FIFA do Brazylijczyków: Tylko bez religijnych gestów!

BRMTvonUngern

gosc.pl → Wiadomości → Real Madryt znów usuwa krzyż z herbu - dla pieniędzy
Real Madryt znów usuwa krzyż z herbu - dla pieniędzy
KAI
dodane 26.01.2017 16:14

Logo zespołu Real Madryt z krzyżem w koronie
The real Poirot / CC 2.0


Pięćdziesiąt milionów euro - tyle zarobić słynny Real Madryt na usunięciu krzyża wieńczącego herb klubu na jego produktach sprzedawanych w sześciu krajach arabskich. Decyzja oficjalnie motywowana jest szacunkiem dla „wrażliwości kulturowej” mieszkańców państw położonych nad Zatoką Perskiej.

Stanie się tak na mocy porozumienia zawartego na pięć lat przez Real Madryt z Marką - firmą dystrybucyjną ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Sprzedaż produktów klubowych rozpocznie się w marcu br. w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Arabii Saudyjskiej, Katarze, Kuwejcie, Bahrajnie i Omanie.

Nie po raz pierwszy Real Madryt usuwa krzyż ze swego herbu. Zrobił to już w 2012 r., gdy budowano Real Madrid Resort Island w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i w 2014 r. w ramach porozumienia ze swym partnerem handlowym - Bankiem Narodowym w Abu Dhabi. Wywoływało to wówczas protesty zarówno członków, jak i kibiców hiszpańskiego klubu.

Obecnie katolickie stowarzyszenie Enraizados (Zakorzenieni) rozpoczęło kampanię zbierania podpisów za nieusuwaniem krzyża herbu Realu w krajach arabskich. - W chwili, gdy chrześcijanie są prześladowani w wielu krajach Azji i Afryki, [prezes klubu] Florentino Perez postanowił usunąć krzyż, aby nie stracić wielomilionowego kontraktu. Decyzją tą Real Madryd odwraca się plecami do 800 tys. chrześcijan żyjących w Zjednoczonych Emiratach Arabskich - do 12,6 proc. Mieszkańców - głosi komunikat Enraizados. Pyta też ironicznie, czy aby grać w jakiejś republice, klub będzie rezygnował ze swej nazwy „Królewski” [Real].

- Trzeba przypomnieć, że muzułmańscy zawodnicy Realu Madryt zawsze grają w koszulkach, na których widnieje herb z krzyżem i żaden z nich nigdy tego nie wyrażał co do tego sprzeciwu - czytamy w komunikacie. Zauważa on, że „krzyż jest obecny na flagach wielu państw europejskich, których władze nie usuwają go z flagi, kiedy ich delegacje dyplomatyczne znajdują się w państwach muzułmańskich”.

Głównym sponsorem Realu Madryt są linie lotnicze Emirates, a wśród innych mecenasów jest fundusz inwestycyjny IPIC z Abu Dhabi.

Real Madryt nie jest pierwszym klubem europejskim, który rezygnuje z symboli chrześcijańskich pod naciskiem swych muzułmańskich partnerów biznesowych. FC Barcelona usunęła ze swego herbu krzyż św. Jerzego, by móc sprzedawać więcej koszulek klubowych w krajach muzułmańskich. Z kolei francuski klub Paris Saint Germain, należący do rodziny królewskiej w Katarze, również zmienił swój herb, na którym nie pojawia się symbol kołyski królewskiej, gdyż element ten został uznany za obraźliwy w świecie arabskim, jako związany z dynastią, która brała udział w wyprawach krzyżowych.

...

Zalosne... Najgorsze łazęgi.

BRMTvonUngern

gosc.pl → Wiadomości → Znany klub rezygnuje z kapelana i przedmeczowej modlitwy
Znany klub rezygnuje z kapelana i przedmeczowej modlitwy
KAI
dodane 10.02.2017 18:49

Piłka do piłki nożnej
Jarrett Campbell / CC 2.0


Sporting Gijón, klub z pierwszej ligi hiszpańskiej, zrezygnował ze współpracy z księdzem Fernando Fueyo, który od ponad dwudziestu lat był jego kapelanem. Decyzję podjęto na prośbę nowego trenera ekipy z Asturii Joana Sicili, znanego jako Rubi. Media hiszpańskie ujawniły, że nowy szkoleniowiec zabronił wpuszczania ks. Fueyo do szatni i odmawiania z piłkarzami przed meczem modlitwy Ojcze Nasz. Zwyczaj ten został przed laty zainicjowany przez duchownego.

Ks. Fernando Fueyo związał się z klubem w 1997 r., wprowadzając do jego codziennych praktyk kilka zwyczajów religijnych, m.in. odmawianie przed meczami modlitwy i msze święte odprawiane na stadionie El Molinón.

Ks. Fueyo był też kierownikiem duchowym wielu piłkarzy, a po sukcesach klubu organizował dla zawodników pielgrzymki dziękczynne do figurki Matki Bożej z groty Covadonga - patronki regionu. Zainicjował też zbiórki pieniężne na misje afrykańskie. W 2014 r. wspólnie ze katolikami z Asturii kupił dla ośrodka medycznego w Burundi karetkę pogotowia, a także przekazał na misje kwotę 50 tys. euro.

Zakończenie współpracy z księdzem Fueyo nie podoba się wielu kibicom Sportingu Gijón, którzy twierdzą, że pod kierownictwem Rubiego ekipa gra coraz gorzej. Klub, w którym w 1997 r. występował polski napastnik Cezary Kucharski, zajmuje obecnie trzecie od końca miejsce w tabeli I ligi hiszpańskiej (Primera División).

Zespół istnieje od 1905 roku, a swoje spotkania rozgrywa na najstarszym w Hiszpanii czynnym stadionie El Molinón, zbudowanym w 1908 na miejscu dawnego wiatraka (stąd nazwa obiektu, nawiązująca do molino "młyn"). Nie odnosił dotychczas większych sukcesów, a największymi jego osiągnięciami było wicemistrzostwo Hiszpanii i dwukrotnie gra w finale Pucharu Króla. W sezonie 2007/08 zajął 3. miejsce w rozgrywkach 2. ligi i awansował do Primera División.

...

JAK TRENER MOZE ZABRONIC WIARY! TO SIE W GLOWIE NIE MIESCI!

BRMTvonUngern

Sport i religia. Czy istnieje między nimi rywalizacja?
ks. Artur Stopka | 10/12/2017

Mosa Moseneke/Unsplash | CC0
Udostępnij



Komentuj

Drukuj

Niektórzy twierdzą, że sport stara się dzisiaj zająć miejsce religii. Czy rzeczywiście jest dla niej zagrożeniem? Co Kościół mówi o sporcie?

Za najstarszy sport na świecie uznawana jest ulama – zespołowa gra w piłkę wymyślona w Ameryce Łacińskiej. Była ona ściśle związana z religijnym rytuałami. Podobnie jak inna starożytna gra, wywodząca się z tej części świata – tlachtli, zwana też ullamaliztli.

Według części badaczy elementem niektórych świąt w starożytnym Egipcie były zmagania o charakterze sportowym. Religijny kontekst miały igrzyska, które odbywały się w Olimpii w starożytnej Grecji. Zawodnicy składali przysięgę przed posągiem Zeusa, dziękowali bogom za sukcesy. To dla Zeusa zapalano na czas igrzysk specjalny znicz w gaju oliwnym.

W Chinach i w Indiach troska o zdrowie i wychowanie fizyczne też ściśle łączyły się z przeżyciami duchowymi i religijnymi.

Sport częścią formacji duchowej

W książce Janusza Bielskiego i Ewy Bladej „Zdrowie i kultura fizyczna na przestrzeni dziejów” można przeczytać, że okres od upadku Cesarstwa Rzymskiego (476 r.) do końca XV wieku jest czasem degradacji kultury fizycznej.

Pogląd ten uzasadnia się faktem zaniku lub znacznego ograniczenia wychowania fizycznego młodzieży w szkołach w tej epoce oraz rygoryzmem religijnym, który deprecjonował dbałość o zdrowie i rozwój fizyczny jako rzecz niezgodną z celami życiowymi człowieka średniowiecznego, a nawet grzeszną – czytamy.

Autorzy zwracają uwagę, że w rzeczywistości w średniowieczu kultura fizyczna odgrywała znaczącą rolę. „Popularne były m.in. gry i zabawy ruchowe, tańce, szermierka, zawody strzeleckie, polowania czy walki rycerskie”. Szeroko rozumiany sport był niezwykle istotną częścią formacji i życia chrześcijańskiego rycerza.

Zapewne do utrwalenia przekonania, iż wyznawcy Jezusa Chrystusa niechętnym okiem patrzą na sport, był fakt, że w roku 396 Teodozjusz Wielki, chrześcijański cesarz Imperium Rzymskiego (w którego granicach znajdowała się wówczas Grecja), wydał zakaz organizowania igrzysk olimpijskich. Stało się tak nie tylko ze względu na ich pogański rodowód, ale również dlatego, że coraz powszechniejsze było łamanie zasad, według których powinny przebiegać.
Czytaj także: Dominikanin, który trenuje crossfit. „Ćwiczę się w szczęściu”

Św. Paweł też uprawiał sport

W Starym Testamencie w Księgach Machabejskich sport pokazany został negatywnie, jako forma hellenizacji, narzucania Żydom greckiego stylu życia.

Jednak w Nowym Testamencie odniesienia do sportu mają pozytywną wymowę. Można je znaleźć w pismach św. Pawła Apostoła. Niektórzy uważają nawet, że uprawiał on osobiście niektóre sporty, przede wszystkim biegi. Wspomina o nich wielokrotnie w Pierwszym Liście do Koryntian, w liście do Galatów oraz do Filipian.

W chyba najbardziej znanym „sportowym” cytacie właśnie do biegu porównuje życie chrześcijanina:

Czyż nie wiecie, że gdy zawodnicy biegną na stadionie, wszyscy wprawdzie biegną, lecz jeden tylko otrzymuje nagrodę. Przeto tak biegnijcie, abyście ją otrzymali (1 Kor 9,24).

Jednak uważni czytelnicy listów św. Pawła dopatrują się w nich również aluzji do innych sportów, np. walki na pięści: „walczę nie tak jakby zadając ciosy w próżnię” (1 Kor 9,26).

Sport nową religią?

Szczególnym momentem w dziejach sportu był wiek XIX. To wtedy pojawił się pomysł wskrzeszenia starożytnych igrzysk. Ewoluował on stopniowo, aż wypracowana została koncepcja, którą popierał i promował Pierre de Coubertin, francuski historyk i pedagog. Z jego inicjatywy powstał Międzynarodowy Komitet Olimpijski, który zadecydował, że pierwsze nowożytne igrzyska odbędą się w roku 1896 w Atenach.

Niejednokrotnie można usłyszeć pod adresem de Coubertina zarzut, że propagował sport jako nową religię. Tego rodzaju sugestie można m.in. znaleźć w książce współczesnego niemieckiego filozofa i kulturoznawcy Petera Sloterdijka „Musisz życie swe odmienić. O antropotechnice”. Krążą również cytaty, w których francuski baron sam nazywa sport „religią”, stawiając ją „poza i ponad Kościołami”.

Badacze współczesnego sportu zwracają uwagę, że zwłaszcza niektóre dyscypliny traktowane są niemal jak religia, tworzą pseudoreligijne rytuały, kreują „bogów”, wokół których gromadzą się ich wyznawcy i czciciele, a zawody mają charakter świąt zbliżonych do sfery sacrum.
Czytaj także: Biegnąc w ciemnościach… Opowieść o Joannie Mazur

Pius X poparł igrzyska

Wydawałoby się, że w takim kontekście wyznawcy tradycyjnych religii (w tym również chrześcijanie) powinni poczuć zagrożenie i zwalczać pomysły umasowienia sportu i uczynienia go jednym z najważniejszych zjawisk w życiu współczesnego człowieka.

Tymczasem papież Pius X, który pełnił posługę Piotrową w latach 11093-1914, popierał inicjatywę barona Pierre’a de Coubertina. Był nie tylko pierwszym biskupem Rzymu, który wspierał nowożytne igrzyska olimpijskie, ale także pierwszym, który otworzył przed sportowcami bramy Watykanu. Kościół dzięki niemu i jego następcom nie tylko nie zwalcza sportu, ale się nim interesuje i włącza go w duszpasterstwo.

Kolejni Następcy św. Piotra nie tylko pozytywnie wypowiadali się o sporcie, ale również nie kryli, że się nim interesują i są kibicami, a nawet (jak w przypadku św. Jana Pawła II) sami go uprawiają.

Sportową rywalizację prowadzą między sobą przedstawiciele rozmaitych działających w Kościele katolickim wspólnot, istnieją katolickie stowarzyszenia sportowe, także księża uprawiają rozmaite sporty, odnosząc spore sukcesy. O sporcie biskupi pisują listy pasterskie, zachęcając do jego uprawiania, jednak nie całkiem bezkrytycznie.

Istotę kościelnego spojrzenia na sport dobrze oddaje List Konferencji Episkopatu Włoch z roku 1995:

Zarówno naiwne wpatrzenie i idealizacja sportu, jak i jego przesądne odrzucenie nie pomagają zrozumieć istoty tego fenomenu. Aby dokonać jego poprawnej interpretacji na płaszczyźnie ludzkiej i chrześcijańskiej, konieczne jest ewangeliczne rozeznanie, będące połączeniem wiary i wiedzy ludzkiej.
Czytaj także: Chrześcijanin, muzułmanin i hindus. Trzy religie na jednym boisku

Kultura spotkania

Przed finałem mundialu w 2014 na profilu papieża Franciszka pojawił się tweet: „Dzięki mundialowi spotkały się osoby reprezentujące różne kraje i religie. Oby sport mógł zawsze sprzyjać kulturze spotkania”.

Jakiś czas później papież wyjaśnił, że Kościół interesuje się sportem, ponieważ znajduje się on w sercu każdego człowieka, a także dlatego, że działalność sportowa oddziałuje na formację osoby, na stosunki między ludźmi i na duchowość. Stwierdził też, że sportowcy winni być „cennymi wzorcami do naśladowania”, a nie dążyć do celu „na skróty” za pomocą dopingu.

Polscy biskupi w 2012 roku przypomnieli, że udział w „dobrych zawodach” to jednak nie tylko zwycięstwo, ale równie ważne jest samo uczestnictwo w grze zespołu.

Występowanie w barwach narodowych jest również okazją do tworzenia i podtrzymywania wzajemnych więzi. Z nich rodzi się jedność, siła, zgoda i poświęcenie. One dają sposobność do budowania braterstwa, solidarności, zaufania, wyrozumiałości i przyjaźni.

Co ważne, chodzi o to, aby te wartości przyswoili sobie nie tylko zawodnicy, ale również kibice.

...

Problemem sa ,,dzialacze sportowi" ktorzy nie przypadkiem laduja czesto przed sadem. Co pokazuje ich poziom ,,moralny". Tacy oczywiscie nie lubia religii bo ,,nie kradnij" na przyklad... A tu szkoda nie wziac! Taka jest natura ,,problemu". Sami zawodnicy jak widzimy nie maja problemu z ,,religia". Tylko z tymi ,,dzialaczami" gdy okazuja wiare.

BRMTvonUngern

Brazylia: piłkarze muszą zrezygnować z gestów religijnych
Katolicka Agencja Informacyjna | 07/06/2018
NEYMAR
AP/EAST NEWS
Udostępnij 62
Podczas rozpoczynających się już za kilka dni w Rosji Piłkarskich Mistrzostw Świata zawodnicy reprezentacji Brazylii muszą zrezygnować z praktykowanych dotychczas gestów religijnych. Według dziennika „O Globo” sztab trenerski zabronił wspólnej modlitwy zarówno na boisku przed rozpoczęciem gry, jak i w hotelu. Swoją decyzję kierownictwo ekipy uzasadnia tym, że pragnie w ten sposób uniknąć niepotrzebnych napięć w kadrze.

Wielu piłkarzy brazylijskich to członkowie ewangelikalnych Kościołów zielonoświątkowych, katolicy są w mniejszości. Nowe, surowe przepisy wewnętrzne, zostaną już zastosowane podczas sobotniego meczu towarzyskiego z reprezentacją Austrii w Wiedniu.

Religijni piłkarze
Największe gwiazdy futbolu nie boją się manifestować swojego przywiązania do wiary w Boga. W poprzednich rozgrywkach Mundialu piłkarze często używali symboli religijnych. Gwiazda brazylijskiego futbolu, 26-letni Neymar, zasłynął z opaski na czole z napisem „100% Jezus!”, co nie podobało się już działaczom MKOl podczas Igrzysk Olimpijskich w Rio de Janeiro 2016. Już przed laty Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej FIFA została zmuszona do wydania zakazu tego rodzaju „manifestacji” podczas Piłkarskich Mistrzostw Świata.

Osobisty pastor na mistrzostwach
Tymczasem na poprzednie mistrzostwa świata jako duszpasterze jeździli też pastorzy ewangelikalni. Na przykład obrońca Lucio, który grał także w zespołach Bayernu Monachium i Inter Mediolan, na turnieje w 2002, 2006 i 2010 zabierał ze sobą swego osobistego pastora. Była też w zwyczaju wspólna modlitwa piłkarzy tego wyznania podczas treningu, a także przed wejściem na murawę boiska i po zakończonym meczu. Nie przeszkadzało to innym członkom ekipy.

Surowe przepisy wewnętrzne brazylijskiego związku piłki nożnej CBF już obowiązują. Jak podkreślono, związek nie interesuje się życiem prywatnym zawodników, jednakże od tej chwili występ na Mundialu oraz praca w zespole mają być „świeckie”. Mimo to, w kabinie przed wyjściem na boisko, zawodnicy będą wspólnie prosić o Bożą opiekę nad zespołem. Jest to zwyczaj wykraczający ponad przynależność wyznaniową każdego z zawodników.

...

Tu widzimy o co innego chodzi niz mowia.