje z ognia walki ponad 70 rannych żołnierzy. Tak rodzi się legenda bohatera, którego jedyną bronią jest wiara, nadzieja i miłość.

„Przełęcz ocalonych” to historia człowieka, który stał się bohaterem jednej z najkrwawszych bitew II wojny światowej, mimo iż odmówił noszenia broni. „Kiedy usłyszałem po raz pierwszy historię Desmonda Dossa, nie mogłem wyjść z podziwu nad jego poświęceniem. Był pierwszą w historii osobą odmawiającą aktywnej służby wojskowej ze względu na przekonania, która została odznaczona amerykańskim Medalem Honoru. Oto mężczyzna, który absolutnie bezinteresownie, narażając samego siebie, ryzykował raz za razem życie, by uratować swych kompanów od śmierci. Desmond był całkowicie zwyczajnym człowiekiem, który dokonał rzeczy niezwykłych” - mówi o bohaterze swojego filmu Mel Gibson.

Reżyser „Pasji” podkreśla, że Desmond Doss był kimś szczególnym. „Nie ma zbyt wielu osób, które potrafiłyby dokonać tego, co on. Skromność, którą wykazał przy omawianiu swych wojennych czynów, świadczy jeszcze bardziej o jego wyjątkowym charakterze. Prawda jest taka, że Desmond odmawiał przez lata wszystkim chętnym do nakręcenia filmu na podstawie jego historii, stwierdzając, że «prawdziwymi bohaterami» są ci, którzy zostali zakopani w ziemi. Uznałem, że w dzisiejszym kinie, w którym najważniejsi są fikcyjni «superbohaterowie», warto celebrować czyny prawdziwego bohatera” - opowiada.


Przełęcz Ocalonych - zobacz polski zwiastun (premiera: 04.11.2016)
Monolith Films


„Przełęcz ocalonych” na ekranach polskich kin pojawi się 4 listopada. W rolach głównych występują m.in. Andrew Garfield (Desmond T. Doss), Teresa Palmer (Dorothy Schutte), Luke Bracey (Smitty), Sam Worthington (Glover) i Hugo Weaving (Tom Doss). Dystrybutorem filmu jest Monolit Films.

„Przełęcz ocalonych”, reż. Mel Gibson, prod. USA, 2016, dystrybucja Monolit Films.

...

Dziwne jakies. Odmowil strzelania do hitlerowcow? Nie widze tutaj nic fajnego. Owszem moze przezyl cos wewnetrznie ale to dziwne. Gdyby to bylo prawidlowe to rzucil by sie do walki. Polacy wzorem. Gdy wrogowie podbili kraj to przedzierali do Francji. Gdy Francja upadla to do Anglii. A gdyby Anglia sie poddala to mysleli o USA. BYLE BIC HITLEROWCOW! TO JEST WZOR! A tutaj dosc dziwne. Nie polecam takich wzorow.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Wto 2:01, 22 Lis 2016    Temat postu:

gosc.pl » Wiadomości » Żona byłego premiera Chorwacji mówi o spotkaniu z Chrystusem
Żona byłego premiera Chorwacji mówi o spotkaniu z Chrystusem

Jarosław Dudała /lifesitenews.com
dodane 21.11.2016 10:43

Sanja Orešković
YT

Być kobietą jest dziś bardzo trudno, a bez Chrystusa jest to niemożliwe. Dlaczego jest tyle chorób? Dlaczego tyle smutku? Dlaczego kobiety płaczą, kiedy idą do łóżka? Dlaczego? Ponieważ nie ma nadziei. Nie ma światła. A to można zyskać tylko przez Jezusa Chrystusa - powiedziała żona byłego premiera Chorwacji Sanja Orešković w ekskluzywnym wywiadzie dla LifeSiteNews.

Był rok 2001. 34-letnia Sanja była wówczas żoną bardzo wysoko postawionego menadżera w branży farmaceutycznej, z którym miała wspaniałe dzieci. Ku zazdrości sąsiadów wyprowadziła się z zimnej Kanady do słonecznego Portoryko. Życie upływało jej w luksusowym tropikalnym raju między dziewiczymi plażami a spotkaniami ze śmietanką towarzyską. A jednak czuła pustkę, niespełnienie, przygnębienie.

Momentem zwrotnym była wizyta u lekarza. Dotąd zapisywał jej tylko jakieś tabletki. W końcu jednak zapytał wprost: - Czy pani się modli?

Kobieta była zrazu oburzona nieprofesjonalnym zachowaniem medyka. - Za kogo on się ma, że pyta o takie rzeczy? - myślała.

Wróciła do domu z kolejną garścią pigułek, ale pytanie lekarza w nurtowało ją. Odpowiedź właściwie była prosta: "nie". Sanja nie modliła się odkąd była dzieckiem. Bo nie wierzyła w nikogo, do kogo mogłaby się modlić. - Byłam dobrym poganinem - opisuje siebie z tamtego czasu.

Ale kiedy tabletki nie przynosiły ukojenia, postanowiła spróbować modlitwy. Wyciągnęła ręce do nieba i powiedziała: - Boże, jeśli istniejesz, pomóż mi, żebym mogła pomagać innym".

I co? I nic. Żadnych fajerwerków. Kobieta położyła się do łóżka z myślą, że chyba po prostu zmarnowała czas. - Co stało się tej nocy, wie tylko Bóg, ale następnego dnia obudziła się jako nowy człowiek. Nie znajduje słów, żeby to opisać - opowiada dziś dziennikarzowi LSN.

I tak 18 listopada 2001 roku stał się pierwszym dniem jej nowego życia. Co się zmieniło? Wszystko: relacje z mężem i dziećmi i mężem, otoczeniem,przyjaciółmi. Sanja poczuła się naprawdę wolna. - Gdy poznałam Boga, gdy poznałam prawdę, wiele ciężarów po prostu spadło z mych barków - wspomina. I dodaje, że zrozumiała, że tej wolności nie może zachować tylko dla sienie, ale korzystać z niej dla dobra innych.

Mniej więcej 14 lat później jej mąż został ponadpartyjnym premierem Chorwacji. Jego rządy trwały kilka miesięcy. W tym czasie przez kraj ponownie przetoczyła się debata aborcyjna. Sanja zajęła jasne stanowisko i choć jeden z ministrów odradzał jej to, wzięła udział w Marszu dla Życia, Rodziny i Ojczyzny.

- Być kobietą jest dziś bardzo trudno, a bez Chrystusa jest to niemożliwe - mówił wprost. - Dlaczego jest tyle chorób? Dlaczego tyle smutku? Dlaczego kobiety płaczą, kiedy idą do łóżka? Dlaczego? Ponieważ nie ma nadziei. Nie ma światła. A to można zyskać tylko przez Jezusa Chrystusa.

Sanja podkreśla, że trzeba prosić Boga o pomoc, a on nie zawiedzie: - Wszyscy jesteśmy powołani, aby oddać się Panu. Jesteśmy tutaj, aby spotkać Pana Jezusa Chrystusa, a gdy tak się stanie, wszystko będzie na swoim miejscu.

Posłuchaj świadectwa Sanji Orešković w języku angielskim:

https://www.youtube.com/user/sjalsevac

...

Co ciekawe TYPOWE! WIELU LUDZI TAK MA! Mowia do Boga Jesli jestes to sie pokaz i mi pomoz. I ZAWSZE Bóg sie pokazuje.
Ktos tam powie ze ateisci tak krzyczeli i nic. Jesli ktos chce udowodnic na sile ze Go nie ma to Bóg sie nie pokaze. Poszlibyscie do kogos kto was zaprasza uroczyscie a jednoczesnie ,,zeby nie przyszedl czasem, zeby nie przyszedl". Nikt normalny w tej sytuacji by nie przyszedl. ONI NAPRAWDE CHCA BOGA! WTEDY JEST NATYCHMIAST ODPOWIEDZ!


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pon 22:20, 16 Sty 2017    Temat postu:

Największa broń diabła?

Maciej Rajfur
dodane 16.01.2017 18:16 Zachowaj na później

Maja Frykowska-Brzezińska opowiada historię swojego życia we Wrocławiu
Maciej Rajfur /Foto Gość

Fakt, że ludzie w niego nie wierzą. I przed tym w swoim świadectwie podczas konferencji "Przedsiębiorczość w mocy" ostrzegała Maja Frykowska-Brzezińska, niegdyś znana w całym kraju jako "Frytka".

Popularność przyniósł jej występ w programach reality-show "Big Brother" oraz "Bar". Później szybko stała się częścią polskiego show-biznesu. W 2011 r. przeżyła jednak nawrócenie i jej podejście do życia, a więc i samo życie, kompletnie się odmieniło.

Maja Frykowska-Brzezińska była gościem pierwszej konferencji "Przedsiębiorczość w mocy", którą zorganizowało w Hotelu Jana Pawła II na Ostrowie Tumskim we Wrocławiu Stowarzyszenie na Rzecz Zrównoważonego Rozwoju. Organizatorzy odpowiadali na pytanie: "Czy w dzisiejszym świecie wiara i prowadzenie biznesu mogą iść w parze?".

Aktorka i piosenkarka przedstawiła swój powrót do wiary w Pana Boga pod hasłem: "Moje największe zwycięstwo!”. - Wywodzę się z rodziny artystów. Wiele lat temu zapragnęłam być sławna, piękna i bogata. Niefortunnie zdarzyło się, że znalazłam się w reality-show. Narobiłam tam dużo głupot, których dzisiaj bardzo żałuję - mówiła Maja Frykowska-Brzezińska.

Stwierdziła, wspominając czasy największej popularności, że nie należąc z wyboru do Boga, należała z automatu do szatana i powielała błędy swoich przodków. - Największy wpływ na nasze życie ma dzieciństwo. To, w jaki sposób jesteśmy kształtowani, daje nam możliwości lub je zabiera. Ja nie wybrałam dobrej drogi: narkotyki, przelotne romanse, dużo imprez. Ciągle byłam w tym amoku, wyszłam z programu kompletnie zmiażdżona - opowiadała aktorka.

To spowodowało, że zaczęła się zastanawiać, dokąd zmierza jej życie. Zauważyła, że tzw. melanże niczego dobrego nie wnoszą, ale nie potrafiła się od tego oderwać i uwolnić. - Moja rodzina wierzyła w Boga, ale w żaden sposób nie praktykowaliśmy tego. Nie chodziliśmy do kościoła, nie czytaliśmy Biblii, nie mówiliśmy o Bogu. Modliłam się jedynie modlitwą „Ojcze nasz”. I pojawiałam się w kolejnych programach, istniałam w show-biznesie, moje życie szło na całkowite zatracenie - oświadczyła M. Brzezińska.

A show-biznes, jej zdaniem, ma wielką ciemną stronę, nawet dosłownie rozumianą. Ludzie z tej branży często zajmują się bowiem czarną magią, bardzo mocno wchodząc w okultystyczne praktyki. - Niejednokrotnie byłam świadkiem takich sytuacji. Oczywiście, oprócz tego narkotyki, seks i rock&roll są na porządku dziennym. Myślę, że tak naprawdę mówimy o zagubionych ludziach, którzy szukają aprobaty i poprzez wszelkiego rodzaju używki dodają sobie pewności, której im po prostu brakuje. Duża presja oraz rywalizacja ich wykańczają. Nie ma tam miejsca na przyjaźń. Liczy się próżna sława, która niczego w życiu nie daje - skwitowała prelegentka.

Jak przyznaje, cały czas szła za pokusami świata, ale wiedziała, że czegoś jej brakuje. Coraz częściej nie dawała rady mentalnie. Gdy wracała z wesela i castingu we Wrocławiu, w samochodzie znajomi przekonali ją, by oddała życie Jezusowi.

- Pędzimy autostradą, a oni mówią: "Chcesz przyjąć Jezusa do swojego serca jako Pana i Zbawiciela?”. Zgodziłam się, przestraszona, i nagle zaczęli się modlić językami. Gdy wróciłam do domu, czekałam na coś spektakularnego. Oczywiście, nic wielkiego się nie zdarzyło. Poczułam ulgę, jakby coś ze mnie zeszło, ale jeszcze wtedy patrzyłam na to wszystko sceptycznie - wspominała aktorka.

Zaznacza przy tym, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych, dlatego codziennie sobie powtarza, że wszystko może w Tym, który ją umacnia. - Bardzo ważna okazuje się przemiana naszego umysłu oraz naszego ego na wartości Boże. Jestem nawrócona już 6 lat i ciągle upadam. Piąty, dziesiąty, piętnasty raz. Jednak nie poddaję się i za dwudziestym razem odnoszę zwycięstwo! - wyjaśniała Maja Frykowska-Brzezińska.

Swoją historię opowiada wielu ludziom, których ostrzega przed wróżkami i zabawami z magią. - Nie mają pojęcia o tym, że Boża moc jest większa od tego wszystkiego. A największą bronią diabła jest fakt, że ludzie w niego nie wierzą! I dlatego robi wielkie spustoszenie - podsumowała.

Jak dodaje, przykro jej, gdy spotyka zatwardziałość serca, bo ludzie w nieświadomości idą na prawdziwe zatracenie, a wtedy już nie będzie odwrotu. Sama podkreśla, że od momentu nawrócenia z pełną świadomością wycofała się z show-biznesu.

...

Wstrzasajace... Kto by sie spodziewal. Nikt nie wie tylko Bóg KTO TAK NAPRAWDE JEST BLISKO NIEGO!!! Stad nawet widzac osoby wygladajace na kompletne dno nie przekreslajmy. Big Brother to byli czesto mlodzi glupi. Taki czlowiek szuka wzorca, a tu w krajach Zachodu beda nim ,,gwiazdy". A te ,,gwiazdy" to glownie wymieraja od koksu... Takie to wzory. Niestety sa na pierwszym widoku... Swieci sa w cieniu. Mlody czlowiek mysli ze to cieniasy, dziadki piaskowe gledzace o dobru tacy hipisi. Tymczasem sporobujcie oddac zycie jak Maksymilian Kolbe za drugiego z głodu. To zobaczymy jacy jestescie twardzi... Swieci sa wzorem...


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Nie 18:55, 28 Maj 2017    Temat postu:

Alan Ames. Były gangster rozmawia z Jezusem
Anna Malec | Maj 26, 2017



Komentuj


Udostępnij    

Komentuj


Autor bestsellerowej książki „Oczami Jezusa” dzieli się z czytelnikami Aletei swoją historią. Mówi, czy prywatne objawienia są ważniejsze od Eucharystii i opowiada, jak wygląda zwyczajny dzień mistyka.


A
nna Malec: Czym dzisiaj różni się Twoje życie od tego sprzed 23 lat?

Carver Alan Ames*: Wcześniej, mimo tego, że miałem wszystko, co zapewnia świat – dobrze płatną pracę, wszystkie przyjemności, których tylko zapragnąłem, byłem uzależniony od wielu rzeczy i popełniłem chyba każdy możliwy grzech. Mogłem pozwolić sobie na wszystko, ale to i tak mnie nie zadowalało, wewnątrz byłem pełen złości, nienawiści do ludzi, byłem bardzo agresywny.

W momencie, w którym Bóg dotknął mojego życia, to wszystko się zmieniło. Po pierwsze, wszystkie moje uzależnienia nagle odeszły, zniknęły również złość i nienawiść. Boża miłość napełniła mnie radością, pokojem i pragnieniem życia dla Boga i kochania Go.

Często powtarzam, że wcześniej byłem umarły, ale Jezus wskrzesił mnie do życia 23 lata temu – wcześniej naprawdę nie żyłem, a teraz dzięki łasce bożej znam życie w obfitości.

Poza tym, że jeździsz po świecie dzieląc się swoją historią, masz też rodzinę – jesteś mężem i ojcem. Dla wielu katolików, którzy chcą żyć blisko Boga, to spore wyzwanie i dylemat – rodzina albo ewangelizacja. Czy to jest faktycznie problem i jak Ty to godzisz?

Nie, to nie powinien być problem. Przede wszystkim małżeństwo, rodzina, to wielkie błogosławieństwo od Boga, i jeżeli będziemy je przeżywać z Bogiem, jako głową, kochając najpierw Boga, a potem siebie nawzajem, to małżeństwo stanie się odbiciem Trójcy Świętej, z Bogiem, żoną i mężem.

W ten sposób miłość Boga wzrasta w małżeństwie. Katolicy powinni przeżywać swoje małżeństwo w miłości Boga, tak, by stawali się przykładem dla innych, tego, czym jest prawdziwe małżeństwo, wypełnione pokojem, radością, miłością.

Oczywiście, dalej zostają trudności, nawet czasem można na siebie pokrzyczeć, ale Bóg pomoże nam przez to przejść. Również poprzez zmagania i trudności zbliży małżonków do siebie. Zwłaszcza wtedy, kiedy będziemy ofiarować cierpienia w małżeństwie Jezusowi na krzyżu. Wtedy On będzie wylewał łaskę płynącą z krzyża, aby pobłogosławić małżeństwo. I w ten sposób można ewangelizować, poprzez uczynienie swojego małżeństwa przykładem dla innych, przykładem, za którym inni będą mogli pójść, żeby się zbliżyć do Boga.
Czytaj także: Z piekła do nieba. Modelka Anna Golędzinowska dzieli się historią swojego życia i nawrócenia

Nie każdy jest powołany do tego, by wychodzić i ewangelizować w kościele czy na ulicy, ale wszyscy jesteśmy powołani do tego, by ewangelizować przez własne życie, czy to w małżeństwie, czy miejscu pracy.

Jak wygląda Twój dzień, kiedy nie podróżujesz po świecie? W jednym z wywiadów przeczytałam, że lubisz prace domowe! Czy to prawda?

Mój dzień jest skoncentrowany wokół mszy świętej, to mój priorytet, centrum dnia. Rano modlę się dwie, trzy godziny, często chodzę na adorację, wtedy – jeśli Pan coś mi przekazuje – zapisuję to. Potem idę na godzinny spacer z psami, a jak wracam, to żona zawsze znajduje dla mnie jakieś prace domowe, zawsze jest coś do zrobienia.

Organizuję też moje podróże, podejmuję prace związane z fundacją, w której działam – to wypełnia resztę mojego dnia. Mam też czas na odpoczynek, każdego popołudnia śpię jak dziecko z moimi dwoma psami, z jednym po jednej, z drugim po drugiej stronie (śmiech).

Podczas spotkań w kościołach wielokrotnie podkreślasz konieczność spowiedzi. Wielu z nas nie chce opowiadać o swoich grzechach obcemu mężczyźnie, wstydzimy się tego… Dlaczego to takie ważne? Co tak naprawdę dzieje się w momencie, kiedy klękamy przy konfesjonale?

Przede wszystkim doświadczamy wspaniałej, uświęcającej łaski, którą Bóg wylewa na spowiednika i na osobę, która się spowiada. Bardzo często kapłani nie pamiętają tego, co zostało powiedziane podczas spowiedzi. To też jest łaska, bo gdyby musieli nosić te wszystkie nasze grzechy w swoich myślach, staliby się bardzo smutnymi ludźmi.

W sakramencie spowiedzi nie wyznajemy grzechów kapłanowi, ale przychodzimy do Boga poprzez kapłana. I to Bóg jest tym, który nas słucha.

Wyznawanie grzechów pozwala nam zwrócić uwagę na słabości i złe rzeczy, które czynimy, tak, abyśmy dzięki łasce Boga byli w stanie je rozpoznać i przezwyciężyć.

W spowiedzi dokonuje się wspaniałe uzdrowienie. Gdy przychodzimy i wyznajemy wszystkie swoje grzechy, niczego nie ukryjemy, wtedy Duch Święty poprzez kapłana oczyszcza naszą duszę, a gdy dusza jest oczyszczona, do czasu, kiedy znowu zgrzeszymy (a wszyscy zwykle tak czynimy), jesteśmy w tym czystym stanie, w którym byli Adam i Ewa przed grzechem. Teraz możemy być całkowicie otwarci na Boga, nasze ja i świat zostają zepchnięte na bok, a Duch Święty bez przeszkód może wylewać na nas swoją uświęcającą łaskę.

I właśnie w tej uświęcającej łasce możemy zostać uzdrowieni. Bo kiedy kurczowo trzymamy się grzechu, to również trzymamy się cierpienia i bólu, które się z tym grzechem wiążą. Ale jeżeli odbędziemy dobrą spowiedź, wyznamy wszystko, to dzięki tej miłującej i miłosiernej łasce Boga zmazane są nie tylko grzechy, ale także cierpienia i bóle, które się z nimi wiążą.

Musimy pamiętać, że Bóg wszystko o nas wie, zna wszystkie nasze słabości i grzechy, wszystkie złe myśli, które mieliśmy, i złe rzeczy, które robiliśmy, nawet te popełniane w samotności. Ale kocha nas tak bardzo, że przebaczy nam dosłownie wszystko, tylko oczekuje od nas, że przyjdziemy do Niego ze szczerym sercem i powiemy Mu o tym.

Zły duch działa bazując na ludzkiej pysze, próbując powstrzymać ludzi przed przychodzeniem do spowiedzi, bo chce, abyśmy trzymali się grzechu, abyśmy cierpieli. On zna moc spowiedzi, wie, że to jest przebaczająca miłość Boga i chce nas przekonać, że nie potrzebujemy chodzić do spowiedzi.

A to jest naprawdę potężny sakrament, w którym Bóg okazuje swoją miłość. Wszystko, co musimy zrobić z naszej strony, to tylko przyjść i poprosić o przebaczenie.

W takim razie dlaczego sakramenty nie mają dziś dobrego PR-u? Wielu katolików woli przyjść na duże spotkanie modlitewne, na modlitwę o uzdrowienie, a sakramenty pozostają w świadomości tak zwyczajne, że aż pomijane.

Tak, to jest też słabość ludzi, na której zły duch bazuje. Ludzie myślą, że pójdą na duże spotkanie, będą się dobrzeć czuć, będzie wspaniały śpiew, będzie głoszone wspaniałe słowo i modlitwy nad nimi, ale tak naprawdę nie powierzyli się Bogu i nie otworzyli się całkiem na Niego.

W ten sposób zły duch nas zaślepia, może sprawić, że będziemy uznawali, że jesteśmy święci, a w rzeczywistości nie jesteśmy.

Trzeba również pamiętać, że nawet najświętsi ludzie mogą zostać oszukani przez złego ducha. Popatrzmy na Judasza, on był przecież z Jezusem, widział cuda, słuchał Słowa Bożego, odczuwał miłość Jezusa, dotykał Go, a jednak zły duch działał bazując na jego pysze, i zdradził Jezusa. A św. Piotr? Był tak silny, mocny w swojej wierze do Boga. Ale zły duch zadziałał bazując na jego lęku, i ostatecznie wyparł się Boga.

A więc jeżeli ludzie, którzy byli blisko Jezusa mogą zostać oszukani, to również i my możemy tego doświadczyć, nawet najświętsi z ludzi.
Czytaj także: Jacques Fesch. Morderca, który może zostać świętym

Zły chce, żebyśmy myśleli o sobie samych, że jesteśmy wspaniali, że możemy pokonać swoje słabości o własnych siłach. Gdy nas o tym przekona, to wszystko, co czynimy w konsekwencji to fakt, że otwieramy się na zło, i coraz bardziej grzeszymy a wewnątrz nas pojawia się zamęt. Dlatego tak wielu z nas dzisiaj nie może odnaleźć wewnętrznego pokoju, wiele osób czuje się zmieszanych, bo zamiast szukać Boga w pokorze, szukają siebie samych w pysze.

Podkreślasz często, że dla Ciebie ważniejsza od prywatnych objawień jest Eucharystia. Myślę, że gdybyśmy zrobili sondę i zapytali, co wybierasz – czy każdego dnia mieć prywatne objawienia, czy chodzić na mszę, to jednak wygrałaby ta pierwsza opcja. Jaka jest zatem przewaga Eucharystii nad Twoimi osobistymi spotkaniami z Jezusem?

Ze smutkiem trzeba przyznać, że niestety to pokazuje, jak wiele osób zapomniało, czym naprawdę jest Eucharystia. Być może widzą tylko chleb i wino i myślą, że to tylko to, a ja patrzę i widzę tam Jezusa.

A jeśli tam jest Jezus, to na tym powinniśmy być skupieni. To Jezus, który całkowicie się przed Tobą otwiera, wyciąga do Ciebie dłoń i chce Cię objąć w miłości. My też powinniśmy objąć Jego swoją miłością.

Ludzie mówią, że pragną mieć widzenie Jezusa, ale w Eucharystii jest coś więcej niż oglądanie Jezusa, tam jest Jego cała rzeczywistość, Bóg, który się przed nami ukazuje, Jego ciało, krew, człowieczeństwo, bóstwo. O co więcej moglibyśmy prosić?

Naprawdę sprawia mi ból to, że tak wiele osób zapomniało, co Bóg nam ofiaruje w Eucharystii. Gdybyśmy rzeczywiście to wiedzieli, to każdy kościół byłby wypełniony podczas każdej mszy, ludzie by się ustawiali w kolejkach, staliby cały dzień tylko po to, żeby przyjąć Jezusa.

To jest bardzo ciekawe, że w Afryce ludzie potrafią iść na mszę św. czasem dwa albo trzy dni. Oczywiście nie każdy Afrykańczyk, ale wielu z nich. To jest wiara, którą my również powinniśmy dzielić, którą miał pierwotny kościół, za którą nasi przodkowie oddawali życie. Eucharystia jest naszą katolicką wiarą, to nasz Bóg. Ona powinna być naszym życiem. Ludzie mówią, że chcieliby widzieć Jezusa – to idźcie na mszę św., On tam jest, możecie Go tam zobaczyć.

Oczywiście widzenia, lokucje są wspaniałe, ale są nie do porównania z Eucharystią. W Eucharystii możemy być z Bogiem jedno. Tylko o tym pomyślmy. Człowiek może zostać zjednoczony z Bogiem, na pewno nie ma nic większego. Więc dla mnie, gdybym został postawiony przed wyborem, czy wizje i lokucje, czy Eucharystia, to oczywiście wybrałbym Eucharystię.

Załóżmy, że ktoś usłyszy te wszystkie słowa, przeczyta Twoje książki, ale myśli: ja jestem tak daleko od Boga, że zupełnie nic nie rozumiem, nic nie czuję, nie wiem, jak zacząć. Jaki więc powinien być ten pierwszy krok z naszej strony?

Przede wszystkim przypomnijmy sobie, że ja byłem kiedyś bardzo daleko. Bóg nie oczekuje od nas, żebyśmy nagle przeszli od bycia daleko od Niego do bycia na wyżynach świętości.

Być może dobrze zacząć od wypowiedzenia krótkiej modlitwy, zacznijmy od powtarzania w naszych myślach „Jezu, kocham Cię”, i proszenia Ducha Świętego, aby nas poprowadził bliżej do Boga. A potem pozwólmy, by nasza wiara po prostu się przed nami otworzyła.
Czytaj także: Mistyczka ze Szczecina i jej rozmowy z Jezusem

Być może dobrą rzeczą będzie porozmawianie z kapłanem, przyjęcie jakiejś pomocy, bo wszyscy jej w naszej wierze potrzebujemy. Ja mam kierownika duchowego, ustanowionego przez mojego biskupa, bo również potrzebuję pomocy. Wszyscy jej potrzebujemy. Po prostu zróbmy to, co możliwe i poprośmy Boga, by pomagał nam każdego dnia kochać Go bardziej. I zobaczmy dokąd nas Bóg doprowadzi.

*Carver Alan Ames – autor bestsellerowej książki „Oczami Jezusa”, w której zapisał treść swoich prywatnych objawień. Przed nawróceniem należał do jednego z londyńskich gangów. Dziś jeździ po świecie, dzieląc się swoją historią, prowadzi także modlitwy o uzdrowienie. Ma 64 lata, mieszka z rodziną w Australii.

....

Dokladnie. Spowiedz UZDRAWIA!


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pon 13:17, 29 Maj 2017    Temat postu:

Jacques Fesch. Morderca, który może zostać świętym
Ewa Rejman | Maj 19, 2017

Udostępnij
Komentuj
Drukuj
Kilka miesięcy przed wykonaniem kary śmierci Jacques Fesch zaczął pisać dziennik w formie listów do sześcioletniej wówczas córeczki Weroniki. Po latach ukazały się one w książce „Za pięć godzin zobaczę Jezusa”.

Jacques Fesch miał niecałe 27 lat, małą córeczkę i kobietę, z którą pragnął spędzic życie. Wiedział jednak, że to niemożliwe. Czekał na wykonanie kary śmierci za zabicie policjanta.

Trzy lata wcześniej wraz z dwoma wspólnikami napadł na kantor w Paryżu. Kiedy uciekał z łupem, zaalarmowany przez świadków policjant rzucił się za nim w pościg. Jacques strzelił. Nie myślał o tym, co robi, to była chwila, która okazała się tragiczna w skutkach. Policjant zginął na miejscu, a Jacques trafił do więzienia. Usłyszał wyrok – czekała go gilotyna.


Mściwy Bóg

Fesch pochodził z rozbitej rodziny. Tęsknotę za ojcowską miłością próbował zagłuszyć udając twardziela, który kieruje się prawem ulicy. Został wychowany w wierze, ale szybko ją porzucił. Miał w głowie obraz potężnego, mściwego Boga, od którego wolał trzymać się jak najdalej. W więzieniu od razu poinformował kapelana, że nie wierzy i – delikatnie mówiąc – nie życzy sobie nawracania.

W trakcie postępowania sądowego został mu przydzielony adwokat – jak się okazało – głęboko wierzący chrześcijanin, którego Jacques obchodził nie tylko jako klient, ale przede wszystkim jako człowiek. Rozmowy z nim (później również z kapelanem), a przede wszystkim świadomość, że nigdy już nie odzyska zewnętrznej wolności i wypływająca z niej chęć podsumowania życia doprowadziły Jacques’a do nawrócenia. Nie było ono nagłe. Fesch krok po kroku zastępował dotychczasowy obraz Boga obrazem bezbronnego Jezusa narodzonego w stajni i obrazem Jezusa cierpiącego niewinnie na krzyżu.
Czytaj także: Tim Guénard: przebaczenie jest jak lot balonem. Musisz wyrzucić balast


Wolność za więziennymi kratami

Kilka miesięcy przed śmiercią mężczyzna zaczął pisać dziennik w formie listów do sześcioletniej wówczas córeczki Weroniki. Nie mógł jej zobaczyć, dotknąć, z utęsknieniem czekał na kopertę z kosmykiem jej włosów. Nie mógł się z nią pobawić, więc wysyłał jej zabawne rysunki zwierząt i kwiatków. Dwa tygodnie przed śmiercią namalował jeszcze „motylka dla Weroniki”.

W listach Fesch pisał o swojej duchowej drodze i pracy nad sobą, która często przejawia się w drobiazgach. Wiedział, że termin wykonania kary śmierci niebawem zostanie ustalony, a mimo to chciał ćwiczyć wolę, rezygnując z papierosów czy czekolady. W jego listach widać wielką pogodę ducha i postanowienie bycia wolnym mimo krat.

O przemianie Jacques’a dowiedział się sam prezydent Francji – René Coty. Polecił adwokatowi: „Proszę powiedzieć Jacques’owi Feschowi, że pragnę uścisnąć mu dłoń ze względu na to, kim się stał”. Nie zdecydował się jednak skorzystać z prawa łaski, bo byłby to „zły przykład dla innych”.
Czytaj także: Ostatnie słowa skazanych na śmierć – będziecie zaskoczeni…


Jak trudno jest umierać!

List z poniedziałku wieczór, 30 września 1957 roku, zaczyna się słowami: „Za pięć godzin zobaczę Jezusa!”. Dalej Fesch pisze tak:

Jest kwadrans po jedenastej. Czekam, godziny mijają powoli i z każdym uderzeniem zegara mówię sobie, że o tyle mam mniej do przeżycia. Modlę się (…). Jestem jednak napełniony siłą i mam jasny umysł, wyobraźnia pracuje od czasu do czasu i muszę uważać, żeby nie zaprowadziła mnie zbyt daleko. Jak trudno jest umierać! (…) Żegnajcie wszyscy i niech Pan wam błogosławi!*

W czasie więziennych spacerów Jacques poznał przebywającego w celi na pierwszym piętrze André Hirtha. Nie mogli się zobaczyć, bo ich strefy znajdowały się na różnych poziomach, ale słyszeli się dobrze, więc często prowadzili długie rozmowy. André doskonale pamięta noc egzekucji, kiedy nasłuchiwał kroków przyjaciela:

Powiedział mi: „André! Nigdy tak naprawdę nie mogłem zobaczyć twojej twarzy… A jednak jestem przekonany, że spotkamy się znowu… Wiesz André, kiedy spotkamy się tam w górze, cóż, wydaje mi się, że poznam cię po głosie. Mówię więc po prostu – do widzenia” – wspomina po latach mężczyzna. W tamtej chwili, pamiętam to doskonale, to ja płakałem jak dzieciak – dodaje.


Drugi Dobry Łotr?

Córka Jacques’a – Weronika – zgodziła się ujawnić adresowane do niej listy. Ojciec obiecywał w nich, że zawsze będzie jej towarzyszył modlitwami, przepraszał, że nie jest z nią w sposób fizyczny, zapewniał o tym, jak bardzo ją kocha.

Po śmierci Fesch szybko stał się nieformalnym patronem więźniów. W jego dzienniku odnajdują samych siebie – najpierw swój strach, złość, poczucie odrzucenia, a potem promyk nadziei. A może Jacques miał rację? Może da się być wewnętrznie wolnym nawet za kratami? Może rzeczywiście nie istnieje zło, którego Bóg nie mógłby wybaczyć? – zastanawiają się.

W 2011 roku zakończył się etap diecezjalny procesu beatyfikacyjnego Jacques’a. Jeśli dojdzie do ogłoszenia go świętym, nie będzie to pierwszy taki przypadek w historii. W końcu Ktoś już kiedyś obiecał Dobremu Łotrowi, że zostanie zaliczony w poczet świętych i jeszcze dziś trafi z Nim do raju.
Czytaj także: Przejmujący spektakl grany przez więźniów – zbliża do Boga!

*Korzystałam z książki Jacques’a Fescha „Za pięć godzin zobaczę Jezusa”, wyd. Promic 2014

...

Nigdy nie wiadomo jakie sa czynniki srodowiska. Otoczenie moze byc tak zle ze dziecko wyrasta na bandyte...


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 16:15, 09 Cze 2017    Temat postu:

Matt Talbot: alkoholik na drodze do świętości. Trzeźwy dzięki Bogu
Elżbieta Wiater | Czer 09, 2017

[link widoczny dla zalogowanych]
Udostępnij
Komentuj
Drukuj
Syn i brat alkoholików, wcześnie uzależniony, półanalfabeta, dla którego najlepszą rozrywką było picie. Jedna obelga obudziła w nim człowieka.

Według mojego znajomego werbisty z Irlandii Mateusz Talbot to jeden z dwóch kandydatów z Zielonej Wyspy, który ma największe szanse na beatyfikację. Dodajmy, że był to człowiek już w wieku 13 lat uzależniony od alkoholu, a przed trzydziestką zbliżał się do krańcowych stadiów nałogu.
„Ty świnio!”

Oczywiście, jest kandydatem na ołtarze nie z powodu długotrwałego, a toksycznego związku z alkoholem, ale dlatego że z Bożą pomocą go zakończył. Syn i brat alkoholików, wcześnie uzależniony, półanalfabeta, dla którego najlepszą rozrywką było picie – wydawało się, że nie ma szans. Jednak pewnego wieczoru jeden z kumpli od kieliszka, zamiast ulec jego prośbie i postawić mu kolejkę, rzucił mu w twarz: „Ty świnio!”. Po raz pierwszy od kilkunastu lat Talbot wrócił do domu trzeźwy.
Czytaj także: Jacques Fesch. Morderca, który może zostać świętym

Obelga obudziła w nim człowieka, który już jako niepijący powie swojemu przełożonemu w pracy: „Z całym szacunkiem dla pana, ale nikogo się w życiu nie bałem”. Będzie on mężny, świadomy własnej godności i trzeźwo patrzący na siebie i świat. Tamtego, pierwszego dnia trzeźwości nie był jednak świadomy, jak ciężka czeka go walka.
Czyściec

Powiedział matce, że chce zobowiązać się do abstynencji. Zareagowała radością, ale znała siłę nałogu, więc zasugerowała synowi, żeby nie ślubował od razu na całe życie. Matt poszedł więc do spowiedzi, po raz pierwszy od kilku lat, po czym na ręce spowiednika złożył przyrzeczenie na trzy miesiące, że nie weźmie alkoholu do ust.

Alkohol uzależnia równie mocno jak twarde narkotyki. Ciało Mateusza okropnie bolało, miał dreszcze, stał się nerwowy, a jego ruchy niezborne. Mimo to chodził do pracy, a do tego codziennie rano uczestniczył we mszy świętej. Większy problem był z wieczorami, które zwykle spędzał w pubie. Po jednym z kryzysów, kiedy odruchowo wszedł do baru i tylko cudem nic nie zamówił, odkrył, że ciężkie chwile może spędzić, modląc się. Odtąd po pracy szedł na długi spacer albo modlił się w pobliskim kościele.
Mur i to, co za nim

Kiedy minął pierwszy kwartał, przedłużył przyrzeczenie na kolejne trzy miesiące, mimo że przypadał wtedy jeden z kryzysowych momentów trzeźwienia. Określa się go jako tzw. fazę muru i wtedy najwięcej alkoholików wraca do nałogu. On podjął decyzję, by trwać dalej. Wyprowadził się z domu, gdzie był nieustannie kuszony do picia, zaczął spłacać długi, stale się modlił. Po drugim kwartale trzeźwości przyrzekł już dożywotnio.
Czytaj także: Przyśnił mu się o. Pio. Teraz 19-latek zostanie świętym

Wytrwał w tej decyzji, zrywając po drodze także z kolejnymi nałogami, m.in. paleniem papierosów. Zaczął też czytać, choć na początku była to droga przez mękę, bo w szkole, delikatnie mówiąc, nie przykładał się do nauki. W jego biblioteczce znaleziono m.in. Ojców Kościoła, klasykę mistyki, dzieła kard. Newmana. Kiedy czegoś nie rozumiał, męczył znajomych księży pytaniami.

Pod koniec życia stał się tak godny zaufania, że powierzono mu odpowiedzialność za magazyny tartaku, w którym pracował. Cały czas prowadził życie pełne ascezy, chcąc odpokutować swoje grzechy. Opiekował się też wtedy swoimi starymi rodzicami, a kiedy oni zmarli, został sam.
Wydobyty z cienia

Mimo to umarł opatrzony sakramentami – zasłabł na ulicy i przypadkowa kobieta, która to zobaczyła, sprowadziła kapłana. Rozpoznano go dopiero po kilku dniach po krzyżyku ze szpilek, jaki zawsze nosił na rękawie płaszcza.

Postać Mateusza spopularyzowała wydana około rok po jego śmierci biografia. Rozeszła się błyskawicznie w olbrzymim nakładzie, zaczęto ją też tłumaczyć na różne języki. Jego pokój stał się celem pielgrzymek, a wkrótce rozpoczęto także proces beatyfikacyjny, zaś w 1975 r. papież podpisał dekret o heroiczności jego cnót.

Grób Matta znajduje się w kościele Matki Bożej z Lourdes przy ul. Sean MacDermott w Dublinie. Pielgrzymują do niego tysiące osób z całego świata. Jedni szukają inspiracji, inni proszą o siły do pokonania nałogu. Nie sądzę, by komukolwiek odmówił pomocy.

...

Wyjscie z uzaleznienia to tez nawrocenie.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Sob 11:31, 10 Cze 2017    Temat postu:

Zuckerberg wygłosił mowę na Harvardzie i… zakończył ją modlitwą
Aleksandra Gałka | Czer 10, 2017
AP/EAST NEWS
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


Założyciel Facebooka Mark Zuckerberg wygłosił uroczystą przemowę do studentów kończących Uniwersytet Harvarda, podczas której podzielił się swoją wizją naprawiania świata. Ku zaskoczeniu zgromadzonych, zwieńczył ją modlitwą.


M
ark Zuckerberg został zaproszony przez Uniwersytet Harvarda do wygłoszenia specjalnej mowy do studentów, którzy kończą studia (z ang. commencement speech).

Do wygłoszenia uroczystych wystąpień uniwersytety zapraszają ludzi sukcesu: często są to osobowości ze świata polityki i biznesu. W oparciu o swoje doświadczenia mają inspirować studentów opuszczających uniwersyteckie mury.

Przypomina mi się modlitwa

Do studentów odbierających dyplomy ukończenia najlepszej uczelni na świecie, Zuckerberg nawiązał do pewnej żydowskiej modlitwy:

Przypomina mi się modlitwa „Mi Shebeirach”, którą odmawiam zawsze, kiedy mierzę się z wielkimi trudnościami, którą śpiewam swojej córce, gdy kładę ją spać i myślę o jej przyszłości. A brzmi ona tak: „Niech źródło siły, które błogosławiło naszym przodkom, pomoże znaleźć nam odwagę, byśmy uczynili nasze życie błogosławieństwem”. Mam nadzieję, że i wy odnajdziecie odwagę, by uczynić wasze życie błogosławionym.

W swojej mowie, przekonywał studentów, by starali się pracować nad czymś, co jest większe, niż oni sami.

Jestem tutaj, by powiedzieć Wam, że znalezienie celu to nie wszystko. Wyzwaniem dla naszego pokolenia jest tworzenie świata, w którym każdy ma poczucie celu.

Jego zdaniem to ostatnie jest szczególnie ważne w dzisiejszym świecie.

Kiedy nasi rodzice kończyli studia, to poczucie celu znajdowali w pracy, kościele, społeczności. Ale dzisiaj technologia i automatyzacja eliminują wiele miejsc pracy. Przynależność do społeczności jest coraz rzadsza.
Ważna rola millennialsów

Zasugerował również, że pokolenie tzw. millennialsów powinno pracować nad kwestiami takimi, jak zmiana klimatu poprzez instalowanie paneli solarnych czy też leczenie chorób poprzez namawianie ludzi do udostępniania swoich danych zdrowotnych, unowocześnianie demokracji poprzez umożliwienie głosowania online.

Założyciel Facebooka nawoływał studentów, by poświęcali swoje pieniądze i czas na pomoc innym. W tym miejscu nawiązywał do fundacji, którą tworzy wraz ze swoją żoną. Jej celem jest wyrównywanie szans.

Wspomniał, że millennialsi dorastają w świecie, który jest ściśle połączony.

W ostatniej ankiecie, millennialsi z całego świata byli pytani, co najbardziej określa ich tożsamość. Najpopularniejszą odpowiedzią nie była narodowość, etniczność czy religia. A to, że są obywatelami świata. To wielka sprawa.



Zdaniem miliardera to właśnie millennialsi są pokoleniem, które może skończyć z biedą czy chorobami.

Namawiał także młodych studentów opuszczających Harvarda, by budowali lokalne społeczności, nawiązując przy tym do kościołów, drużyn sportowych, zespołów muzycznych. Zauważył, że instytucje pomagają ludziom znaleźć wspólnotę.

Zuckerberg tego dnia także odebrał dyplom Harvarda, mimo tego, że 12 lat temu zrezygnował ze studiów, by poświęcić się rozbudowywaniu sieci społecznościowej, którą znamy dzisiaj jako Facebooka (jego krytycy sugerują, że nie był to w całości pomysł chłopaka, który dzisiaj jest miliarderem).



Źródło: Aleteia, The Washington Post

...

Dobrze! Niech szuka! Czlowiek najpierw zwraca sie ku swojej tradycji bo to zna. Nie znajduje tam Boga i jesli dalej szuka Bóg wskaze Kosciol. Tak bylo z Edyta Stein na przyklad.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 21:10, 15 Cze 2017    Temat postu:

Grzegorz Łapanowski dla Aletei: Tylko Bóg zapewnia szczęście
Małgorzata Bilska | Czer 15, 2017
EAST NEWS
Komentuj

Udostępnij
Komentuj

Wartością, przez którą kiedyś patrzyłem na świat jak przez pryzmat, było jedzenie. Jeśli wartością staje się wiara, całe życie zmienia swój charakter.


M
ałgorzata Bilska: Kto gotował u Ciebie w domu, mama czy tata?

Grzegorz Łapanowski*: Mama. Z Taty czasem się śmiejemy, bo miał w repertuarze tylko jedną sałatkę, pomidorową. Nie wiem, czy jej nie odziedziczył po swoim tacie… W sezonie kroił pomidory w nierówną kostkę, cebulę – podobnie, dodawał pieprz, sól, cukier, kropelkę octu, olej – i gotowe. To był taki jego rarytas. My oboje z siostrą pomagaliśmy mamie. Tak zostało do dzisiaj. Żeby było śmieszniej, mój ojciec, który skończył 60 lat, niedawno zaczął sam gotować.

Wiele dzieci pomaga mamie w przyrządzaniu potraw. Jak to się stało, że zacząłeś gotować zawodowo?

Dużo podróżowałem z rodzicami, głównie po Europie. Jadaliśmy w różnych miejscach. W Holandii – holenderskie sery, w Belgii – mule, we Francji – jakieś dziwne rzeczy. Zawsze bardzo lubiłem dobrze i dużo zjeść. Byłem – dodam – aktywnym dzieckiem. Lubiłem też gotować i już w liceum chciałem iść na studia gastronomiczne. Dużo wtedy gotowałem dla znajomych. Rodzice nie chcieli się jednak na to zgodzić. W humanistycznej rodzinie to był pomysł dość abstrakcyjny. Poszedłem więc na nauki polityczne, ale zacząłem gotować w restauracji. Momentem przełomowym było chyba zobaczenie Roberta Makłowicza w telewizji. W krótkich spodenkach grillował krewetki. Pomyślałem: skubany, ale ma fajną robotę, ja też tak bym tak chciał!

Wcześniej (mając 21 lat) prowadziłem już program kulinarny w studenckim radiu PDD FM w Szczecinie. Tam zdałem sobie sprawę, że właściwie nic nie wiem na temat kulinariów. Zacząłem kupować książki kucharskie i szybko się okazało, że to intrygująca dziedzina.

Kiedy rozmawialiśmy przez telefon przywitałeś się ze mną słowami „Szczęść Boże”. Bardzo mnie to ujęło. Wielu młodych ludzi wstydzi się przyznawać do Boga, a Ty nie.

Pochodzę z niezbyt wierzącej rodziny, choć chodziłem na lekcje religii. Ale miałem w życiu kilka „zwrotów akcji”, które zbliżyły mnie do Kościoła i do Boga. Jeden z ważniejszych wydarzył się, jak byłem w Stanach Zjednoczonych. Miałem 19 lat, to był dla mnie dość trudny czas. Zacząłem się dużo modlić i prosić Pana Boga o znak. O dowód, że istnieje. I przyszedł! Byłem niedowiarkiem, mamy czasem takie chwile zwątpienia.
Czytaj także: Kuchenne przemyślenia. Niebo pomiędzy garnkami

Ja wątpliwości co do tego, że Bóg jest, nie mam najmniejszych, bo realnie, fizycznie, namacalnie, poczułem wtedy Jego obecność. Od tamtego czasu zacząłem wierzyć, było natomiast kilka momentów, że się w życiu pogubiłem. Zapomniałem o Nim na jakiś czas. Na szczęście On mi o sobie sam przypomniał.

Od 2-3 lat mam świadomość, że najważniejszym celem i sensem naszego życia jest realizacja tego, co Jezus powierzył nam na ziemi. Co jest naszym obowiązkiem, misją, a trochę – wyzwaniem. To też przepiękna przygoda, którą warto podjąć… Mam poczucie, że my ludzie naprawdę możemy dużo zdziałać. To znaczy głównie On działa, a my (śmiech) jesteśmy jakby „wykonawcami” Jego woli.

Mówisz o najważniejszych pytaniach egzystencjalnych.

Uważam, że pytanie o sens jest jednym z kluczowych, a codzienna ucieczka przed odpowiedzią na nie jest, na dłuższą metę, mordercza. Nie można przekreślać najważniejszego pytania, z którym budzimy się co rano. Drugie ważne pytanie: Dokąd idę? I jeszcze: Czego ja chcę? Kim chcę być? Kim będę, kiedy skończę 50 lat? Ktoś mnie o to kiedyś zapytał i nagle spostrzegłem, jak jestem pogubiony. Na jak złej drodze się znajduję. Wtedy dopiero się zatrzymałem.

Może najważniejsze pytania, w tym to o sens, warto zadać Bogu Ojcu? I dać Mu szansę, żeby odpowiedział. Ty to zrobiłeś i doświadczyłeś Jego przekonującej obecności, co zmieniło Twoje życie.

Jest bardzo prawdziwe zdanie w Ewangelii: „Szukajcie, a znajdziecie” [Mt 7,7] .O Jezusie słyszał każdy, ale albo chce się Go znaleźć, albo nie. Długo nie zdawałem sobie sprawy, że wartości, które niesie ze sobą religia katolicka, są niezwykle funkcjonalne, przydatne w życiu codziennym.

Poznałem znaczenie słowa pokora. Nie wiem, jak potoczyłaby się moja kariera zawodowa, gdybym miał pokorę od początku. Nie miałem jej – nawet za grosz. Teraz odkrywam, czym ona jest. I wcale nie mówię, że ją mam. Wiem, że jest potrzebna, uczę się jej.

Są natomiast takie wartości katolickie, jak: monogamia, rodzina, mówienie prawdy, dobro – szeroko pojęte i miłość, które są mi bliskie. Wartością, przez którą kiedyś patrzyłem na świat jak przez pryzmat, było jedzenie. Jeśli wartością staje się wiara, całe życie zmienia swój charakter.

Wstajesz rano i pierwsze, co robisz, to się modlisz… Idziesz do szkoły czy do pracy – też się modlisz. To nie jest tak, że nie ma czasu, w każdej chwili można się modlić. Wtedy pojawia się poczucie bezpieczeństwa; szczęście i sens. Tylko Bóg je zapewnia, o czym kiedyś nie wiedziałem.

*Grzegorz Łapanowski – kucharz z pasją, znany z programu kulinarnego „Top Chef”. Pomysłodawca „Szkoły na widelcu” – projektu edukacyjnego skierowanego do szkół i przedszkoli, autor książek kulinarnych.

...

Gdy kucharz mysli duzo o jedzeniu to nie jest akurat nałóg SmileSmileSmile


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Nie 10:09, 25 Cze 2017    Temat postu:

Czułem się jak „dziurawe wiadro”
Maciej Jabłoński | Czer 25, 2017

Shutterstock
Udostępnij
Komentuj

Drukuj

Uwierzyłem w jedno z „najpopularniejszych” kłamstw w historii ludzkości – Bóg mnie skreślił za to, jaki byłem i już Go nie interesuje mój los. Na całe szczęście postanowiłem „sprawdzić”, czy faktycznie tak jest...

Bóg jest dobry, Bóg nas nie skreśla, Bóg na nas cierpliwie czeka.

To cechy Boga Ojca były jeszcze 4 lata temu dla mnie tak samo abstrakcyjne, jak Jego istnienie. Żyłem w przekonaniu, że sam jestem sobie sterem, żeglarzem i okrętem, a wszystko, co osiągam w życiu, zawdzięczam tylko i wyłącznie sobie.

Obraz Boga jaki wyniosłem z dzieciństwa i szkoły to „brodaty starzec”, który patrzy na nas z góry i czeka tylko, żeby nas ukarać i pogrozić palcem. Teraz z perspektywy czasu wiem, że w moim negowaniu Jego istnienia było trochę racji – bo Boga o takich „zamiłowaniach” po prostu nie ma.

Bóg Ojciec jest Bogiem żywym, który kocha nas tak bardzo, że nie jest w stanie „usiedzieć w miejscu”, patrząc jak błądzimy i co chwila wyciąga do nas swoją rękę. Jego miłość do nas jest tak wielka, że dał nam wolną wolę. Dzięki niej dokonujemy wyboru – sięgamy po jego pomocną dłoń lub ją odrzucamy.
Czytaj także: Samotność nie jest przekleństwem! Przeszłam tę drogę


Życie na „pełnej petardzie”

Przez 10 lat skutecznie odrzucałem „tę rękę” i próbowałem „żyć” na swoich zasadach. Celowo napisałem to słowo w cudzysłowie, ponieważ teraz codziennie doświadczając tego, jaką „petardę i moc” ma życie z Bogiem, ciężko mi nazywać tamten czas prawdziwym korzystaniem z życia.

Koniec tamtego okresu to był moment, kiedy zacząłem się czuć jak „dziurawe wiadro”. Im więcej doznań i doświadczeń w siebie „wlewałem”, tym większą po nich odczuwałem pustkę. Pustkę, którą w człowieku może wypełnić tylko prawdziwa miłość – Bóg.

Zacząłem więc szukać tego wypełnienia (nie wiedząc jeszcze, co nim może być) i wówczas prawie uwierzyłem w jedno z „najpopularniejszych” kłamstw w historii ludzkości – Bóg mnie skreślił za to, jaki byłem i już go nie interesuje mój los. Na całe szczęście, pomimo tych wątpliwości postanowiłem „sprawdzić” czy faktycznie tak jest…
Czytaj także: Jak (nie) nawracać innych ludzi. Poradnik działania

Etap „sprawdzania” tego nie należał do najprostszych, ponieważ Stwórca postanowił wyciągnąć do mnie rękę, tym razem posługując się… bieganiem. Czynnością, przy całej mojej miłości do sportu i aktywności fizycznej, której bardzo nie lubiłem. Tenis ziemny, futbol amerykański i inne sporty zespołowe to najbardziej, ale bieganie – no way! Na całe szczęście, Bóg wiedział jak to poprowadzić i wykorzystał przy tym moje zamiłowanie do rywalizacji i tego, że jak coś postanowię to łatwo się nie poddam.


Bóg maratończyk

Na początku szło jak po grudzie, a przebiegnięcie kilku kilometrów bez zatrzymania było dla mnie wyzwaniem, ale Bóg cierpliwie mi w tym towarzyszył. Podczas treningów miałem dużo czasu na rozmyślanie, które z czasem zamieniło się w zadawanie pytań, a później w dialog z Nim. Tym sposobem krok po kroku (dosłownie) nawiązywała się relacja, a z czasem przyjaźń pomiędzy nami.

Po kilku tygodniach treningów i budowania relacji postanowiłem obrać cel na maraton, tj. coś, co wówczas było dla mnie tak samo realne jak zdobycie Mount Everest.

Po kilku miesiącach „wspólnych” treningów cel został osiągnięty, co więcej Najlepszy Ojciec również „dał radę” przebiec te 42 195 metrów.
Czytaj także: Najtwardszy ojciec świata. Przebiegł 72 maratony z niepełnosprawnym synem

Bez Niego ukończenie maratonu byłoby niemożliwe, ponieważ ostatnie 10 kilometrów to była nieustanna walka z bólem i skurczami mięśni. W momencie pojawienia się myśli – czy nie zrezygnować i zejść z trasy – z pomocą przyszedł jeden z najlepszych „medykamentów” w historii ludzkości – modlitwa. Dzięki niej udało mi się „pozbierać” i ukończyć maraton w dobrym czasie.


Co myślisz o Bogu?

Drogi Czytelniku jeśli masz w sobie myśli podobne do moich sprzed 4 lat, to pamiętaj, że:
Bóg jest dobry i chce nam dać wszystko, co najlepsze.
Bóg nigdy nas nie skreśla i o nas nie zapomina.
Bóg cierpliwie czeka, aż zdecydujemy się przyjąć wyciągniętą non-stop jego pomocną dłoń.
Bóg działa niestandardowo, jeśli masz w sobie pragnienie zrobienia czegoś, co wydaje Ci się mało realne i ciężkie do wykonania (jak moje bieganie i maraton) – zrób to! On tam na Ciebie czeka i będzie tam razem z Tobą.

Zakończę parafrazując słynnego biegacza Emila Zatopka: Jeśli chcesz biegać – przebiegnij kilometr. Jeśli chcesz zmienić swoje życie – przebiegnij maraton. Jeśli chcesz zacząć żyć „na pełnej petardzie” – zaufaj Bogu i podążaj za nim.

...

Osamotnienie to nie wolnosc to dramat. To strach co ze mna bedzie. A przede wszystkim falsz! BO BÓG ZAWSZE JEST OBOK! Mozna co najwyzej sie oszukiwac ze nie ma. A to ,,szczescie" ateistow ze ,,zalatwili sobie dobra prace" to tez zludzenie. O nich tez Bóg dba aby mieli z czego zyc.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 18:17, 28 Cze 2017    Temat postu:

Anders Arborelius. Był protestantem – został katolickim kardynałem
Konrad Sawicki | Czer 28, 2017
Frankie Fouganthin/Wikipedia
Komentuj


Udostępnij 1    

Komentuj


Franciszek wyniósł do godności kardynalskiej pięciu biskupów z różnych stron świata. Wśród nich jest szwedzki karmelita, który do Kościoła rzymsko-katolickiego przeszedł, gdy był już dorosłym mężczyzną.


Z
dniem 28 czerwca 2017 Kościół ma 5 nowych kardynałów. Są nimi: abp Jean Zerbo, Malijczyk, arcybiskup Bamako; abp Juan José Omella, Hiszpan, arcybiskup Barcelony; bp Louis-Marie Ling Mangkhanekhoun, Laotańczyk, wikariusz apostolski Paksé; bp Gregorio Rosa Chávez, Salwadorczyk, biskup pomocniczy archidiecezji San Salvador oraz bp Anders Arborelius OCD, Szwed, biskup Sztokholmu.
Czytaj także: Przepis na kardynała: pasterz „pachnący owcami”, wrażliwy duszpastersko i spoza „wojen kulturowych”

Anders Arborelius urodził się 24 września 1949 w Sorengo (diecezja Lugano w Szwajcarii) w szwedzkiej rodzinie protestanckiej, która następnie wróciła do Szwecji i zamieszkała w Lundzie na południu kraju. Gdy miał 15 lat, zaczął się interesować sprawami wiary, co doprowadziło go 5 lat później do przejścia w na katolicyzm i do wstąpienia do Zakonu Karmelitów Bosych (OCD).

Studiował w Brugii i w Rzymie i 8 września 1979 przyjął święcenia kapłańskie. 17 listopada 1998 św. Jan Paweł II mianował go biskupem Sztokholmu jako pierwszego Szweda i drugiego Skandynawa na tym urzędzie od czasów Reformacji. Sakry udzielił mu jego poprzednik na tym stanowisku Niemiec bp Hubert Brandenburg 29 grudnia tegoż roku.

Od 2005 do 2015 był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Skandynawii. Od tego roku jest jej wiceprzewodniczącym. Ordynariusz diecezji stołecznej, obejmującej całą Szwecję, jest także cenionym pisarzem duchowym. Ma na swoim koncie ok. 20 książek, głównie o tematyce karmelitańskiej, z których jedna – „Świętowanie chwały” ukazała się kilka lat temu po polsku.
Czytaj także: Wszystko, co musisz wiedzieć, żeby zrozumieć udział papieża w obchodach 500-lecia reformacji

Tuż po ogłoszeniu nominacji bp Arborelius mówił Radiu Watykańskiemu, że przypuszcza, iż decyzja Franciszka jest konsekwencją jego ubiegłorocznej wizyty w Szwecji. Choć trwała ona zaledwie dwa dni, papież mógł się przekonać, że tamtejszy Kościół zdobył wyjątkowe doświadczenie. Rozwija się bowiem w niesprzyjających warunkach zsekularyzowanego społeczeństwa. Szczególne są też doświadczenia szwedzkich katolików na polu ekumenizmu.

Ordynariusz Sztokholmu przyznał też, że nikt go nie uprzedził o nominacji. Kiedy mu o niej powiedział jeden z księży, nie chciał wierzyć, bo Szwecja nie miała dotąd kardynałów.

„To naprawdę pierwszy taki przypadek w historii całej Europy Północnej. Nawet w średniowieczu, kiedy byliśmy na wskroś katoliccy, nie było u nas kardynałów. Widać, że Franciszek ma zamiłowanie do peryferii. W ten sposób chce pokazać, że również nasza wspólnota, choć mała, jest ważna w oczach Boga. I ważne jest nasze doświadczenie, wyniesione z tego środowiska bardzo zsekularyzowanego, w którym Kościół nie tylko istnieje, ale się rozwija. Liczba katolików wzrasta. To doświadczenie może być interesujące dla innych krajów o tradycji katolickiej” – powiedział kardynał nominat.
Czytaj także: Biskup pomocniczy zostanie kardynałem. To przyjaciel bł. Oscara Romero

KAI/ Radio Watykańskie

...

To dopiero nawrocenie!


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 18:26, 20 Wrz 2017    Temat postu:

Lady Gaga z różańcem w dłoniach: tak wygląda moja walka o zdrowie
dk. Greg Kandra | Wrz 19, 2017

Reprodução: Instagram/Lady Gaga
Udostępnij
Komentuj
Drukuj
Amerykańska piosenkarka odwołała najbliższe koncerty. Co jej dolega i gdzie szuka uzdrowienia?

Lady Gaga opublikowała zdjęcie, na którym modli się na różańcu. Tuż pod nim wyjaśniła, z czym zmaga się w ostatnim czasie.

Zawsze byłam szczera w kwestii mojej walki o zdrowie psychiczne i fizyczne. Przez lata próbowałam dojść do ich sedna. To skomplikowane i trudne do wyjaśnienia, ale staramy się to rozwiązać. Kiedy stanę się silniejsza i poczuję się gotowa, opowiem moją historię szczegółowo. Planuję wziąć za to odpowiedzialność, żeby nie tylko podnosić świadomość, ale rozwinąć badania dla tych, którzy cierpią tak, jak ja. Chciałabym pomóc coś zmienić. Nie używam słowa „cierpieć” dla litości czy uwagi. Byłam rozczarowana, kiedy widziałam, jak internauci sugerują, że dramatyzuję, zmyślam albo gram ofiarę, żeby wycofać się z trasy koncertowej. Jeśli byś mnie znał, wiedziałbyś, że to nie może być dalsze od prawdy. Jestem wojownikiem. Używam słowa „cierpieć” nie tylko ze względu na to, że trauma i chroniczny ból zmieniły moje życie, ale dlatego, że one trzymają mnie z dala od normalności. Trzymają mnie także z dala od tego, co kocham najbardziej na świecie: występowania dla moich fanów. Z niecierpliwością czekam, żeby wkrótce znów wyruszyć w trasę, ale na razie muszę zostać z lekarzami, żebym mogła być silna i występować dla was wszystkich przez kolejne 60 lat albo więcej. Kocham was bardzo.

Jak podaje „Variety”, kilka dni po odwołaniu koncertu na festiwalu Rock w Rio Lady Gaga przełożyła europejski odcinek trasy „Joanne”. Jako powód podała „ciężki ból fizyczny”, który lekarze uznają za objaw fibromialgii. Koncerty, które miały potrwać od 21 września do 28 października, odbędą się w 2018 roku.
Czytaj także: Lady Gaga dziękuje Williamowi. Za co?

Piosenkarka jest zdruzgotana tym faktem, ale wie, że przez następne siedem tygodni będzie czynnie pracowała z lekarzami, aby uwolnić się od traum, które wpływają na jej codzienne życie i powodują fizyczny ból.



I have always been honest about my physical and mental health struggles. Searching for years to get to the bottom of them. It is complicated and difficult to explain, and we are trying to figure it out. As I get stronger and when I feel ready, I will tell my story in more depth, and plan to take this on strongly so I can not only raise awareness, but expand research for others who suffer as I do, so I can help make a difference. I use the word "suffer" not for pity, or attention, and have been disappointed to see people online suggest that I'm being dramatic, making this up, or playing the victim to get out of touring. If you knew me, you would know this couldn't be further from the truth. I'm a fighter. I use the word suffer not only because trauma and chronic pain have changed my life, but because they are keeping me from living a normal life. They are also keeping me from what I love the most in the world: performing for my fans. I am looking forward to touring again soon, but I have to be with my doctors right now so I can be strong and perform for you all for the next 60 years or more. I love you so much.

A post shared by xoxo, Gaga (@ladygaga) on Sep 18, 2017 at 12:01am PDT



Lady Gaga nie ukrywa swojego katolicyzmu. Wiara odgrywa ostatnio w jej życiu ważną rolę. W zeszłym roku opublikowała post o tym, jak uczęszcza na msze ze swoją rodziną. Napisała: „Dziękuję ci, ojcze Duffellu, za piękną jak zawsze homilię i wspólny lunch. Byłam bardzo poruszona, kiedy powiedziałeś, że Eucharystia nie jest nagrodą dla doskonałych, ale pokarmem, który daje nam Bóg”.
Czytaj także: Lekarstwo, nie nagroda. Kiedy (nie) rezygnować z Komunii?

Witaj, Królowo, Matko miłosierdzia, życia, słodyczy i nadziejo nasza, witaj! Do Ciebie wołamy wygnańcy, synowie Ewy; do Ciebie wzdychamy jęcząc i płacząc na tym łez padole. Przeto, Orędowniczko nasza, one miłosierne oczy Twoje na nas zwróć, a Jezusa, błogosławiony owoc żywota Twojego, po tym wygnaniu nam okaż. O łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo! Módl się za nami, Święta Boża Rodzicielko, abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych. Amen.
Czytaj także: Gdy coś w życiu tracisz… To może być błogosławieństwo

Tekst pochodzi z angielskiej edycji portalu Aleteia

...

Co do szolbiznesu USA jestem bardzo ostrozny. Dzis mowia o nawroceniu jutro nakreca bluznierczy klip z motywami ,,religijnymi". Zobaczymy co z tego wyniknie. Z uwagi na powazny stan jestem gotow wierzyc ze to szczere.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Sob 5:59, 23 Wrz 2017    Temat postu:

Prawdziwa Lady Gaga. Premiera dokumentu o najbardziej ekscentrycznej artystce wszech czasów
Aleksandra Gałka | Wrz 22, 2017

Komentuj


Udostępnij
Komentuj


W filmie dokumentalnym „Gaga: Five Feet Two”, który miał swoją premierę w piątek 22 września na platformie Netflix, Lady Gaga pokazuje światu prawdę o chorobie, lękach, przemianie artystycznej, ale też o rodzinie, duchowości. W sieci równocześnie pojawiają się informacje o tajemniczych scenach, w których piosenkarka wyznaje, że za jej chorobą oraz sukcesem muzycznym stoją Illuminaci.


P
remiera „Gaga: Five Feet Two” zbiegła się niemal z puszczoną w obieg informacją o gorszym stanie zdrowia wokalistki. Jej wieloletnie, przewlekłe przypadłości zostały przez lekarzy zdiagnozowane jako fibromialgia. Choroba jest nieuleczalna, więc obecnie artystka znajduje się pod opieką specjalistów, którzy robią wszystko, by złagodzić występowanie bolesnych objawów, takich jak: silny ból mięśni i stawów, bezsenność oraz chroniczne zmęczenie.

2 hrs 50 min roughly till #GagaFiveFootTwo goes live on @netflix Pacific Standard Time. ❤️A toast to the little monster family. I love u so.

— xoxo, Gaga (@ladygaga) September 22, 2017



Utwór jak modlitwa

Twórcy filmu scena po scenie odtwarzają ostatni rok z życia Lady Gagi. Zabierają nas do jej rodzinnego domu, na próby, do studia nagraniowego, towarzyszą publicznym występom, pozwalają przysłuchiwać jej prywatnym rozmowom telefonicznym, wizytom u lekarza. Często widzimy ją w bardzo intymnych sytuacjach – choćby wtedy, gdy ogarniają ją napady lęku czy bólu albo załamania nerwowego, które połączone są z morzem łez.

Widzimy, jak powstaje jedna z piosenek promujących najnowszy album „Joanne” – utwór „A Million Reasons”, który wspiął się na szczyty list przebojów w Stanach Zjednoczonych. Jego fragmenty brzmią wręcz jak modlitwa:



Chylę się do modlitwy
Staram się, by najgorsze lepszym się stało.
Panie, wskaż mi drogę
By wyjść z tych znoszonych skór.
Czytaj także: Ja też choruję na fibromialgię, tak jak Lady Gaga. To życie w piekle bólu


Odmieniona Lady Gaga

W filmie Lady Gaga, a właściwie Stefani Germanotta, opowiada również o swojej przemianie. Bardzo szczerze wyznaje, że z chwilą, gdy stała się sławna w wieku 22 lat, nie miała szans na spokojne dojrzewanie, dorastanie. Tymczasem chciałaby mieć kogoś bliskiego, stać się kobietą, mieć rodzinę.



Chcę tworzyć muzykę, sprawiać ludziom radość, jechać w trasę i mieć rodzinę. Nigdy mi się to nie udaje. Cały czas jestem na świeczniku, a moje życie uczuciowe szlag trafia.



Nie chce, absolutnie, rezygnować ze swojej artystycznej drogi. Jak przyznaje, ekscytuje ją starość, a w przyszłości chce być „babcią rocka”.

W rozmowie ze swoimi stylistkami zdradza z kolei, że znudziły jej się już skandaliczne występy, ekscentryczne stroje. Dziś lepiej czuje się w „mundurku” – czarnej, zwykłej koszulce i szortach.


Rodzina najważniejsza

Wiele scen świadczy o tym, jak ważna jest dla niej rodzina. Artystka najnowszy album zadedykowała swojej zmarłej przed laty cioci – Joanne. Reżyser dokumentu podąża z kamerami za Gagą i odwiedza jej babcię, uczestniczy w Chrzcie Świętym dziewczynki, której artystka jest matką chrzestną.

Zdradza również, że bardzo często czuje się opuszczona, a po intensywnych dniach nadchodzą samotne noce.

Przez cały dzień wszyscy mnie dotykają i rozmawiają ze mną, a potem cisza.

Wszyscy ci ludzie odejdą i zostanę sama.

Choć w dokumencie piosenkarka jawi się bardzo często jako normalna dziewczyna, krucha blondynka, która potrzebuje opieki, to nie przestaje szokować, wcale nie wyzbywa się swoich frywolnych zachowań.




Szczery list Lady Gagi

Lady Gaga w dniu premiery filmu napisała list, w którym wyznaje, że dzięki filmowi „Gaga: Five Foot Two” spojrzała na siebie w zupełnie inny sposób.

Czułam się dumna, czułam smutek, czułam się silna, czułam się bezbronna… Ale to, co mnie najbardziej uderzyło, to autentyczność, z jaką Chris, reżyser, zdecydował pokazać moje najgłębsze dołki, moje największe uniesienia, bliską relację z moją rodziną, do której przylgnęłam mocno podczas pracy nad albumem „Joanne”.



W dalszej części listu podejmuje również wątek swojej sławy.



[Sława] jest samotna, izoluje, to psychologicznie trudne, ponieważ sława zmienia sposób postrzegania przez ludzi. Dla mnie, to bardzo nienaturalne, ale też skomplikowane, ponieważ wiem, że moim przeznaczeniem jest bycie performerką.

(…)

Jestem po prostu dziewczyną, która próbuje być kobietą, która kocha robić muzykę, śpiewać, grać na pianinie, gitarze, tańczyć, występować i grać. Dziewczyną, która kocha swoich fanów i chce, by dorastali z nią, bo wzmacniamy się wzajemnie, by być odważniejsi i lepsi.



A message from me about GAGA: FIVE FOOT TWO. The documentary is available worldwide at 12:01am PT tonight on @Netflix pic.twitter.com/R7nNnmfb1Q

— xoxo, Gaga (@ladygaga) September 21, 2017

Czytaj także: Lady Gaga z różańcem w dłoniach: tak wygląda moja walka o zdrowie


Wycięte sceny?

Ks. Richard Heilman na stronie RomanCatholicMan.com powołuje się na informacje od członków ekipy filmowej, którzy opowiadają o scenach, które nie zostały zawarte w dokumencie.

Lady Gaga miała zdradzić w nich, że wierzy w to, że jej choroba jest fizyczną manifestacją ciemnych sił. Mówi, że przejęły one kontrolę nad jej ciałem i duszą po tym, jak na początku swojej kariery dołączyła do grupy Illuminati.



It's Lady Gaga in her new documentary "Gaga: Five Foot Two” streaming on @Netflix Sept, 22. We've got the trailer & exclusive clip here. ❤️ pic.twitter.com/o8kIYmDS5G

— iHeartRadio (@iHeartRadio) September 20, 2017


W wyciętych scenach artystka miała również wyjawić, że radziła się katolickiego księdza na temat przeprowadzenia egzorcyzmu, który pozwoliłby jej uwolnić się od „ciemnej duchowości”.

W artykule przeczytać możemy szczegółowy opis sytuacji, w której Gaga nawiązała współpracę z Illuminati. Odbyło się to na zewnątrz klubu w Nowym Jorku, w którym występowała podczas burleski w 2006 roku. Zaznaczyła, że to doświadczenie było „bardzo realne, trzeźwe, w żadnym razie nie metaforyczne”.

Dopiero co byłam na scenie, to było dobre przedstawienie. Byłam uniesiona miłością i aplauzem tłumu.

Wyszła na zewnątrz, by zapalić papierosa. Chciała załatwić trochę kokainy. Bardzo potrzebowała czegoś.

Po prostu chciałam poczuć się dobrze. Czuć cokolwiek. Wtedy ten człowiek, w dziwny sposób wiecznie młody mężczyzna w garniturze, zagadał do mnie. Opierał się o ścianę, palił papierosa i powiedział do mnie: „Myślę, że masz to, czego potrzeba. Chcesz tego?”. Zapytałam czym jest owe „to”. Myślałam, że nabija się ze mnie. Ale uśmiechnął się i powiedział „Wszystko. Sukces. Sława. Bogactwo. Moc. Chcesz tego wszystkiego?”.


Wyznała, że spojrzała na niego z ciekawością.

Nie mogłam go rozpracować. Wtedy stanął i zaśpiewał jedną z moich wcześniejszych piosenek. To było nieziemskie. Patrzyłam na niego tak, jakby był ciemnym klejnotem, który wydobywał się z najgłębszego oceanu. Padłam na kolana i zapytałam go, kogo mam chwalić. Spojrzałam prosto w jego oczy i powiedziałam, że chcę tego wszystkiego. Powiedziałam, że zrobię cokolwiek.

Krytycy wielokrotnie podkreślali, że w jej twórczości pojawiają się nawiązania do działalności Illuminatów.

Lady Gaga i Illuminaci?

Artystka miała powiedzieć również, że jego „obietnice spełniły się bardzo szybko”.

Na początku myślałam, że stanowimy dobry zespół. Ale krótko po tym, zaczęłam cierpieć.

Jej zdaniem fibromialgia, nieustający ból, którego doświadcza, jest związany z jej walką o wydostanie się z przemysłu muzycznego Illuminati.

Gaga miała powiedzieć:

Mogą dać ci specjalne moce, zewnętrzne piękno, talent, majątek na chwilę… ale to nie trwa długo. Właśnie dlatego wielu ludzi, którzy taplają się w ciemnościach jest tak nieszczęśliwych. Lśnią jasno, jak gwiazda poranna, a potem zaczynają popełniać samobójstwa albo niszczą siebie nadużywając różnych substancji.

Lady Gaga przełożyła europejską część trasy koncertowej Joanne World Tour z powodu bólu, który ma wpływ na jej występy. Na swoim Instagramie artystka zamieściła swoje zdjęcie z różańcem. W opisie do niego opowiada, z jakimi problemami się zmaga. Pisaliśmy o tym TUTAJ. (nizej)


Źródło: Aleteia, Romancatholicman.com

...

Aha czyli weszla do grupy satanistycznej. Pojawil sie antychryst w pieknej postaci niby. Tak naprawde to jest pusty w srodku. Jak mnie sie pojawia we snie ZAWSZE JAKO JEZUS! Zaden tam blyszczacy w garniturze. Wie ze mnie zainteresuje tylko Jezus. To zawsze jest zamęt po tym. I to od razu widac. Bo po samym wygladzie to trudno. Obraz i tyle. Mnie sie boi wiec tylko nęka.

I zaczal jej obiecywac korzysci WYLACZNIE DOCZESNE! Tak jest zawsze. I opetal ja. Co bylo widac. Ja np. nie moglem nawet ogladac takie to bylo obrzydliwe. Stala sie symbolem ohydy.

Az tu pare dni temu sie dowiaduje takich rzeczy! Dlatego nie bylem ufny...
Urwała sie z niewoli to uderzyl choroba! Za kare zeby spowrotem wrocila. To jest szatan. Egzorcyzm potrzebny...

Takie wydarzenia sa czeste w srodowiskach artystycznych dawniej a dzis szlobiznesu bo przeciez Mickiewicza ktory napisal o oddaniu przez Twardowskiego duszy diablu poemat nic nie laczy z obecnymi spiewajłami z USA! Nie ten poziom. A jednak w okresie romantyzmu mamy ten motyw np. Goethe bardzo dobrze zreszta sie konczy. To byl opis doswiadczen nie wymysly.

I szlobiznes USA ma to samo. Nie tylko ona. Wiekszosc poszla na lep antychrysta i umieraja z przedawkowania w wannie czy obok. Pisalem o tym czesto.

Tutaj co wstrzasa to ze sie wyrwala. Niebywale i oczywiscie cieszy! Smile A SKANDAL BO Z FILMU WYCIELI NAJWAZNIEJSZE! FILM ZATEM JEST FALSZYWY! OSTRZEGAM! Ile osob zna calosc?


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 9:05, 25 Paź 2017    Temat postu:

Męska bójka z Bogiem
Stefan Czerniecki | 25/10/2017
Shutterstock
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


Mężczyzno! Biłeś się kiedyś z Panem Bogiem? Czy to w ogóle możliwe? O co się z Nim bić? Jakie mamy szanse w tym starciu? Wszystko jest na kartach Biblii.
Ostra modlitwa

Walka miała trwać całą noc. Toczyła się nad potokiem Jabbok. Z góry do przewidzenia wynikiem. Bo przecież i siły były niewspółmierne, i sama natura walki niespotykana nigdy dotąd w historii. Ale jednak w ostatecznym rozrachunku to mający przegrać walkę z Bogiem Jakub dopina swego.

O tej historii słyszała już chyba cała Polska. Jest 2003 rok. 23 stycznia. Czwartek. Radosław Pazura ciężko ranny w wypadku samochodowym walczy o życie w szpitalu w Ostródzie. Jego kolega już odszedł na drugą stronę. Aktor ma nadal szansę. Ale lekarze nie mają najmniejszych podstaw, aby klęczącej przy szpitalnym łóżku żonie dawać nawet iskierkę nadziei. „To prawdopodobnie ostatnie godziny pani męża” – mówią zgodnie.

I wtedy dzieje się coś, o czym po dziś dzień Radosław Pazura mówi na większości konferencji poświęconych jego nawróceniu. Jego żona prosi jedną z sióstr o klucz do niewielkiego szpitalnego pokoju. Chce pobyć sama. Po szoku, wołaniu do leżącego na łóżku nieprzytomnego męża, po rozpaczy, litrach łez nadchodzi… Po tym wszystkim pora na stoczenie jakubowej walki.
Czytaj także: Mężczyzna z odciętą pępowiną

Pani Dorota Chotecka zamyka się w pokoju i rozpoczyna modlitwę. Będzie w niej chyba wszystko. Rozliczenie z przeszłością, z grzechami, z poczuciem beznadziei, monstrualnej rozpaczy. Sam Radosław Pazura powie później, że była to prawdopodobnie najbardziej szczera modlitwa, jaka tylko mogła wyjść w tej chwili z ust jego żony. Że jego wypadek, cała ta sytuacja sprawiły, że znów przypomniała sobie o tym, że jest katoliczką. Że jest córką Boga. I że z tego tytułu posiada niezwykły arsenał środków walki o ukochanego męża. Wśród nich ten najważniejszy: modlitwę.


Rozmowa szczera do bólu

Dorota Chotecka spędzi na modlitwie dobre trzy godziny. Będą w niej również obietnice, swego rodzaju kłótnia z Bogiem. Szczera do bólu rozmowa. Otwarta i na serio. Troszkę jak ta przywołana we wstępie z udziałem Jakuba.

On również się bił. W Biblii czytamy o bitwie z Aniołem. „Gdy zaś wrócił i został sam jeden, ktoś zmagał się z nim aż do wschodu jutrzenki, a widząc, że nie może go pokonać, dotknął jego stawu biodrowego i wywichnął Jakubowi ten staw podczas zmagania się z nim. A wreszcie rzekł: Puść mnie, bo już wschodzi zorza! Jakub odpowiedział: Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz! Wtedy [tamten] go zapytał: Jakie masz imię? On zaś rzekł: Jakub. Powiedział: Odtąd nie będziesz się zwał Jakub, lecz Izrael, bo walczyłeś z Bogiem i z ludźmi, i zwyciężyłeś”. (Rdz 32, 25-29).

Dorota Chotecka także walczyła. Także całą noc. Także prosiła o błogosławieństwo. I otrzymała. Warto stanąć na rozmowie z Bogiem twarzą w twarz. Bez maski. Bez chowania się za wyuczonymi frazesami znanych modlitw. Z całą naszą sytuacją. Taką, jaka jest. Bez koloryzowania. Z pójściem na całość. Bo przed kim, jak nie przez Nim? Przed kim?

Dorotę Chotecką zmusiła do tego tragiczna sytuacja. My nie musimy na nią czekać. Możemy to zrobić nawet teraz. Zaraz po skończeniu czytania tego tekstu. Mocno wierzę, że dobry Bóg tylko na to czeka. Aż wreszcie się przed Nim otworzymy. Prawdziwie. Jak Jakub nad potokiem Jabbok. Gdy nie odpuścił do końca. I został wysłuchany.

Panowie, to jest szansa dla nas. Przecież i Jakub był facetem.

...

Bardzo znane nawrocenie bo dotyczy swiata filmowego czyli na widoku ludzkim.

A co ciekawe oboje podkladali glosy do Heroes III i to glownych postaci. Zwlaszcza krolowej.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 11:56, 09 Lis 2017    Temat postu:

Mark Wahlberg żałuje roli w „Boogie Nights” i prosi Boga o wybaczenie
Zelda Caldwell | 09/11/2017
Warner Brothers
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


Mark Wahlberg wcielił się w rolę aktora porno. Dziś żałuje, że się na to zdecydował. I ma nadzieję, że Bóg jest skłonny do przebaczania.


W
1997 roku Mark Wahlberg był nominowany do Oscara za film „Boogie Nights – Przyjemność bez ograniczeń”, w którym zagrał aktora porno z lat 70-tych. Dzisiaj aktor nie kryje, że jest mu z tego powodu przykro. Na spotkaniu z młodymi katolikami poprosił ich o wybaczenie za tamte decyzje.


Mark Wahlberg: Ufam, że Bóg jest skłonny wybaczyć

Mam nadzieję, że Bóg jest skłonny do przebaczania, ponieważ w przeszłości dokonałem złych wyborów.

W rozmowie z kard. Blasem Cupichem w Chicago aktor przyznał, że na liście błędnych życiowych decyzji na pierwszym miejscu wpisuje występ w filmie „Boogie Nights”. Wahlberg, który jest praktykującym katolikiem, nie wahał się mówić o swojej przeszłości. Określił ją jako „wyboistą”. Komentował m.in. także swój pobyt w więzieniu, do którego trafił za napaść na wietnamskiego imigranta.

Nigdy nie wstydziłem się dzielić swoją przeszłością, błędnymi decyzjami, które podjąłem (…). Z tego względu, mam nadzieję, że możecie się ze mną utożsamiać. I dlatego też staram się teraz robić wszystko, co możliwe, by pomagać młodym ludziom.
Czytaj także: Mark Wahlberg: Chcę, żeby moje dzieci miały dobrych księży
„Boogie Nights” to był błąd

Poprzez swoje świadectwo aktor chciał uświadomić młodzieży, że zmiana życia jest możliwa.

Chcę Wam powiedzieć, że jest ktoś, kto przeszedł przez te same rzeczy, przez które Wy przechodzicie. Ktoś, kto potrafił zmienić swoje życie, przemienić je w coś pozytywnego. Potrafię się uczyć na moich błędach. Gdybym mógł wrócić i zmienić wiele rzeczy, które zrobiłem, zmieniłbym je.

To nie pierwszy raz, kiedy aktor dzieli się świadectwem wiary. Ostatnio w wywiadzie dla Aletei Mark Wahlberg opowiadał o swoim obecnym życiu oraz o tym, jak stara się dobierać role, by przekazywać za ich pomocą ogromne wartości.

Także na swoim profilu na Facebooku Mark nie ukrywa religijności. W jednym z postów pisze:

W moich codziennych modlitwach proszę o opiekę i siłę do odkrywania mojego powołania jako ojciec. Chcę, żebyście wiedzieli, że macie moje wsparcie w pracy na rzecz powołania do kapłaństwa, ponieważ chcę, by moje dzieci oraz przyszłe pokolenia miały dobrych księży w swoim życiu, tak jak ja ich miałem – mówił podczas Krajowej Konferencji Diecezjalnych Dyrektorów Powołaniowych w Bostonie.

Tekst pochodzi z angielskiej edycji Aletei

...

Szatan mu od razu nominacje do oskara skombinowal za zło. Nie mozna eksponowac przykladow zlego zycia. Kino o gangsterach, tfurcach porno itd. promuje zle zycie. Wzorem Biblia. Tam nie ma roztrzasania zycia Judasza. Pare zdan. A o dobrych za to jest duzo np. Abraham.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 12:32, 27 Gru 2017    Temat postu:

Stracił majątek i wolność. Ale nie tego żałuje w życiu najbardziej
Przemysław Sałek | 27/12/2017

@RyanDLeaf/Twitter | JOHN RUTHROFF / AFP
Udostępnij
Komentuj
Drukuj
Co chciałby zmienić w swojej przeszłości niespełniony sportowiec, któremu fortuna uciekła sprzed nosa, a do tego odsiadywał wyrok w więzieniu? Nie są to ani utracone pieniądze, ani dni spędzone za kratami.

„Trzy lata temu wyszedłem z więzienia, nie mając pojęcia, co będzie dalej. Ale miałem nadzieję! (…) Dziękuję wszystkim, którzy wspierali mnie w zmianie mojego życia. Teraz czuję się błogosławiony”. Te słowa napisał Ryan Leaf nad zdjęciem, na którym widać, jak trzyma swojego nowo narodzonego synka.



3 years ago today I walked out of a prison cell with no idea what was going to happen, I HAD HOPE!! That hope has propelled me into the #lifeofmydreams thank you to everyone who has had a hand in supporting this complete lifestyle change. I am a #blessed man. @banannazon pic.twitter.com/KUzLqkg28T

— Ryan D Leaf (@RyanDLeaf) December 3, 2017




Dawno nic mnie bardziej nie ucieszyło niż ta informacja zamieszczona na Twitterze. Dlaczego? Otóż historię tego byłego amerykańskiego sportowca najlepiej można opisać słowami z przypowieści o synu marnotrawnym: „był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”.

Losy Ryana Leafa znam od lat. Funkcjonował w opinii publicznej jako wybitnie utalentowany sportowiec, który „przegrał swoje życie” i rozczarował wielu – jako sportowiec oraz człowiek. Najdobitniej zostało to pokazane w filmie „Ostatni gwizdek” (ang. Draft Day), gdy jedna z bohaterek filmu, postać grana przez Jennifer Garner, użyła jego imienia i nazwiska, aby opisać największe rozczarowanie w historii futbolu amerykańskiego.
Czytaj także: Jerzy Górski. Przeżył narkotykowe piekło, został mistrzem świata


Ryan Leaf. List do młodego siebie

26 kwietnia br. Ryan Leaf opublikował na stronie internetowej list do siebie sprzed 19 lat. Zaczął go następująco: „Drogi 21-letni Ryanie. Mam żart dla Ciebie. Wybacz, jeśli go już słyszałeś. Jaka jest różnica między tobą a Bogiem? Otóż Bóg nie myśli, że jest Ryanem Leafem”.

I pisze dalej: „Wiem, że teraz czujesz się jak Bóg. 18 kwietnia 1998 roku zostałeś wybrany przez San Diego Chargers jako drugi numer w drafcie NFL (red. zawodowa liga futbolu amerykańskiego). Gratuluję, już oficjalnie masz wszystko: pieniądze, pozycję i prestiż. Wszystko, co ważne w życiu, prawda?”.

Młody Ryan Leaf tak właśnie wtedy myślał – że już posiadł wszystko, co ważne w życiu. W 1998 r. został uznany za jednego z dwóch najbardziej utalentowanych młodych zawodników. Drugim był Peyton Manning.


Koniec sportowej kariery

„Obaj mają potencjał, aby być gwiazdami swoich drużyn”, prognozowali eksperci. I spierali się, który z nich powinien być wybrany z pierwszym numerem draftu (poszczególne drużyny wybierają kolejno najbardziej utalentowanych zawodników). Choć Ryan Leaf był uznawany za bardziej utalentowanego sportowo i posiadającego lepsze warunki fizyczne, to z pierwszym numerem draftu został wybrany jego największy konkurent – Peyton Manning. I to był świetny wybór, ponieważ Manning grał w NFL przez 18 sezonów i dwa razy wygrał prestiżowy SuperBowl, najważniejsze trofeum w futbolu amerykańskim.

Z kolei Ryan Leaf spędził w tej lidze tylko niepełne cztery sezony, w których dominowały rozczarowania: słabe występy na boisku, częste zmiany klubów, głośne konflikty m.in. z dziennikarzami sportowymi. W 2002 r. zawodnik zakończył niechlubną karierę sportową.

Jednak jego prawdziwe kłopoty miały dopiero nadejść.

Po utracie kontraktów w zawodowym sporcie, nie wiedziałem kim jestem. Od zawsze identyfikowałem siebie jako zawodnika futbolu amerykańskiego. Po powrocie do domu w Montanie zacząłem się zastanawiać – kim właściwie jestem? Jedyne co mi przyszło do głowy to – jestem sportowcem, który przegrał – wspominał po latach w jednym z programów TV.

Później problemy zaczęły się nawarstwiać: uzależnienie od leków, problemy z prawem, myśli samobójcze… Aż w końcu Ryan Leaf trafił do więzienia.
Czytaj także: Zgubił się w zaśnieżonych górach. Pomoc dotarła ponad tydzień później


Leaf w więzieniu

W więzieniu Ryan Leaf postanowił jeszcze raz zawalczyć o siebie. Podjął próbę zmiany i odkrył, że prawdziwą satysfakcję w życiu odczuwa pomagając innym. Po wyjściu z więzienia, założył fundację, która m.in. pomaga osobom chcącym zmienić swoje życie i odnaleźć pasję. Dodatkowo Ryan Leaf ma wiele spotkań z młodymi zawodnikami, którzy mają szansę podpisać kontrakt w NFL. Odpowiada na ich pytania, dzieli się swoją historią i przestrzega przed czyhającymi pułapkami – tj. pychą.

„Zawsze myślałem, że fakt bycia lepszym sportowcem od innych sprawia, że jestem również lepszym człowiekiem” – ostrzega.

W swoim „liście do 21-letniego siebie” dodał także, że w swoim życiu naprawdę żałuje tylko jednej rzeczy, którą chciałby zmienić w przeszłości. Nie tego, że nie zarobił więcej pieniędzy. Także nie tego, że nigdy nie wygrał SuperBowl. Nie żałuje także swojego życiowego upadku i pobytu w więzieniu. Jedyna rzecz, którą chciałby zmienić z przeszłości to sposób w jaki przez lata traktował innych ludzi. Chciałby być dla nich lepszy.

Bardzo kibicuję temu ex-sportowcowi w dalszej zmianie. Jego przykład pokazuje, że:
nigdy nie jest za późno, aby zmienić swoje życie i być lepszym człowiekiem;
zawsze warto pamiętać, że choć nawet jesteśmy w czymś wybitnie dobrzy – w sporcie, czy np. dziedzinie prawa, finansów, medycyny, informatyki – to ten fakt nie czyni nas lepszymi ludźmi od innych;
nigdy nie zapominajmy o traktowaniu innych osób z odpowiednim szacunkiem.

...

Pokazuje to tez jak bardzo niebezpieczne jest ,,powodzenie" w zyciu doczesnym. Dlatego jak wam sie ,,nie uklada" wasz plan zostania supergwiazda to DZIEKUJCIE BOGU! W rzeczywistosci wam sie zycie bardzo dobrze uklada!


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Nie 10:22, 31 Gru 2017    Temat postu:

Clayton Fountain – morderca, który został mnichem
Ewa Rejman | 30/12/2017
Shutterstock
Komentuj



Udostępnij




Komentuj



System więziennictwa w Stanach Zjednoczonych nie mógł poradzić sobie z Claytonem Fountainem. Został skazany za morderstwo, a za kratami popełnił cztery kolejne. Dopiero spotkanie z Jezusem zmieniło jego życie.


C
layton Fountain przyznawał się do pięciu popełnionych z premedytacją morderstw bez śladu żalu. Czterech z nich dokonał przebywając w najlepiej strzeżonym więzieniu w USA. Prokurator, Frederick Hess, powiedział o nim: „Nigdy, w całej mojej osiemnastoletniej praktyce prawniczej, nie spotkałem tak niewzruszonego mordercy, który bardziej niż on zasługiwałby na karę śmierci”.

W skrzydle przeznaczonym dla chorych umysłowo przestępców zbudowano dla niego specjalną celę uniemożliwiającą jakikolwiek kontakt ze środowiskiem zewnętrznym. Miał w niej przebywać już do końca życia.
Czytaj także: Jestem Czechem, który przyjechał do Polski i spotkał tu Jezusa
Dzieciństwo naznaczone przemocą

Ojciec Claytona, podobnie jak jego wujowie, był żołnierzem i żądał od syna, aby ten poszedł w jego ślady. W domu panowała wojskowa dyscyplina, a za nieposłuszeństwo czy „dziecinność” karano go biciem.

Szczególnie utkwił mu w pamięci pewien incydent, który wydarzył się, gdy Clayton miał zaledwie cztery lata. Ojciec uczył go posługiwać się nożem i poderżnął gardło królikowi, a następnie rozsmarował krew na twarzy syna. Kiedy chłopiec krzyczał i płakał, został kilkakrotnie uderzony. „Nauczę cię, jak być mężczyzną” – powiedział mu ojciec.

Przemoc stosował również w stosunku do pozostałej piątki rodzeństwa i żony, która wreszcie – w obawie o życie swoje i dzieci – postanowiła go opuścić. Ponownie wyszła za mąż, ale zanim Clayton skończył trzynaście lat była już po drugim rozwodzie. Ojciec chłopca również nieustannie zmieniał partnerki. Nastolatek stał się bardzo agresywny, często wybuchał niekontrolowanym gniewem. Zaczął coraz bardziej przypominać swojego ojca.
Umiał być tylko wojownikiem

Clayton dorósł i został żołnierzem piechoty morskiej. Z tej okazji ojciec wysłał do matki pełen triumfu list. „Możesz być dumna. Wychowałaś mężczyznę i wojownika!” – pisał. Clayton wraz ze swoją kompanią stacjonował na Okinawie i często brał udział w weekendowych wyprawach na Filipiny, w czasie których chętnie chodził po barach i domach publicznych.

Kiedy wracał do swojej jednostki musiał zmagać się z niechęcią, jaką okazywał mu Wrin – jeden z sierżantów. Niechęć ta szybko zmieniła się w fizyczne prześladowanie. Oficjalne drogi interwencji okazały się nieskuteczne. Kiedy sierżant nazwał Sally – partnerkę Claytona – dziwką i zagroził, że zabije ją i ich maleńkiego synka, miara się przebrała. Clayton zabił Wrina strzałem w serce. Został skazany na dożywotnie więzienie.
Czytaj także: Była Aniołem Victoria’s Secret. Dlaczego porzuciła karierę modelki?
Kolejne morderstwa

Po czternastu miesiącach uznano, że jest „nie do opanowania”. Pewnego razu przyłożył strażnikowi nóż do gardła i wykorzystując go jako zakładnika, uzyskał dostęp do magazynu, w którym przechowywano broń. Przewieziono go do kolejnego więzienia o zaostrzonym rygorze. Został tam oskarżony o uduszenie jednego współwięźnia, śmiertelne pchnięcie nożem dwóch kolejnych i zasztyletowanie strażnika.

Bezradne władze uznały, że jedynym sposobem ujarzmienia Claytona będzie wybudowanie dla niego za 40 tys. dolarów specjalnej celi, z której już nigdy nie będzie mógł się wydostać. Z chwilą umieszczenia go tam, jego życie już do końca miało być takie samo.
Nawrócenie

17 grudnia 1989 roku w dzienniku „News-Leader” ukazał się obszerny artykuł o Claytonie zatytułowany „Najniebezpieczniejszy człowiek”, w którym prokurator twierdził, że nie widzi żadnej wartości w pozostawieniu go przy życiu. Tekst ten trafił w ręce Beth, kobiety, która niedawno przeżyła swoje nawrócenie i postanowiła napisać do Claytona list, w którym zapewniała go, że on także ma szansę na otrzymanie Bożego przebaczenia.

Zaczęli regularnie ze sobą korespondować, a Clayton zgodził się na rozmowę z księdzem i otrzymał od niego Biblię, którą wytrwale studiował. Nikt dokładnie nie wie, co działo się w tym czasie w jego duszy. Pewnej lutowej nocy 1990 roku wyspowiadał się, wyraził żal za grzechy i przyjął Jezusa jako swojego Pana i Zbawiciela. Na swojego patrona przy bierzmowaniu wybrał św. Pawła z Tarsu.
Czytaj także: Ćpałem, piłem, byłem na dnie. Bóg wyciągnął mnie z bagna [świadectwo]
Pragnienie zostania mnichem

Zaczął korespondencyjne studia humanistyczne, za przedmiot kierunkowy wybierając religioznawstwo. W swoich esejach pisał o „Ewangelii św. Jana i ewangeliach synoptycznych”, „Sakramencie Eucharystii przez przeistoczenie”, „Dowodach na istnienie Boga”.

Po kilku latach w jego sercu obudziło się ciche, ale zdecydowane pragnienie: chciał zostać mnichem. Miał nadzieję, że po wielu latach uda mu się uzyskać zwolnienie warunkowe. Odmówiono mu i wiedział już, że resztę swoich dni na pewno spędzi w więzieniu. Wiara Claytona w Boga i Jego plan nie załamała się po usłyszeniu tej wiadomości. W swoich notatkach zapisał: „Modlę się, aby On dał mi łaskę wypełniać Jego wolę, a nie moją. To jest prawdziwa wolność”.
Brat Clayton

Opat klasztoru benedyktynów zgodził się natomiast na coś, co nigdy wcześniej nie miało miejsca – przyjął Claytona na brata rodziny Opactwa. Pozwolił mu nosić habit, żyć zgodnie z regułą zakonną i otrzymywać kopię niedzielnych rozważań opata. Ojciec Paul, jego kierownik duchowy, pisał o Claytonie jako o spełnieniu słów „nic nas nie może odłączyć od miłości Chrystusowej”.

Krótko później Clayton zmarł na atak serca. Miał dwa groby – jeden prawdziwy, u stóp grobu swojego ojca, bo wyraził kiedyś życzenie, żeby w ten sposób w jakiś sposób się z nim pojednać; i drugi – symboliczny, na cmentarzu klasztornym. Był już przecież bratem zakonnym.
Czytaj także: Matka ucałowała dłonie mordercy córki. „Uśmiechnięta siostra” umierała z imieniem Jezusa na ustach

Korzystałam z książki autorstwa W. Paula Jonesa „Cela. Historia mordercy, który stał się mnichem”, wyd. eSPe, Kraków 2012

...

Bo tez i byla wina ojca ktory z niego robil ,,mezczyzne" czyli ,,morderce". Patologiczne pojmowanie meskosci jako skrajnej agresji. Co jest absurdem. Meskosc czy mestwo to stan duszy oczywisciea nie wypaczona psychika. W sumie dziecko bylo ofiara. Ale zakonczenie wspaniałe!


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Sob 19:39, 03 Lut 2018    Temat postu:

Lady Gaga odwołuje europejskie występy. Powodem stan zdrowia


Dzisiaj, 3 lutego (11:42)
Amerykańska piosenkarka Lady Gaga anulowała 10 ostatnich koncertów w ramach tournee po Europie. Powodem jest "ostry ból".

Amerykańska piosenkarka Lady Gaga anulowała 10 ostatnich koncertów w ramach tournee po Europie. Powodem jest "ostry ból". Lady Gaga/PAP/Newscom
W oświadczeniu opublikowanym na Facebooku gwiazda muzyki pop przeprosiła fanów i napisała, że musi myśleć o stanie swego zdrowia.
W oświadczeniu napisano, że "trudna decyzja" została podjęta wczoraj wieczorem z "silnym poparciem ze strony zespołu medycznego".


Lady Gaga przyznała się do choroby. Czy to schorzenie jej zagraża?
Lady Gaga przyznała się do choroby. Czy to schorzenie jej zagraża?
Nagrodzona nagrodą Grammy piosenkarka cierpi na fibromialgię. To reumatyczna choroba charakteryzująca się przewlekłym bólem mięśni i stawów. Kiedy objawy się nasilają, pojawiają się też na ciele miejsca o nadmiernej wrażliwości na ucisk.

Lady Gaga nie wystąpi w Paryżu, Londynie, Berlinie, Sztokholmie, Zurichu, Kopenhadze, Kolonii i Manchesterze.

Wokalistka Wylansowała takie przeboje jak "Poker Face" i "Bad Romance". Nagrodę Grammy zdobyła za album "Cheek to Cheek" nagrany z weteranem estrad, piosenkarzem i wokalistą jazzowym Tonym Bennettem.
(mpw)
RMF FM/PAP

....

To jest jakies cierpienie o charaskterze odkupienczym bo grzeszyla ale sie nawrocila.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 10:21, 21 Lut 2018    Temat postu:

się o Niebo
Stefan Czerniecki | 21/02/2018

YouTube
Udostępnij Komentuj 0
Poznałem go po czapce. Takiej charakterystycznej dla raperów. Z daszkiem. Siedział przy stoliku w kawiarni, gdzie mieliśmy się spotkać. Wyglądał mnie otwartymi oczyma. Chciałem go spotkać. Chciałem go posłuchać. Chciałem go zrozumieć.

Krzyk do Boga
Facet, który dla wielu był postrachem. Który od małego dobrze się bił. Który uczestniczył w kibolskich ustawkach. Któremu imponował starszy kolega, który w czasie jednej ze stadionowych zadym zarobił cegłówką w głowę. Wszyscy myśleli, że już po nim. Ale nie, przeżył. Mojemu rozmówcy to imponowało. Że się nie bał. Od tej pory i on stwierdził, że przestanie się bać.

Tłukł się na meczach. Tłukł się na ulicach. Tłukł się w szkole. Miał nawet jednego „wybrańca”, którego, gdy tylko go spotykał, zaciągał do szkolnej toalety i uderzał głową o sedes. Każąc się mu przy tym śmiać. Jeśli tamten się nie śmiał, bił dalej.

Upokarzał dziewczyny. Też się go bały. Palił trawę. Brał narkotyki. Aż wreszcie zobaczył siebie. W prawdzie. Tego dnia, gdy wszedł do łazienki i ujrzał swoją twarz w lustrze i zobaczył kościotrupa. I usłyszał głos szepczący mu trucicielskim tonem: „Skacz. To koniec”.

Mieszkał na dziesiątym piętrze. W mieszkaniu z balkonem. Skok z tej wysokości musiałby się równać z jednym. Wziął głębszy oddech. I – dziwiąc się samemu sobie – zawołał na głos: „Boże, jeśli jesteś, pomóż!!!”.

Czytaj także: Cud życia. Zobacz wzruszający teledysk rapera Poisona


Jakby był w niebie
I stało się. Bóg przyszedł i pomógł. Wpierw w nieogarnionym pokoju, który na kilka sekund opanował jego ciało i umysł. Jakby był w Niebie. Potem w całym procesie nawracania. W prośbie o przebaczenie wszystkim tym, których gnębił. W procesie przebaczania samemu sobie. W poszukiwaniu Prawdy. A następnie w jej głoszeniu. Również kolegom z podwórka, którzy zaczęli mieć go za wariata.

Ale nawet tam, jeden z nich zapytał wprost: „Ty… Przecież nie miałbyś powodu, aby mnie wrabiać. Jeśli to jest prawda, to ja też tak chcę”. Poszli więc do jego domu i zaczęli się modlić. Dziś i ten drugi odmienił swoje życie. Zaczął od wyrzucenia plantacji marihuany ze swojego domu. Potem było już tylko lepiej.

A nasz bohater? A nasz bohater szedł dalej. Zaczął głosić Dobrą Nowinę. W piosenkach. W rapie. W hip-hopie. W swoim środowisku.

Powoli kończy się nasza rozmowa. Mój rozmówca ociera pot z czoła. Chyba skończył. W jego oczach widzę szkło. Łzy. Ale i czystą radość. Jest sobą. Wreszcie.

Czytaj także: Najpopularniejszy nad Wisłą kapłan, który rapuje Słowo Boże


Ufność
Dziś jego utwory mają na You Tubie ponad sto tysięcy wyświetleń. Śpiewa o starym życiu i o nowym. Wie, o czym mówi. Jak mało kto. I nie chce się już nigdy cofać.

– Wiesz… – zawiesza głos na koniec. – Ja już jestem Jego. On jest dla mnie najważniejszy. Żyję dla Niego. Nie wiem, gdzie mnie pośle. Wiem jedno: będzie dobrze.

Nazywa się Piotr. Ksywa „Poison”.

Czytaj także: Nawrócony szaman – przekonał do wiary setki Indian. Będzie błogosławionym

...

Widzicie jak zly przyklad moze wykoleic. Ale i widzicie ze nie mozna skreslac wykolejonego!


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Nie 22:25, 18 Mar 2018    Temat postu:

„Kaznodzieja z karabinem”: Chciałbym choć raz nakarmić je wszystkie [wywiad]
Ewa Rejman | 18/03/2018
SAM CHILDERS
EAST NEWS
Udostępnij Komentuj 0
Sam Childers w przeszłości był członkiem gangu motocyklowego, w wieku 15 lat brał już kokainę. Potem zaczął handlować narkotykami, w czasie transakcji groził bronią swoim klientom, wdawał się w bójki. Teraz nosi przy sobie karabin po to, żeby chronić dzieci, które wyrwał z rąk rebeliantów we wschodniej Afryce.

Gdy był jeszcze częścią świata przestępczego, podczas kolejnej awantury w barze zginęło kilku jego znajomych. Wiedział, że to on mógł być na ich miejscu i nie chciał skończyć w ten sposób. W tym czasie żona Sama Childersa przeżyła nawrócenie, a on coraz bardziej zaczął interesować się tak ważnym dla niej Jezusem.

Krótko później całkowicie zmienił swoje życie. Kiedy usłyszał o możliwości pięciotygodniowego wyjazdu misyjnego do Sudanu, postanowił spróbować. Pierwszym, co zobaczył w strefie wojny, było rozerwane przez minę ciałko dziecka. Nie wiedział nawet, czy był to chłopiec czy dziewczynka. Czuł, że po tym z czym się zetknął, nie może już zostawić tamtych ludzi samych.

Mija właśnie dwudziesty rok jego pracy we wschodniej Afryce. Buduje ósmy sierociniec, codziennie karmi dwanaście tysięcy dzieci. Część z tych, którymi się opiekuje to byli dzieci-żołnierze, siłą wcieleni do owianej grozą „Armii bożego oporu”. Historia Sama stała się inspiracją dla filmu „Kaznodzieja z karabinem”. Nam opowiada o tym, jak obecnie wygląda sytuacja w rejonie jego pracy, co okazuje się najtrudniejsze i jakie jest jego największe marzenie.

Czytaj także: Położna w Afryce: mam misję, by każda kobieta mogła godnie rodzić


Sam Childers: Dzieci w sierocińcu nazywają mnie tatusiem
Ewa Rejman: Powiedz mi proszę, jak Cię przedstawić. Jako misjonarza, kaznodzieję, kogoś, kto ratuje dzieci? Jak one same się do Ciebie zwracają?

Sam Childers: Rzeczywiście, niektórzy nazywają mnie misjonarzem, inni kaznodzieją albo jeszcze inaczej. To bez znaczenia. Niech ludzie nazywają mnie tak, jak o mnie myślą. Jedni mnie lubią, inni nie, jedni uważają za bohatera, inni za zagrożenie. Dzieci w naszych sierocińcach często nazywają mnie tatusiem.

Co teraz dzieje się w Ugandzie, Etiopii i Sudanie Południowym, czyli tam, gdzie działacie jako „Anioły Afryki Wschodniej”?

W tej chwili w Ugandzie jest bezpiecznie, nazywam ten kraj „mlekiem i miodem płynącym”, nie trwa tam żadna wojna. Można tam pojechać, rozkręcić biznes, cokolwiek. Etiopia oczywiście zmaga się z wieloma problemami, ale wydaje się raczej bezpieczna. Niestety, w Sudanie Południowym sytuacja jest bardzo niestabilna, wciąż trwa tam wojna domowa. Jednego dnia wydaje się, że nastąpiła poprawa, ale kolejnego znowu się cofamy. Musimy być tam bardzo ostrożni.

Co ze słynną, powstałą w północnej Ugandzie, „Armią Bożego Oporu”, która zabiła przynajmniej kilkadziesiąt tysięcy osób, a w jej szeregach walczy wiele dzieci-żołnierzy? Czy nadal jest zagrożeniem?

I tak, i nie. W Ugandzie nie mogą już nic zrobić, ale nadal nękają ludzi na granicy z Sudanem Południowym. Najgorszą sytuację mamy w Kongo, bo tam się przenieśli. Nadal są więc wielkim problemem.

Czytaj także: Dzieci uchodźców – stres po traumie, inna kultura i wielkie nadzieje


Anioły Afryki Wschodniej
Czego dzieci w Twoich sierocińcach potrzebują najbardziej?

Wiesz, sądzę, że musimy wyjść poza naszą zachodnią perspektywę patrzenia. Wydaje nam się, że tamte dzieci potrzebują tego wszystkiego, co nasze. Tyle, że to nie wyszłoby im na dobre. Nie wiem, jak dokładnie wygląda sytuacja w Polsce, ale kiedy spojrzysz na nasze dzieci w Ameryce zauważasz, że pomimo tego wszystkiego, co mają, nie są wdzięczne, są nieszczęśliwe. W Afryce dzieci potrzebują prostych rzeczy – ubrań, dostępu do edukacji, bezpiecznego domu, w którym mogłyby żyć. To właśnie staramy się im dać.

Większość czasu i uwagi poświęcasz Afryce. Nie tęsknisz tak po ludzku za swoją rodziną w USA?

Moja córka ma już dwadzieścia osiem lat, ja jestem dziadkiem wspaniałych wnucząt. Jasne, przyznaję, takie rozstanie dla każdego z nas jest bardzo trudne. Mój brat prowadzi w USA nasz sklep motocyklowy, ale coraz częściej przyjeżdża do mnie do Afryki, więc wiele czasu spędzamy razem.

Winiłeś kiedyś Boga za zło, które dzieje się na Twoich oczach?

Nigdy. Przedstawiono to w ten sposób w filmie „Kaznodzieja z karabinem”, ale nie jest to prawdą. Nigdy w Niego nie zwątpiłem i nigdy nie straciłem wiary w mojego Zbawiciela Jezusa Chrystusa.

Co więc mówisz dziecku, które umiera, bo pociski rozerwały jego ciało?

Musimy pamiętać, że w Piśmie Świętym Bóg nigdy nie daje nam obietnicy, że zabierze z tego świata cierpienie. Tu, na ziemi, zawsze to będzie. On da nam wszystko dopiero, kiedy opuścimy to miejsce. Nigdy więcej łez, nigdy więcej smutku, nigdy więcej bólu.

Czytaj także: Cyrkowcy bez granic. Przywracają dzieciństwo tysiącom maluchów


Kaznodzieja z karabinem: Nigdy nie zwątpiłem w Boga
W Afryce rebelianci Cię nienawidzą, zabijają ludzi, których znasz, chcą zabić także Ciebie…

Jeśli naprawdę wierzysz w to, co Bóg mówi w swoim Słowie, wiesz, że czas Boga jest właściwym czasem. Mogę umrzeć w przyszłym tygodniu, w przyszłym roku, w wieku siedemdziesięciu czy osiemdziesięciu lat. Mogę umrzeć z powodu choroby, mogę umrzeć z powodu postrzału. Nie robi mi to specjalnej różnicy. Bardziej martwię się życiem niż umieraniem.

Myślałeś sobie kiedyś „ok, już wystarczy. Wyrobiłem swoją normę, teraz niech ktoś inny jedzie do Afryki się z tym wszystkim męczyć, wracam do Stanów, chcę mieć spokojne życie”?

Czasem jestem zniechęcony i myślę sobie, że może nadszedł już czas, żeby to wszystko zostawić. Ale tak naprawdę wiem, że nigdy tego nie zrobię. Tak długo, jak będę mógł chodzić, mówić, oddychać będę kontynuował to, co robię.

Jakie jest Twoje największe marzenie?

Widzisz, kiedy mówię, że każdego dnia wydajemy dwanaście tysięcy posiłków, ludzie bardzo się tym ekscytują. Ale nie widzą twarzy tych, których codziennie musimy odsyłać. Staram się cały czas zbierać środki finansowe, zbierać więcej i więcej. Gdybym choć raz mógł nakarmić ich wszystkich…

...

Wspaniale nawrocenie!


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 8:16, 28 Mar 2018    Temat postu:

Zaryzykuj, a naprawdę wejdziesz w Tajemnicę
Aleteia | 27/03/2018
JEZUS NA KRZYŻU
Kamil Szumotalski/ALETEIA
Udostępnij 118 Komentuj 0
Na ostatniej prostej Wielkiego Postu zmierzamy do Zmartwychwstania – jednak podążamy wspólnie trudną drogą, obejmując wraz z Chrystusem krzyż.

Taylor Marshall, były kapłan Kościoła episkopalnego, w 2006 roku nawrócił się na katolicyzm, a w 2013 założył New Saint Thomas Institute, którego celem jest świadczenie kursów on-line w zakresie teologii i filozofii. Tematy z zakresu teologii i filozofii, a także inne zagadnienia dotyczące duchowości katolickiej, stanowią podstawę treści nie tylko jego kursów i książek, lecz również prowadzonego przez Marshalla w języku angielskim bloga. Taylor Marshall jest żonaty, wraz z żoną Joy mają 8 dzieci.

...

Piekna historia nawrocenia.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 20:00, 26 Kwi 2018    Temat postu:

Świadectwo Byłego Gangstera Jacka Jakielaszka
Posted onKwiecień 26, 2018 AuthorRedakcja Comment(0)
Prezentujemy nadesłane do naszej redakcji świadectwo Jacka Jakielaszka. Jego przykład pokazuje, że Jezus może zmienić dosłownie każdego człowieka.

Nazywam się Jacek Jakielaszek. Urodziłem się w październiku 1970 roku. Wydawało by się, że moja mama i tato to normalne małżeństwo, jakich wiele na świecie. Gdy miałem cztery lata, na świat przyszła moja siostra. Jej narodziny sprawiły, że życie moich rodziców diametralnie się zmieniło.

DZIECIŃSTWO W DOMU BEZ BOGA

To wtedy zaczęły się pomiędzy nimi kłótnie i bójki. Gdy tato był w pracy lub w delegacji, mama sięgała po alkohol. Wtedy budził się we mnie strach (siostra była jeszcze mała), bo wiedziałem, co będzie gdy wróci tato i zobaczy w jakim stanie jest mama. Wiedziałem, że znowu zaczną się wyzwiska i bójki.

W dzieciństwie często słyszałem jak nasza mama mówiła, że żałuje naszych narodzin i tego, że nie poddała się aborcji. Miałem jakieś 5 – 6 lat i nie rozumiałem tego, jak bardzo te słowa zaważą na moim przyszłym życiu.

O Bogu w naszym domu nie rozmawiało się w ogóle. Do kościoła chodziliśmy tylko podczas większych świąt. Nie mogę sobie jednak przypomnieć, abyśmy kiedykolwiek byli w kościele razem jako rodzina. Natomiast bardzo dobrze pamiętam, że „Bóg” był dla mnie tylko słowem. Nie czułem Jego obecności. Nie widziałem Go też w życiu i zachowaniu ludzi, którzy chodzili do kościoła.

Bardzo szybko wyrobiłem sobie opinię, że Bóg to fikcyjna postać, wymyślona przez ludzi w sutannach, aby dzięki temu mogli czerpać zyski i zaszczyty.

Kiedy moi rodzice się rozwiedli, to tak naprawdę mojej mamie puściły wszelkie hamulce. Piła coraz częściej i coraz więcej. Często gęsto w naszym domu odbywały się libacje. Przez nasze mieszkanie przewijało się bardzo dużo różnych ludzi z rozmaitych kręgów. Najczęściej był to półświatek : cinkciarze, złodzieje, sutenerzy, kieszonkowcy itp. Wiele razy z siostrą widzieliśmy mamę w łóżku z jednym lub dwoma facetami. Byłem dzieckiem i nie rozumiałem tych sytuacji. Uważałem, że to normalne, że tak właśnie należy postępować. Z drugiej strony coś mi mówiło, że to co widzę jest ohydne, odrażające i ja tak nie chcę żyć.

Problemy ze mną zaczęły się, kiedy poszedłem do szkoły. U mojej mamy nasilała się złość i nienawiść. Wiele razy chodziłem do szkoły w brudnym ubraniu czy w mundurku szkolnym z kołnierzykiem przepalonym żelazkiem.

Kiedy moja mama była na ostrym kacu, stawała się agresywna. Zdarzało się, że broniąc siostrę, zasłaniałem ją swoim ciałem. Wtedy obrywałem ja. Kilka razy na mojej głowie rozprysł się wazon, innym razem potężny budzik. Pamiątką po tych wydarzeniach są blizny na mojej głowie. One, gdy patrzę w lustro, przypominają mi o tych czasach. Te sytuacje jeszcze bardziej utwierdziły mnie w przekonaniu, że Bóg to fikcja, a nawet jeżeli gdzieś tam jest, to nie interesuje się kimś takim jak ja. W szkole poznałem chłopaków w moim wieku, u których w domach też nie było kolorowo.

Naturalną rzeczą jest, że człowiek, który nie znajduje akceptacji domu rodzinnym, szuka jej poza domem. Przez to jest bardziej podatny na wszelkie poklepywania po plecach i objawy zrozumienia ze strony ludzi w podobnej sytuacji.

Takich chłopaków jak ja było kilku. Skrzyknęliśmy się i zaczęliśmy wspólnie przesiadywać na podwórku oraz prześladować rówieśników z naszej szkoły. Im dłużej to trwało, tym bardziej nam się to podobało. Dzieciaki dawały nam różne fanty (a czasem nawet pieniądze), żebyśmy tylko ich nie zaczepiali i im nie dokuczali. Często płacili nam w różnej formie za tak zwaną ochronę w szkole. Doszło do tego, że zaczęli się nas bać uczniowie ze starszych klas. Wiadomo, że w miarę jedzenia rośnie apetyt, więc z czasem przestało nam to wystarczać.

Zaczęły się wspólne kradzieże, a było nas czterech gotowych na wszystko… Przysięgliśmy sobie, że nikt z nas nie pozwoli, by któremuś działa się krzywda. Naśladując Indian z westernów, nożem przecięliśmy sobie palce, by mieszając naszą krew stać się braćmi. Dziś śmieję się z tego i wiem, że było to głupie. Wtedy głęboko w to wierzyliśmy. Złożyliśmy przysięgę, że nigdy nawet w zagrożeniu życia żaden z nas nie wyda drugiego.

Nienawidziliśmy ludzi szczęśliwych i uśmiechniętych, bo uważaliśmy, że nasze nieszczęście jest ich winą. Każdego dorosłego, który próbował się do nas zbliżyć, uważaliśmy za intruza. Sądziliśmy, że chce nam coś zabrać, wykorzystać, rozbić nasze braterstwo. Z rówieśnikami sobie radziliśmy, ale dorosłych się baliśmy.

DOM DZIECKA, POPRAWCZAK I… ZIELONOŚWIĄTKOWCY

Z powodu sytuacji rodzinnej, trafiliśmy z siostrą do Pogotowia Opiekuńczego, a później do Domu Dziecka w Lubnowie. Tam nas rozdzielono – mnie zabrała Babcia, a moją siostrę ojciec.

Ponieważ nie byłem łatwym dzieckiem, Babcia nie była w stanie dać sobie ze mną rady. W szkole podstawowej nie uzyskałem promocji do VI klasy i powtarzałem rok. Szybko odnalazłem moich kumpli z dzieciństwa. Zaczęliśmy razem wąchać klej butapren (wtedy wśród młodzieży to było popularne). Pewnego dnia zatrzymała nas milicja. Zostaliśmy zawiezieni do ośrodka dla takich, co wąchają klej. Lekarze stwierdzili, że mój mózg jest 4 lata „do tyłu” w rozwoju w stosunku do mojego wieku. Wtedy to po mnie spływało.

Ponownie trafiłem do Domu Dziecka, tym razem w Oławie. Ówczesny dyrektor tej placówki chcąc zmusić nas prawdomówności, bił nas plecionką z wężyków do kroplówek. Wtedy przysiągłem sobie, że nigdy nikomu nie powiem prawdy. Po ucieczce z tego „bidula”, trafiłem do Zakładu Poprawczego w Świdnicy.

Byłem już, że tak powiem, ugruntowany w świecie przestępczym, więc poprawczak nie zrobił na mnie jakiegoś większego wrażenia. Wręcz przeciwnie, byłem dumny z tego, że tam mnie przeniesiono. Wiedziałem jak wiele zyskam w oczach moich kolegów i znajomych. Byłem już na tyle zepsuty, że karmiłem się czyjąś krzywdą jak chlebem. Kiedy wokół mnie było za spokojnie, za miło, to robiłem wszystko, by ktoś cierpiał. To dawało mi przysłowiowego kopa.

Kiedy widziałem płaczących, to w środku mnie krzyczał jakiś głos „ZOBACZ JAKI MIĘCZAK – DOBRZE MU TAK, SKORO NIE POTRAFI BYĆ TWARDZIELEM !!!’’. Bezdomnych uważałem, za niegodnych miana człowieka i niezasługujących na szacunek.

Po licznych ucieczkach i samookaleczeniach, po zjedzeniu trutki na szczury (w celu ucieczki) i zainicjowaniu kilku tak zwanych buntów, znowu zostałem przeniesiony. Trafiłem, ale na krótko, do poprawczaka w Chojnicach. Tam namówiłem ponad 20 chłopaków do tak zwanego połyku, po którym wylądowaliśmy w szpitalu na stole operacyjnym. Po niespełna miesiącu z Chojnic zostałem przewieziony do Zakładu Poprawczego w Trzemesznie.

Był to (i chyba nadal jest) jeden z najcięższych poprawczaków w Polsce. Tam skończyły się przelewki. Już nie pilnowali nas zwykli cywile, a pracownicy służby więziennej. Klawisze posiadali broń i mogli w przypadku próby ucieczki strzelać do każdego.

Wyobraźcie sobie, większość z nas nie miała 18 lat, a oni mieli prawo do nas strzelać. Tam już nie było kolorowo. Spaliśmy w celach, a nie tak jak w poprzednich poprawczakach, w sypialniach. Na każdorazowe przejście obok wychowawcy lub klawisza musieliśmy się meldować, np. „OBYWATELU WYCHOWAWCO, WYCHOWANEK JACEK JAKIELASZEK PROSI O POZWOLENIE PRZEJŚCIA’’. Podobnie musieliśmy postąpić, kiedy chcieliśmy pójść to toalety za potrzebą. Wychowawca nie zawsze się zgadzał i wtedy robiliśmy pod siebie, a oni mieli satysfakcje, szydząc z nas i nas poniżając.

Przyszedł rok 1990, a wraz z nim przemiany w naszym kraju. Pewnego dnia spędzono nas do cel. Tydzień później wkroczyła do poprawczaka prokuratura i oskarżyła nas o rzekomy bunt. Szybko się okazało, że była to prowokacja ze strony dyrekcji. To wtedy do naszego poprawczaka przyszedł przedstawiciel kościoła zielonoświątkowego – Aleksander Bałczyński.

Dla nas to była abstrakcja, bo nikt z nas nigdy nie słyszał o takim kościele. O Świadkach Jehowy – tak, ale zielonoświątkowcy? Zadawaliśmy sobie pytanie, co to za sekta? Bardziej z ciekawości, poszliśmy na to spotkanie na świetlice. Byłem człowiekiem mającym duże poważanie wśród chłopaków i nie jako wiodłem funkcję bossa. Zawsze siadałem z przodu sali.

Szybko złapałem wzrok tego człowieka i zdominowałem go. Widziałem strach w jego oczach i czułem go niczym zapach najdroższych perfum. Karmiłem się każdą kropla jego potu, która dla mnie było oznaką strachu. Pamiętam słowa jakie wtedy powiedział ( a było to 27 lat temu ) – ‚‚JESTEM TU ABY WAM POWIEDZIEĆ, ŻE JEZUS CHRYSTUS UMARŁ ZA WASZE GRZECHY, ABY ZERWAĆ Z WASZYCH RĄK KAJDANY I OTWORZYĆ DRZWI WASZYCH WIĘZIEŃ…’’

To wywołało we mnie tak wielką wściekłość i nienawiść, że zerwałem się z miejsca i wykrzyczałem temu człowiekowi w twarz: „DAWAJ TEGO JEZUSA!!! NIECH OTWIERA TE BRAMY, BO MY CHCEMY IŚĆ NA WOLNOŚĆ !!!’’ Strażnicy szybko nas spacyfikowali, a tego człowieka wyprowadzili ze świetlicy.

Byłem pewien, że już nigdy go nie zobaczymy. Byłem w błędzie. Wrócił 2 tygodnie później. Nie potrafiłem zrozumieć, że pomimo namacalnego wręcz przerażenia, ten człowiek znowu się pojawił. Kiedy zaczął mówić nam o Jezusie, to widziałem i czułem w nim wiarę w to, co mówi. Mało tego czułem, że on tym żyje.

Na jednym z następnych spotkań puścił nam ekranizację książki Davida Wilkersona „KRZYŻ I SZTYLET”. Sam film nie wywarł na mnie dużego wrażenia, bo byłem przekonany, że to fikcja. Następny film „JEZUS Z NAZARETU” wywołał we mnie złość i łzy. Nie były to takie zwykłe łzy. Płakałem jakby wewnątrz siebie, bo nikt nie mógł tego zobaczyć (łzy były w mniemaniu dzieciaków z poprawczaka oznaką słabości). Płakałem, bo czułem, że zabito Jezusa choć był niewinny, że to ja powinienem ponieść karę, a nie On. Pamiętam, że wtedy za tak zwaną wypiskę mogliśmy kupić duży pakiet papierosów (10 paczek). Ja za swoją kupiłem od tego człowieka pierwszą Biblię. Próbowałem ją czytać w wolnym czasie przed kolacją, gdy mieliśmy odrabiać lekcje.

Gdy trafiałem na wersety o końcu świata, wykreślałem je ze strachu długopisem. Bałem się, czy zdążę stać się dobrym człowiekiem, zanim ten koniec nastąpi. Wtedy sobie przysiągłem, że będę takim człowiekiem jak ci zielonoświątkowcy. Chciałem to osiągnąć własnymi siłami i uporem. Efekt był żałosny.

W lipcu 1990 roku zostałem zwolniony z zakładu poprawczego, choć powinienem być tam jeszcze rok. Gdy wychodziłem, poprosiłem Aleksandra Bałczyńskiego o adres kościoła we Wrocławiu oraz aby napisał list i poinformował kogoś, że się tam pojawię.

Kiedy dyrektor zapytał mnie, czy wiem dlaczego wychodzę wcześniej, odpowiedziałem, że na to sobie zapracowałem. Byłem przekonany, że mnie wypuszczają, ponieważ skończyłem szkołę i zdobyłem zawód. On odpowiedział mi tak: „JAKIELASZEK, WYCHODZISZ PONIEWAŻ STWIERDZILIŚMY, ŻE TEN ROK DŁUŻEJ JUŻ NIC NIE ZMIENI W TWOIM ŻYCIU. MOŻE JEDYNIE POGORSZYĆ. ALE DAJĘ SOBIE RĘKĘ UCIĄĆ, ŻE NAJDALEJ ZA ROK PRZECZYTAM W GAZECIE, ŻE SĄD WYDAŁ NA CIEBIE WYROK ŚMIERCI” (wtedy jeszcze kara śmierci obowiązywała, ale jej wykonywanie było zawieszone). Zaśmiałem mu się w twarz…

NIEMIŁA WIZYTA NA MIŁEJ

W lipcu 1990 roku, tydzień po moim zwolnieniu, poszedłem do Kościoła Zielonoświątkowego przy ulicy Miłej we Wrocławiu. Byłem cały pokryty tatuażami. Wytatuowane miałem nie tylko ręce, tułów i nogi, ale również twarz. I nie były to tatuaże, jakie dziś spotkamy na ulicach. Moje przedstawiały trupie czaszki, a na plecach do dziś mam duży napis „OMEN – syn diabła”.

Kiedy wszedłem do Kościoła na Miłej, szybko wyczułem jak ludzie na mój widok zaczęli się bać. To przywołało we mnie smak, którym karmiłem się całe moje dotychczasowe życie. Wiedziałem, że mogę ich zdominować, ale jakiś głos w środku mnie mówił „NIE REAGUJ I NIE PRZEJMUJ SIĘ”.

Pomyślałem sobie: „przecież list zapewne przyszedł do pastora tego kościoła więc ci ludzie nie wiedzą o moim przyjściu”.

Jeszcze przed nabożeństwem zająłem miejsce w jakiejś ławce. Wtedy ludzie siedzący w niej dotychczas nagle zaczęli się przesiadać. Kiedy zaczęło się nabożeństwo w ławce siedziałem sam. Po raz kolejny w swoim życiu poczułem się odrzucony. Zapragnąłem wyjść z kościoła, ale wtedy znowu usłyszałem TEN głos, który we mnie powiedział: „UWAŻASZ SIĘ ZA TWARDZIELA, A Z POWODU TAKIEJ BŁAHOSTKI CHCESZ SIĘ PODDAĆ?”

To było jak strzał w policzek. Postanowiłem wytrwać do końca, a po nabożeństwie pójść do pastora. Tak też zrobiłem. Pastor poprosił, abym na niego poczekał, a gdy wyszedł ze swojego biura minął mnie i… wyszedł z kościoła. Wezbrała we mnie złość. Przed oczami stanęły mi twarze ludzi na nabożeństwie, ich strach i sposób w jaki mnie potraktowali. Bóg to kłamstwo to fikcja – pomyślałem. Miłość nie istnieje, miłość do bliźniego to obłuda!

POWRÓT ZA KRATY MOIM ZBAWIENIEM

Miesiąc później trafiłem do aresztu śledczego, a następnie do więzienia w Bydgoszczy. Szybko odbudowałem swoja wcześniejszą pozycję i zostałem jednym z prowodyrów buntu. W związku z tym przewieziono mnie do zakładu karnego w Strzelinie.

Byłem osobą grypsującą (to taka kasta w więzieniu, która uważa się za nadludzi). Osoby, które z różnych przyczyn nie mogły należeć do grypsujących, były przez nas prześladowane, uważane za niegodne miana człowieka. Grypsowanie bardzo mnie pociągało, bo jedną z zasad było: „JEDEN ZA WSZYSTKICH WSZYSCY ZA JEDNEGO”. Kiedy któremuś z grypsujących działa się krzywda, wystarczyło krzyczeć – LUDZIE POMOCY!!! Wtedy każdy grypsujący miał w obowiązku udzielić pomocy bez względu na konsekwencje, jakie za to groziły.

Jak można się domyślać, moja osoba była wysoko ugruntowana w tej strukturze. Byłem najmłodszą spośród trzech osób w Polsce, które nosiły symbol G I T (grypsujący i twardy). Tatuaż z takimi literami robiło się w miejscu, które było łatwe do obronienia i osłonienia.

Zapytacie, dlaczego o tym piszę? Ponieważ chcę wam naświetlić, jak bardzo byłem zdominowany przez diabła, jak bardzo byłem mu podległy i jak bardzo mnie to kręciło, choć nie byłem tego świadomy. Osoba posiadająca symbol GIT była ponad wszystkimi i tylko inna osoba z takim symbolem mogła cokolwiek zakazać lub zabronić.

Któregoś dnia w więziennym radiowęźle usłyszałem, że chętne osoby mogą spotkać z przedstawicielem kościoła zielonoświątkowego. Zainteresowani mieli się zgłosić do swoich oddziałowych. Pomyślałem sobie, że pójdę. Ot tak, dla urozmaicenia i zabicia czasu. Jeżeli się okaże, że ci zielonoświątkowcy będą z Wrocławia (a ja któregoś rozpoznam) to kopnę go w tyłek – stwierdziłem.

Gdy weszliśmy na salę, na której było spotkanie, podszedłem do mężczyzny prowadzącego spotkanie i zapytałem skąd jest? Odparł, że z Dzierżoniowa. Na jego twarzy nie zauważyłem strachu. Pierwszy raz spotkałem osobę, która się mnie nie bała. Mało tego, ten człowiek uśmiechał się do mnie w pełni szczerze i w miłości. To całkowicie zbiło mnie z nóg. Nie wiedziałem, co mam zrobić…

Wiedziałem, że inni więźniowie patrzą na mnie. Czułem, jak w ich oczach tracę na wartości. Jednak nie dbałem wtedy o to, bo nie mogłem dosłownie nic zrobić.

Nawet nie wiem, o czym mówił ten człowiek w trakcie spotkania, ale wyłapałem jedno zdanie: „JEŻELI CHCESZ, BYM POMODLIŁ SIĘ O CIEBIE, TO WSTAŃ”. Poczułem jak wstaję, choć wcale tego nie chciałem. Podniosłem się z krzesła, chociaż nie zmusiłem żadnego swojego mięśnia do wykonania takiej czynności.

Razem ze mną wstało kilku innych więźniów. Czy zrobili to zmuszeni jakąś wewnętrzną siłą czy z własnej woli – tego nie wiem.

Człowiek prowadzący spotkanie podszedł do mnie, położył na mojej głowie swoją dłoń i zaczął się modlić. Nie modlił się jednak tak, jak pamiętałem. On tak jakby rozmawiał z Bogiem. W pewnym momencie zacząłem płakać i spanikowałem, bo przestraszyłem się, co powiedzą inni. Nie mogłem powstrzymać łez, nie panowałem nad sobą, choć bardzo chciałem.

W pewnym momencie przestałem o tym myśleć, a z moich oczu leciały takie łzy jakich nigdy nie widziałem. Nawet nie pamiętałem, kiedy ostatni raz płakałem. Tymczasem wyłem jak zarzynane zwierzę. Z mojego nosa leciało wszystko, co w nim było, a ja nic nie mogłem zrobić. Ta bezradność była dla mnie niezrozumiała, ale jednocześnie czułem wielką ulgę. Jakby ktoś zabrał z moich pleców betonowe płyty… Nagle zacząłem słyszeć jak jakieś dziwne, dla mnie niezrozumiałe, słowa. Najdziwniejsze było to, że one zaczęły wypływać z moich ust. Zląkłem się panicznie, bo pomyślałem jak to możliwe? Ja nie znam żadnego obcego języka, a i polski był ubogi w moich ustach. Ten człowiek mówił do mnie „NIE PRZEJMUJ SIĘ, NIE POWSTRZYMUJ SŁÓW. MÓW, BÓG CIĘ ROZUMIE”. Z moich ust płynęły jakieś słowa, a w głowie kotłowały się myśli: co się ze mną dzieje? Co pomyślą inni? Bardzo szybko przestało mnie to jednak interesować. Czułem się cudownie i pragnąłem, by się to nie skończyło.

Kiedy po spotkaniu wróciliśmy do swych cel, cały czas myślałem o tym, co się wydarzyło. Zapragnąłem przestać być grypsującym. Nie wiem dlaczego, ale bardzo mocno czułem, że to jest złe. Następnego dnia w trakcie spaceru okazało się, że nie mogę już być grypsującym. Ktoś „ważny” tak powiedział i klamka zapadła. Wystraszyłem się, bo wiedziałem, z czym to się wiąże. Czekało mnie odebranie przez innych tak zwanej godności grypsującego. Odbywało się to w taki sposób, że wszyscy na spacerniaku mieli w obowiązku skopać danego więźnia i robili to do momentu, aż klawisze nie odciągną napastników. Wiedziałem jak się to odbywa, bo wielokrotnie sam brałem udział w takim ekscesie. Ofiary często traciły większość zębów, miały połamane szczęki, ręce i inne kości. Agresorzy byli niczym sfora wygłodniałych wilków atakujących i obdzierających ze skóry bezbronne zwierzę.

Bałem się, bardzo się bałem. Schowałem głowę w ramiona i modliłem się „Boże, błagam, aby nie połamali mi tylko szczęki”… Kiedy zwinięty w kłębek czekałem na pierwsze kopnięcie, okazało się, że skończył się czas spaceru, a mnie nikt nie dotkną nawet palcem. Musiałem opuścić cele dla grypsujących i przenieść się do celi dla nie grypsujących. Wtedy pomyślałem: „Boże jak grypsujący mnie nie połamali, to niegrypsujący mnie zabiją”. Wielu z nich marzyło, by dopaść Jakielaszka, a ja o tym wiedziałem. Wielu z nich bardzo prześladowałem, poniżałem i opluwałem.

Kiedy zamknęły się za mną drzwi celi, czekałem z której strony pójdzie pierwszy cios. Pomyślałem sobie, że skoro maja mnie zabić, to zabiorę ze sobą kilku z nich. I tu szok, bo żaden z nich nie próbował mnie uderzyć czy nawet mi ubliżyć.

Zacząłem chodzić na spotkania modlitewne. Człowiekiem, który do nas przychodził i wtedy się o mnie modlił, był pastor zboru zielonoświątkowego w Dzierżoniowie – Daniel Oświeciński. Jakiś czas później, gdy dostałem przepustkę, zaprosił mnie do siebie, abym odwiedził jego dom i do zbór.

Ostatecznie wyszedłem z Zakładu karnego w maju 1995 roku.

MOJE ŻONY, DZIECI I UPADKI

W sierpniu poznałem kobietę, która została matką moich dzieci. Dochowaliśmy się trójki: Patryka (ur. 1996), Kamila (ur. 1999) i Oliwii (ur. 2004). Niestety świat był dla mnie zbyt atrakcyjny. Zacząłem znikać z domu na kilka dni. W tym czasie brałem udział w libacjach alkoholowych i narkotykowych. Zdradzałem matkę moich dzieci z różnymi kobietami… Półświatek mnie pociągał.

Od poniedziałku do soboty przepijałem pieniądze, a w niedzielę szedłem do kościoła. Jak można się domyślać, długo tak nie dało się żyć. Bóg szybko obnażył moje drugie „JA”. Zostałem zawieszony w prawach członka zboru, a moja żona złożyła wniosek o rozwód. Poznałem inną kobietę. Razem chodziliśmy na imprezy, razem piliśmy, razem ćpaliśmy. Otworzyłem agencję towarzyską i wystawiałem kobiety na autostradzie. Byłem ich „opiekunem”, a one zarabiały na mnie prostytucją.

W roku 2009 zwolniłem się z MPK i postanowiłem wszystko rzucić. Zatrudniłem się jako kierowca na trasach międzynarodowych i przez 6 lat jeździłem po całej Europie. W weekendy chlaliśmy i ćpaliśmy z innymi kierowcami. W międzyczasie ta druga kobieta też postanowiła mnie zostawić. Było mi to jednak obojętne…

NIBY SAM, ALE Z KIMŚ…

Wszystko zmieniło się pewnego wieczoru w 2015 we Francji. Było lato i termometry wskazywały ok. 40st C. Czekałem w ciężarówce do nocy, aby spokojnie położyć się spać. Kiedy już to zrobiłem, poczułem, że ktoś siedzi na moim łóżku, w moim aucie. Wystraszyłem się, bo wiedziałem, że jestem sam. Kiedy otworzyłem oczy, nikogo nie zobaczyłem, ale czułem w głębi mnie, że ktoś siedzi w moich nogach i nagle usłyszałem głos: „DLACZEGO SIĘ MNIE ZAPARŁEŚ?” No dosłownie zdębiałem! Już wiedziałem, że ten ktoś to Jezus Chrystus.

Wykrzyczałem w złości: „ODEJDŹ! ZOSTAW MNIE! DAJ MI SPOKÓJ!, DLACZEGO TAK CI ZALEŻY NA KIMŚ TAKIM JAK JA? ZNISZCZYŁEM SWOJĄ RODZINĘ, SKRZYWDZIŁEM DRUGĄ ŻONĘ! SKORO JESTEŚ TAKIM WIELKIM BOGIEM, TO CZY NIE WIDZISZ, ŻE JA SIĘ NIE NADAJĘ?! ZOSTAW MNIE! JEST TYSIĄCE INNYCH, KTÓRZY MODLĄ SIĘ CO DZIEŃ, BYŚ WYPOSAŻYŁ ICH DO SŁUŻBY.”

Wtedy przeleciało mi przed oczami całe moje dzieciństwo. Zobaczyłem każdy jego szczegół oraz resztę życia minuta po minucie. Znowu usłyszałem TEN głos: „ZOBACZ TO WSZYSTKO, CO SIĘ WYDARZYŁO W TWOIM ŻYCIU. TO SIĘ STAŁO SIĘ ZA MOIM PRZYZWOLENIEM, BO DZIĘKI TEMU DZIŚ JESTEŚ TYM, KIM JESTEŚ. TWÓJ CHARAKTER ZOSTAŁ PRZEZE MNIE UGRUNTOWANY DO SŁUŻBY JAKĄ MAM DLA CIEBIE. CHCĘ BYŚ MOTYWOWAŁ LUDZI DO GŁĘBSZEJ WIARY. TO KIM DZIŚ JESTEŚ I CO OSIĄGNĄŁEŚ JEST MOJĄ ZASŁUGĄ”… Pełny pychy odparłem, że to wszystko jest moją zasługą i że to moim uporem do tego doszedłem.



Wtedy Jezus powiedział: „POKAŻ MI JEDNĄ RZECZ, KTÓRĄ SAM OSIĄGNĄŁEŚ, A OBIECUJĘ, ŻE CIĘ ZOSTAWIĘ I JUŻ NIGDY WIĘCEJ NIE BĘDĘ CIĘ NIEPOKOIŁ…” Rozpłakałem się tak jak wtedy w więzieniu, bo nie byłem w stanie wymienić takiej rzeczy. Przez łzy zapytałem, co mam zrobić. „WRÓĆ DO KRAJU, A RESZTĘ ZOSTAW MNIE”. Zapadła cisza. Poczułem, że jestem sam w aucie.

Wyszedłem z auta i stwierdziłem, że jest już nowy dzień. I chociaż nie spałem ponad 30 godzin byłem wypoczęty, jakbym dopiero co wstał. Zadzwoniłem do swojego szefa i powiedziałem, by szukał sobie nowego pracownika. Poinformowałem go, że zostaję miesiąc w trasie, a potem wracam do kraju. Tak też zrobiłem. W lipcu wróciłem do Polski. Kiedy rozliczyłem się z szefem, stanąłem na ulicy i w myślach zapytałem: I co teraz? Co mam robić? Gdzie pójść?

Nie miałem mieszkania ani stałego meldunku. Na odpowiedź nie musiałem długo czekać. IDŹ DO MATKI MOICH DZIECI – usłyszałem. Roześmiałem się, bo wiedziałem, co ona do mnie czuje. Byłem pewny, że pała do mnie taką nienawiścią jak nikt inny. Dałbym sobie rękę uciąć, że jak tylko mnie zobaczy przy drzwiach, zadzwoni po policję. Mimo to, byłem posłuszny i poszedłem do jej mieszkania. Wcześniej jednak zadzwoniłem do niej i poprosiłem o rozmowę. Stwierdziliśmy, że łączą nas jedynie… dzieci. Pozwoliła mi zamieszkać u siebie do czasu aż czegoś sobie nie znajdę.

Poszedłem do MPK i zapytałem, jakie mam szanse na powrót do pracy. Po długich rozmowach i prośbach z mojej strony, zgodzili się. Po kilku miesiącach wyprowadziłem się od żony i wynająłem sobie pokój.

KULKI, BÓG I WŁAŚCIWI LUDZIE

Mój starszy syn był wielkim pasjonatem ASG (Air Soft Gun ). To takie repliki karabinów i pistoletów, do złudzenia przypominające prawdziwą broń. Zapytałem Patryka, czy któregoś dnia mógłbym z nim pójść na strzelankę. Zgodził się i powiedział, że wśród miłośników ASG są ludzie w różnym wieku.

Na jednym z takich spotkań poznałem pastora Bartka Tomczyńskiego. Jakiś czas temu został on pastorem zboru zielonoświątkowego przy ul. Miłej we Wrocławiu. Pastor Bartek zachęcał mnie, abym przyszedł kiedyś na nabożeństwo. Poszedłem.

Któregoś dnia Pastor Bartek zaprosił mnie do KFC. W trakcie rozmowy, opowiedziałem mu o swoich perypetiach, o swoich żonach i wszystkim, co się wydarzyło w moim życiu. Po tej rozmowie zacząłem odczuwać jakby namowę Boga do tego, by nawiązać kontakt z moją drugą żoną. Któregoś dnia zadzwoniłem, spotkaliśmy się i podjęliśmy decyzję, że spróbujemy odbudować nasz związek.

Kasia, moja druga żona, nie była osobą wierzącą. kiedy w niedzielę ja szedłem do kościoła, ona zostawała w domu. Pewnego dnia, gdy wróciłem z nabożeństwa, stwierdziła stanowczo, że tak być nie może. Zadeklarowała, że nie będzie siedzieć pół dnia sama w domu i że też by chciała ze mną pójść do kościoła. Zabrałem ją na wyjątkowe nabożeństwo. Odbywał się wtedy chrzest osób, które postanowiły swoje życie powierzyć Bogu.

Od tamtej pory Kasia nie opuszcza nabożeństw. Nawiązała wiele przyjaźni i znajomości z ludźmi w naszym kościele, a 04.06.2017r. wraz z innymi przyjęła chrzest. Dwa tygodnie wcześniej (20.05.2017) odnowiliśmy nasze przymierze małżeńskie. Ślubu udzielił nam Pastor Bartłomiej Tomczyński.

Razem z Kasią jeździmy do domów dziecka i mówimy młodym ludziom, że przyszłość jest dla nich na wyciągnięcie ręki. Pragniemy stworzyć miejsca pobytu dla młodzieży, która wchodziła w konflikt z prawem lub która jest pod nadzorem kuratora.Zachęcamy ludzi w kościołach do głębszej wiary w Boga i pełnego zaufaniu do Niego we wszystkich sprawach.

Kasia jest dla mnie wsparciem w służbie, do której powołał mnie Bóg. W tej służbie staram się pokazać ludziom, że Bóg to nie mrzonka i fikcyjna osoba z kart Biblii. Mówię, że Bóg to realny prawdziwy Ojciec, który w swej wielkiej miłości do nas, nie oszczędził własnego syna Jezusa Chrystusa i wydał go na śmierć za nasze grzechy.

„BÓG BOWIEM TAK BARDZO UKOCHAŁ ŚWIAT, ŻE DAŁ SWEGO JEDYNEGO SYNA, ABY KAŻDY, KTO W NIEGO WIERZY, NIE ZGINĄŁ, ALE MIAŁ ŻYCIE WIECZNE.

BÓG NIE POSŁAŁ SWEGO SYNA NA ŚWIAT, ABY WYDAŁ ON NA ŚWIAT WYROK, LECZ ABY ŚWIAT ZOSTAŁ PRZEZ NIEGO ZBAWIONY…”

( Ew. Jana 3:16-17 –przekład biblijny Ewangelicznego Instytutu Biblijnego w Poznaniu )

P.S.

Mój sposób na życie prowadził mnie przez mrok, bagno i śmieci tego świata. Sprawił, że stałem się nieczułym i wyrafinowanym bandytą.

Boży sposób na życie sprawił, że stałem człowiekiem pełnym miłości, zrozumienia i radości nawet kiedy jest szaro i mroczno.

Boża miłość wylała się w mym sercu jak drogocenny olejek, który daje ukojenie i radość.

Boży sposób na moje życie sprawił, że uzyskałem nowe życie.

Odbudował moje małżeństwo i rodzinę.

Wypowiedz się:


Tagged gangster, grypsujący, Jacek Jakielaszek, Nawrócenie, poprawczak, Więzienie

Redakcja
[link widoczny dla zalogowanych]

...

Te historie zawsze sa wspaniale.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 10:45, 27 Kwi 2018    Temat postu:

Jak zatwardziały ateista został gorliwym chrześcijaninem
Isabelle Cousturié | 27/04/2018
Jeff Gardner
YouTube I EWNT
Udostępnij Komentuj 0
Jeff Gardner przez lata pozostawał zdeklarowanym i wojującym ateistą. Było tak do momentu, aż we „śnie” ujrzał św. Franciszka z Asyżu.

Jeff Gardner, amerykański dziennikarz i fotograf, jest bohaterem przepięknej historii nawrócenia. Niegdyś zagorzały ateista, obecnie ten 50-letni mężczyzna jest żarliwym katolikiem zaangażowanym w różne projekty ewangelizacyjne.

Jego radykalne nawrócenie miało miejsce na skutek pewnego „snu”, który go całkowicie odmienił. W tym „śnie” spotkał bowiem Biedaczynę z Asyżu żebrzącego w paryskim metrze i otrzymał od niego swego rodzaju napomnienie. Wtedy jeszcze nie wiedział, że wielu znajomych na długo przed tym wydarzeniem podjęło modlitwę o przemianę jego serca.

Czytaj także: Ks. Marek Muzyka: Jestem z odzysku. Pan Bóg kocha nawet chuliganów


Z Salt Lake City do Paryża
Jeff Gardner urodził się w Salt Lake City (USA). Jego matka była mormonką, a ojciec ateistą. Kiedy rodzice Jeffa się rozwiedli, on, idąc w ślady ojca, również stracił wiarę. Swoją ateistyczną postawę manifestował wobec każdej religii w sposób niezwykle agresywny. Pozostawał zamknięty na jakiekolwiek argumenty i niestrudzenie propagował swój światopogląd.

Nie ograniczał się do słów: „nie wierzę”, ale przystąpił do wojujących współczesnych ateistów, którzy uparcie postulują, że „dla przekonań religijnych nie ma miejsca na wyższych uczelniach, w szkołach ani w mediach” – wyznaje Gardner włoskiemu katolickiemu dziennikowi Avvenire.

Nic tak naprawdę nie zapowiadało zmiany w jego sposobie myślenia, aż do chwili, kiedy opuścił rodzinny stan Utah w związku z prowadzonymi badaniami w dziedzinie historii średniowiecznej i udał się do Francji, aby zbierać materiały na temat dżumy z 1347 roku.

Tam w Awinionie, zgłębiając źródła historyczne, ku swemu zaskoczeniu Jeff odkrył, że w czasach zarazy jedynymi, którzy nie poukrywali się w domach ze strachu przed chorobą byli franciszkanie. Mnisi zamiast stronić od chorych pomagali im i zapewniali pochówek zmarłym.

„Kiedy o tym przeczytałem, pojawiło się w mojej głowie pytanie: «Któż może kochać do takiego stopnia, aby oddać swoje życie za obcych ludzi?»” – wspomina. Oczywiście później przyzna, że „odpowiedź na to pytanie powinna brzmieć: Jezus Chrystus, to jasne. Wśród mormonów jednak nie mówi się zbyt dużo o osobie Chrystusa, a mnie jako ateistę dzieliły od tej perspektywy całe lata świetlne”.

Czytaj także: Andrzej Sowa: Złamałem wszystkie przykazania, ale Bóg uczynił dla mnie cud [wywiad]


„Widzenie” Jeffa
Badania naukowe wymagały, aby Jeff podróżował do Paryża, Florencji i Asyżu. Zaczął przy tej okazji nawiązywać różne znajomości z chrześcijanami, a nawet zaprzyjaźnił się z pewnym wykładowcą historii katolickiej, którego syn został księdzem. Od jego pierwszej wizyty w Awinionie upłynęło 10 lat.

Pewnego dnia w Paryżu, kiedy czekał na swojego studenta, ogarnęła go senność. Zamknął na chwilę oczy. Widzenie – jak Jeff nazywa swój „sen” – trwało kilka minut i było wstrząsające: „Wolę używać słowa widzenie ponieważ obraz był bardzo wyraźny i nie opuszczał mnie przez lata” – wyznaje.

Scena, jaką ujrzał rozgrywała się w miejscu, w którym Jeff już wcześniej był w rzeczywistości. Potrafi przywołać towarzyszący jej zapach, dźwięk własnych kroków w podziemnym tunelu…

Jestem w paryskim metrze (…) i w pewnej chwili widzę jakiegoś stojącego boso żebraka (…). Jego stopy są kompletnie czarne, wyglądają na stopy włóczęgi. Przewraca się na ziemię, ale ja idę dalej, ponieważ śpieszę się do biblioteki. Nagle ukazała się twarz św. Franciszka. Nie przypominał postaci z fresków w Asyżu. Był brudny, zakrwawiony, podobnie jak Chrystus na krzyżu. Nie odezwał się słowem, a jednak bardzo dobitnie do mnie przemówił, choć trudno mi wytłumaczyć ten rodzaj komunikacji: „Pamiętaj, że Bóg stworzył świat po to, by otoczyć opieką maluczkich, a zawstydzić pysznych”.

W tamtym momencie zrozumiałem, która część tego zdania odnosi się do mnie, a która do tego nieprzytomnego żebraka. Ogarnęło mnie przemożne poczucie wstydu, z powodu tego, że nie przystanąłem, aby mu pomóc. (…). Przed oczami przewinęły mi się sceny z ostatnich kilku lat życia: Awinion, franciszkanie, moi przyjaciele, Ewangelie… i po tym, jak się ocknąłem, powiedziałem sobie: „Dobrze, przyjmę chrzest, jestem gotowy”.


Punkt zwrotny
Niedługo później Jeff Gardner trafił na pewnego kapłana należącego do Bractwa Kapłańskiego Św. Piotra, który przyjął go pod swoje skrzydła i zapewnił mu formację katechetyczną oraz przygotował do sakramentów. Religijny zapał Jeffa udzielił się również jego żonie, która wróciła do Kościoła katolickiego po długim okresie obojętności. Od tamtej chwili Jeff nieustannie postępuje na drodze nawrócenia.

Wraz z żoną odkrył nauczanie Kościoła o rodzinie zawarte w encyklice Humane vitae: „Kiedy ją przeczytałem, spadłem z krzesła – przyznaje Jeff – wszyscy bez wyjątku powinniśmy ją przeczytać, wierzący i niewierzący”. Po ośmiu latach unikania potomstwa para porzuciła wszelkie metody antykoncepcyjne i obecnie ma czworo dzieci.

Jeff zrezygnował z nauczania, by zająć się dziennikarstwem i zaangażować się w różne inicjatywy ewangelizacyjne i projekty pomocy chrześcijanom. W 2007 założył Catholic Radio International, rozgłośnię, której zasoby wykorzystują inne stacje amerykańskie. Od 2013 roku prowadzi internetową witrynę The Picture Christians Project, poświęconą sytuacji prześladowanych chrześcijan w różnych częściach świata.

Jest autorem filmów dokumentalnych o życiu wspólnot chrześcijańskich w Afryce, na Środkowym Wschodzie i wszędzie tam, gdzie wyznawcy naszej religii są w trudnym położeniu. Przy okazji kręcenia właśnie tego typu materiałów odkrył, że pierwsi znajomi chrześcijanie, jakich poznał we Francji, nigdy nie przestali modlić się o jego nawrócenie.

...

Naprawde wspaniala historia.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Sob 9:10, 26 Maj 2018    Temat postu:

„Przez całe życie poszukiwałem”. Jak 95-latek przyjął chrzest, bierzmowanie i I Komunię Świętą
Redakcja | 26/05/2018
KOMUNIA STANA
Udostępnij 1 Komentuj
„Muszę się jeszcze sporo nauczyć o Kościele - mówi 95-letni Stanley Everett. - Ale przecież kiedy przestajesz się uczyć, przestajesz oddychać”.

Stanley Everett, który w lipcu skończy 96 lat, próbował szukać Chrystusa w jednym z najtrudniejszych okresów swojego życia – podczas II wojny światowej. Już jako nastolatek dołączył do armii i został wysłany do Afryki Północnej na szkolenie w zakresie rozbrajania i detonacji min lądowych. Łącznie służył w 17 krajach, w armii brytyjskiej i australijskiej.

Do dziś ma w pamięci początek tamtego koszmaru: „Moja siostra wychodziła za mąż w Anglii w dniu wybuchu wojny, czyli 3 września 1939 roku. Wracałem z miejsca zwanego Moreton, które znajduje się w Surrey, w Anglii, z bukietami ślubnymi. A ona właśnie schodziła do ołtarza, kiedy to się stało” – wspomina.

Wojna nie sprzyjała jego poszukiwaniom wiary. W kolejnych dekadach też nie miał po drodze z Kościołem. Ścieżkę do Boga odnalazł dopiero całkiem niedawno.

Czytaj także: Dziadek student. Jak 80-letni notariusz i jego żona pojechali na Erasmusa


Chrzest w wieku 95 lat
Przez ostatnie 3 lata Stanley Everett uczęszczał na msze św. w kaplicy w ośrodku dla osób starszych Villa Maria Centre (który nazywa swoim domem). „Chciałem móc przyjąć Komunię, ale nie wolno mi było, ponieważ nie zostałem ochrzczony – wspomina. – Powiedziałem więc sobie: cóż, jeśli tego potrzeba, to zrobię to”.

17 maja 2018 r. przystąpił do trzech sakramentów. Jak mówi, tamtego dnia przeszedł całkowitą zmianę. „Całe życie poszukiwałem – stwierdza. – Szczerze mówiąc, nie wiem, kto ma rację, a kto się myli, ale wszyscy wierzą w Jezusa, wszystkie denominacje wierzą, że On jest naszym Zbawicielem”.

Przez resztę życia weteran zamierza zgłębiać wiarę. Nie ukrywa, że bardzo cieszy się, że może już w pełni uczestniczyć w Eucharystii. „To właśnie Komunia przybliża cię do Chrystusa. Przyjmujesz Komunię – i to prowadzi cię do Niego” – zapewnia.

Zapytany o to, co tak naprawdę ma w życiu znaczenie, odpowiada: „Wierzę, że Bóg jest wszechmocny, że Jezus jest Jego Synem i że był posłuszny Ojcu, kiedy przyszedł na tę ziemię. I to nie po to, żeby żyć, ale umrzeć. To jest różnica między Nim a nami”.

Ten na górze wie o wszystkim, co czuję i o czym myślę. Wie o mnie więcej niż ja sam – uśmiecha się. – To On doprowadził mnie do tego miejsca. Jeśli spojrzysz wstecz na rzeczy, które zrobiłeś w swoim życiu, znajdziesz pustą stronę. A jeśli poszukasz tego, co Bóg zrobił dla Ciebie – nie znajdziesz na tej stronie pustego miejsca – będzie pełna.


Źródło: catholicleader.com

...

To dopiero nawrocenie! Bóg potrafi czekac.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
BRMTvonUngern
Administrator



Dołączył: 31 Lip 2007
Posty: 133164
Przeczytał: 53 tematy

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pon 10:25, 09 Lip 2018    Temat postu:

Dziś czytają psalmy i ewangelizują innych. Do niedawna żyli z dala od Boga
Choć część artystów i celebrytów nie kryje się z tym, że są osobami wierzącymi, największą sensację wzbudzają ci, którzy niespodziewanie robią religijny coming out i zawierzają siebie Bogu. Poznajcie niezwykłe historie polskich gwiazd, którym wiara uratowała życie.

Michał Koterski porzucił hulaszczy tryb życia
Michał Koterski porzucił hulaszczy tryb życia (Facebook.com)
WP
REKLAMA

Wiara jest kwestią indywidualną każdego człowieka. Nikt nikomu nie powinien zaglądać przez ramię i rozliczać go z przekonań. Zupełnie inaczej sprawa wygląda w środowisku artystycznym, w którym mówienie o Bogu nie jest zbyt dobrze postrzegane. Jedną z najgłośniejszych przemian w polskim show-biznesie była duchowa metamorfoza Michała Koterskiego, który ze złego chłopca stał się gorliwym katolikiem. Ostatnio w sieci pojawił się filmik, na którym opowiada, z jakim psalmem utożsamia się najbardziej. Dawniej był spisany na straty, dziś zaczyna zupełnie nowe życie.

WP
Misiek, co stał się Michałem

Michał Koterski w dzieciństwie uchodził za spokojne i ułożone dziecko. Wszystko zmieniło się, kiedy wystąpił w "Dniu Świra". Dzięki kultowemu dialogowi z Markiem Kondratem zyskał miano aktora charakterystycznego. Szybko trafił do show-biznesu i wpadł w wir beztroskiej zabawy. Koterski czerpał z życia pełnymi garściami. W dodatku był uzależniony od alkoholu i narkotyków. W 2006 r. rodzicie postanowili wysłać go na odwyk, o czym w wywiadach mówiła m.in. Iwona Ciesielska - mama gwiazdora.


ONS.pl
Podziel się
WP
REKLAMA
- Pytałam nieraz Miśka dlaczego tak się stało. Mówił, że większość młodych ludzi próbuje narkotyków (...). W liceum zaczął od marihuany i eksperymentował ze wszystkim – mówiła w rozmowie z "Wysokimi Obcasami".

Wydawało się, że uda się mu uporać z nałogami. Szybko okazało się, że abstynencja aktora była chwilowa. Koterski wrócił do hulaszczego trybu życia ze zdwojoną siłą. Wszystko zmieniło się, kiedy zakochał się w Marcelinie Leszczak, znanej z programu "Top Model". To dzięki niej zrezygnował z imprez i został gorliwym katolikiem.

Zobacz też: Natchniony Maślak: "Pomagam ludziom, którzy nie wierzą w siebie"

WP
REKLAMA
- W każdą niedzielę można spotkać go na mszy w akademickim kościele św. Anny w Warszawie. Jest głęboko wierzący i nie wyobraża sobie, by teraz jego życie mogło wyglądać tak jak kiedyś – mówiła jakiś czas temu w rozmowie z "Faktem" znajoma Koterskiego.

Nawrócony aktor ma też wpływ na swoją ukochaną. Dzięki Michałowi Marcelina zmieniła swój stosunek do wiary.

WP
REKLAMA
- Marcela również zaczęła regularnie chodzić do Kościoła. Świetnie się dobrali – dodał rozmówca gazety.


Instagram.com
Podziel się
Głęboka wiara ma też ogromny wpływ na jego relacje z przyjaciółmi. Koterski zerwał wszelkie kontakty ze starymi znajomymi. Zmienił się i nie przypomina już zwariowanego Miśka sprzed lat. Wykasował z telefonu numery dawnych kolegów. Obecnie jego najlepszymi przyjaciółmi są duchowni, a zamiast głośnych pubów woli występować w aulach i kościołach, dając świadectwo swojej wiary.

WP
REKLAMA
Rockandrollowy pazur, anielskie skrzydła?

Dorota Rabczewska - artystka niepokorna, wulgarna, bezpośrednia i nie kryjąca się ze swoją laickością. Ten obraz to już przeszłość. Doda po wielu nieudanych próbach wróciła niedawno na łono Kościoła katolickiego. Jednak przez dłuższy czas Kościół traktował ją z dystansem.

Doda
Materiały prasowe
Podziel się
- Pochodzę z wierzącej rodziny i tak zostałam wychowana. Kiedy miałam przebłyski, żeby spróbować znowu się otworzyć i na przykład zaśpiewać kolędę w moim kościele, to nie pozwolono mi. Odsunięto mnie od wiary na wiele lat – mówiła w jednym z wywiadów.

Dorota Rabczewska swoją przemianę zawdzięcza swojemu obecnemu mężowi – Emilowi Stępniowi. To on, jeszcze jako partner biznesowy i przyjaciel, zabierał wokalistkę co jakiś czas do kościoła. Teraz stało się to jej nawykiem.

- Trochę to trwało, ale znów czuję w sobie pokój ducha. To nic złego przyznać się, że życie nam go zabrało, bo sztuką jest go na nowo odzyskać. Mam dzięki temu ogromną pogodę ducha, spokój i bezpieczeństwo. I chęć tworzenia, dlatego płyta w tym roku – wspominała w rozmowie z "Super Expressem".

Doda sprawiła sporo radości osobom duchownym, dla których jej nawrócenie było czymś niezwykłym.

- Jestem niezwykle dumny i wzruszony. Modliłem się za nią. Nawrócenie to zmiana myślenia i postępowania - teraz jeżeli takie ma podejście, to to się nazywa nawrócenie. Coś pięknego! Ona jest fantastyczną kobietą, piękną, zdolną. Podziękuję panu Bogu, że zbłąkana owieczka nawróciła się – powiedział w rozmowie z tabloidem spowiednik gwiazd, ks. Janusz Koplewski.

Kucharz Pana Boga

Również najbardziej znany polski Szef kuchni - Wojciech Modest Amaro - przeszedł jakiś czas temu duchową przemianę. Amaro jest dumny ze swojej wiary i stale podkreśla, że dzięki nawróceniu i Bogu zyskał radość życia. Jak wspominał w "Dzień Dobry TVN", Jezus przyszedł do niego niespodziewanie i skierował go na właściwą drogę.


ONS.pl
Podziel się
- Ostatnio usłyszałem, że to nawet nie było nawrócenie, tylko opamiętanie. Opamiętaliśmy się, gdzie jak ta hierarchia powinna być poukładana. Mówiąc najkrócej: Pan Jezus przyszedł do mnie, jak do rybaków, i powiedział: Dobra, przestań się tym zajmować. Pójdziesz za mną. To był najpiękniejszy głos i najpiękniejsze powołanie, które przydarzyło mi się w życiu – mówił właściciel pierwszej polskiej restauracji, która otrzymała prestiżową gwiazdkę Michelin.

Jednak nawrócenie to nie wszystko. Pod koniec ubiegłego roku pojawiła się informacja, że restaurator ma wykorzystać swoją wiedzę, umiejętności i doświadczenie, by pomóc w otwarciu chrześcijańskiej restauracji. Zadaniem Amaro będzie wybranie profesjonalnego sprzętu i znalezienie dobrego kucharza. Restaurację otwierają, jak informował "Dziennik Łódzki", młode osoby związane z kościołem jezuitów i fundacją charytatywną. To ona ma prowadzić kawiarnię-pizzerię non-profit, która będzie się mieściła przy ul. Piotrkowskiej w Łodzi.

Znalazły Boga na rozstaju dróg

Anna Świątczak, obecnie Żeńca, była trzecią żoną Michała Wiśniewskiego. Choć para doczekała się dwóch córeczek - Ettiennette Anny i Vivienne Vienny, ich małżeństwo nie przetrwało próby czasu. Muzycy rozwiedli się w 2011 r. Jednak w ostatnich latach Ania zasłynęła przede wszystkim za sprawą głośnego nawrócenia, o którym opowiedziała w 2015 r. w internetowym programie "Jestem Drugi". Świątczak przyznała wówczas, że zawsze była zbuntowana i w pewnym momencie zaczęła się zatracać. Nieobce były jej narkotyki i alkohol. Myślała również o tym, by odebrać sobie życie.


Youtube.com
Podziel się
- Po przyjeździe do Warszawy tak bardzo nie chciałam być sobą. Wiecznie słyszałam, że jestem niewystarczająca. Nigdy nie słyszałam, że jest ok. Stanęłam na balkonie mojego wynajmowanego mieszkania i chciałam się zabić. Po prostu. Z tej bezsilności, że nie jestem w stanie tego zrobić, leżałam na podłodze i krzyczałam - mówiła ze łzami w oczach.

Wokalistka nie kryła się z tym, że porzuciła Boga dla Michała Wiśniewskiego i życia w luksusie. Jednak z czasem zaczęła odczuwać coraz większą pustkę i bezsilność, które ostatecznie ją pokonały.

- Miałam bogatego męża, wielki dom. Ta dziura gdzieś pozostała nadal, chyba jednak nieco głębiej schowana. I ta świadomość, że Bóg patrzy na mnie, jak go ranię, jak nie szanuję swojego męża. Po 6 latach moje małżeństwo się rozpadło i to znowu była moja decyzja. (…) Znowu zostałam sama, tyle że z córkami bagażem potwornych doświadczeń duchowych - opowiadała.

Świątczak przyznała również, że jej życie odmieniła przypadkowo poznana osoba, która namówiła ją na "spotkanie chrześcijańskie". To właśnie w Chrześcijańskim Kościele Reformacyjnym doznała nawrócenia.

- Byłam zmiażdżona akceptacją Boga. Uleczył coś, co wydawało mi się, że już nigdy nie zostanie uleczone. Bóg pomimo tego, że zaprzeczyłam temu, że jest dobry, akceptuje mnie. Użyje wszelkich możliwych środków, aby dotrzeć do mnie. Bóg jest pierwszy – dodała.


ONS.pl
Podziel się
Podobny scenariusz napisało życie Mai Frykowskiej. Celebrytka z aspiracjami była kojarzona głównie z erotycznych scen w basenie w programie "Big Brother". Niespodziewanie w 2011 zmieniła swój wizerunek, zrezygnowała z pseudonimu "Frytka" i postanowiła zostać aktorką – z marnym skutkiem. Po jakimś czasie okazało się, że za zmianą wizerunku stało rzekome nawrócenie. Podobnie jak Świątczak związała się z Chrześcijańskim Kościołem Reformacyjnym.

- Przyjęłam Jezusa Chrystusa do swojego serca i od tego momentu moje stare życie umarło. Zaczęło się nowe. Wszystko, co stare - przeminęło. W moim życiu zapanował kompletny spokój. Powiem, że życie z Jezusem Chrystusem jest niesamowite. W moim życiu nie było żadnej stabilizacji, dlatego postanowiłam znaleźć coś realnego, stabilnego, prawdziwego - żywego Boga. I znalazłam go, on przyszedł do mojego serca i został w nim, jest w nim i będzie - mówiła Frykowska.

Kilka lat później również wzięła udział w programie "Jestem Drugi", w którym powiedziała, że po przyjęciu Jezusa, jej życie w jednej sekundzie uległo zmianie. Zerwała przeszłością i destrukcyjnymi nawykami.

- (…) Czułam po prostu, że coś się we mnie dzieje, że coś się we mnie przemienia. Nagle po prostu ludzie się ode mnie odsuwają, którzy byli wcześniej, że te sytuacje narkotyki, zabawy, melanże, przestały mnie nagle interesować i nagle odcięłam się od tego świata, ludzi, imprez, gdzie do tej pory byłam duszą towarzystwa i zawsze miałam coś wesołego do powiedzenia i zawsze coś się wydarzało. (…) Wiem, że jest jeszcze dużo rzeczy, które będę musiała w sobie zmienić, ale wiem jedno - ja chcę iść za Bogiem - dodała.


East News
Podziel się
Co ciekawe, w przemianę duchową Frykowskiej nie wierzył Szymon Hołownia, który w felietonie dla "Newsweeka" napisał wprost, że nie wierzy w jej nawrócenie.

"Kiedy obejrzałem dostępny w internecie film, w którym dama znana jako Frytka wyznała, że przyjęła do serca Jezusa i odtąd chce żyć zupełnie inaczej, dobre kilka minut zastanawiałem się, którą z dróg myślenia obrać. Pierwszą znaczyła naiwna radość - ktoś znany dotychczas z mówienia rzeczy jeszcze głupszych od tych, które robił, próbuje przestawić się na inną egzystencjalną "gęstość", wyjść z cyrku i dotknąć Sensu, zostawić interesy i doświadczyć zaufania. (...) Uśmiech w duszy szybko zastępuje jednak chłodna podejrzliwość. To pewnie kolejna PR-owska gra stęsknionej fleszy gwiazdki."

Cud modlitwy

Przed laty Patryk Vega pił na potęgę, nie stronił od narkotyków i prowadził rozrywkowy tryb życia. Wypadek samochodowy, który cudem przeżył, zmienił wszystko.


ONS.pl
Podziel się
- Pędząc terenowym mercedesem, uderzyłem czołowo w pędzące z naprzeciwka infiniti. Gdybym jechał osobowym samochodem, to prawdopodobnie byśmy tutaj nie siedzieli - opowiadał w portalu deon.pl. To właśnie wtedy nawrócił się, uwierzył w Boga i stał się członkiem Kościoła. Wiara zaś pomogła mu stać się lepszym człowiekiem.

- Nagle skutecznie odstawiłem alkohol, rzuciłem papierosy (paląc trzy paczki dziennie), kokainę, marihuanę, wszystkie używki i zrzuciłem 45 kilogramów - mówił. - Nie widzę w tym żadnej swojej zasługi. Oczywiście, sporo o tym myślałem, ale nie jest tak, że ja wykonałem jakąś heroiczną pracę, która pozwoliła mi to wszystko zwalczyć.

Również Michał Lorenc odnalazł spokój w modlitwie i Bogu. Choć jako kompozytor muzyki filmowej zdobył ogromne uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą, nie potrafił czerpać prawdziwej satysfakcji ze swoich osiągnięć. Nie radził sobie z sukcesami oraz presją. Wpadł w alkoholizm, miał też powiązania z mafią, od której kupował narkotyki. Czasami przez kilka nocy nie wracał do domu, miał coraz poważniejsze problemy emocjonalne, a jego małżeństwo wisiało na włosku. Po śmierci swojego dziecka wpadł w jeszcze większą depresję, myślał nawet o samobójstwie. Pomogło mu dopiero spotkanie z Marcinem Pospieszalskim, który zaczął się nad nim modlić.


Forum
Podziel się
- Uznałem to za upokarzające, ale pomyślałem: skoro on robi z siebie takiego idiotę i błazna, to może ja te narkotyki wyrzucę, żeby też zrobić jakiś ruch. Wyrzuciłem je do ubikacji i spuściłem wodę. Po latach zrozumiałem, że wtedy już działała modlitwa Marcina - dodawał.

Zaczął odbudowywać relację z żoną i dziećmi, a także dołączył do Kościoła, co, jak wyznaje, jest dla niego doświadczeniem ważniejszym niż wszystkie międzynarodowe sukcesy.

...

Serce rosnie. Oczywiscie to ich nawrocenie jest bardzo rozne. Taki zbior ogolny nie istnieje. Nie wszyscy stali sie swietymi nie wszyscy zrobili to wlasciwie. Jednak porownujac to ze smiercia z przedawkowania typowa dla celebrytow z USA zrozumiemy jak wielka to różnica.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Religia,Polityka,Gospodarka Strona Główna -> Wiara Ojców Naszych Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony 1, 2  Następny
Strona 1 z 2

 
Skocz do:  
Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
cbx v1.2 // Theme created by Sopel & Programy